Willem zat alleen. Zondagmorgen. Moppie ? Werken. Alweer. Zin in koeken. Koffiekoeken. Bij bakkerij R. hebben ze de beste. Met de auto. Willem is sportief, maar niet op zijn nuchtere maag. Ik rij rond. Vermijd zo twee gevaarlijke kruispunten. Het eentje waar ze mijn vriend hebben doodgereden. Moet zo voorbij twee bakkers. Van de ene zijn baksels krijg ik rond 11 uur het zuur aan mijn maag. Voorbijrijden dus. Voor het plezier gaat niemand Rennietoestanden uitlokken. Ik rij de straat uit waar ik naar rechts moet voordat ik aan de tweede bakker kom. Op het einde is een moeilijk kruispunt. Men ziet er weinig. Ik rij rustig en probeer al xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />50 m op voorhand achter de hoek te kijken. En daar staat ze. Te wachten om bij de tweede bakker binnen te kunnen. Ze is blond, dat heb ik nog net gezien. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Die benen. Uit een korte minirok. Te kort voor de tijd van het jaar. Omhuld met donkere nylons. Eindeloos. Gesculpteerd door God himself. Hot legs, in your satin shoes. Ik geniet. Stop. Voorrang van rechts. Ik verzaak hem vrijwillig. Ze mogen rijden. Hot legs, wearing me out. Ik zak dieper. Mijn blik. De strakke dijen en billen. Sublieme knieën. Gespannen kuiten. Tot aan de enkels. Eén volle meter genot. Daar begonnen de zwarte hooggehakte botjes.

Het tuteren van de wagen achter mij deed mij waarschijnlijk mijn mond sluiten. Mijn kin was gelukkig nog droog. Even overwoog ik de auto aan de kant te gooien. De tweede bakker had misschien ook wel goede koffiekoeken. Maar neen. Willem heeft karakter. Zelfs een fenomenaal uitzicht kunnen de koffiekoeken van R. niet naar de tweede plaats verdringen.