Een klotedag was het. Net als gisteren, die ik in Nederland doorbracht. Professioneel of dan toch beroepsmatig. Het arrogant domme oranje was er gelukkig verdwenen. De mentaliteit was gebleven. Zweten, zwoegen …vergaderen kan echt wel vermoeiend zijn. Zeker met Nederlanders die daags daarvoor al erg ontgoocheld zijn geworden.

Vandaag dus even erg. Het was te warm voor een jas, maar ik zou ze zeker nog aan gehad hebben als ze al aan mijn oren kwamen zagen. De computer doet het niet meer. Het programma startte dus niet meer op. Reeds van gisteren middag, maar ze wilden mij niet storen. Runtime errors…. En daarmee was het afgelopen. Geen print, geen productie…geen levering….Klanten ontevreden….Verlof naar de klxten. Ik voelde het al aankomen. Mijn schoenen werden zweetopvangbakken. Mijn hemd druipte. Denken werd moeilijk. Eventjes. When the going gets tough, the tough keep going. Een enter hier, een delete daar. Uninstall...zweet. Delete. Install. Alert. De muispijl gierde over het scherm. Niets hielp. Toch niet direct.

Wanneer kunnen we beginnen ? Nog niet. De baas draaide op volle toeren. Ik hoorde voor het eerst waarop zijn reputatie gestoeld was. Wat moet ik mijn klanten vertellen ? Komen de informatici niet helpen ? Zijn weg ? Opleiding ?! Nu ? En de andere op verlof. Hoe is dat nu mogelijk. Godverdomme. Zweet. Zweet. Alles plakt aan mijn armen. Waar is die CD ? Hoe ‘k weet het niet. Wie weet dat dan wel ? Informatica. Ja lap, sorry maar belt dan de klanten maar al op. Voor september niets meer. T’ja ik kan niet toveren. Zeker niet met onwillige software. Ah toch de CD. En is hier ook nog een oude computer.  6 jaar ? Oud genoeg ? Geeft maar hier. Toch al XP en een CD speler ? Oef. Allez ontsteek kaarsen en bid maar een rozenkransje. Tsjie-iet, Tsjie-iet,…is Willem goed of niet ? De prints rollen weer.

Het leven herneemt. Willem heeft net gegeten. Het is 15 uur. De wegvallende spanning laat mijn handen natrillen. Niets opgelost, een lapje ingenaaid. Maar we kunnen verder…voorlopig. Mijn dagtaak kon beginnen. Nog een slok koffie…mijn GSM. Een vreselijk lawaai. Te danken aan mijn zoon zijn redelijk goede schooluitslag. Hij heeft er een GSM voor gekregen. Ik de zijne overgenomen. 11 maand oud, van zijn vorige verjaardag. Wou een nieuwe kon niet met zijn oude werken. Ik ben dus de moderniteit ingesprongen dankzij de prestaties van mijn nageslacht. Hallo Willem…ik had al gezien dat het Moppie was. Moet iets ernstig zijn, belt nooit op het werk. Hallo ik ben het…ah ja. Moet ge het nu weten?…wat ? De Alex heeft zich verhangen. Ergens in een stille kelder, zelfmoord. Neen….??? Alex toch niet ? Ja ik verschiet ook. Alex mijn vaste judopartner ? Ja…jawadde….ik weet eventjes niet wat zeggen. Tot vanavond. Ja tot straks.

Hij was er niet zo goed aan toe, nadat zijn dochter was gestorven. Maar zo diep…dat had ik zelfs niet verwacht. Hij was een rusteloze zoeker naar het doel van een veel te vroege dood. De last van de queeste is nu van zijn schouders weggevallen. Misschien kent hij nu het antwoord op zijn vragen ? Ik zal je missen man !