Gow zegh…wat een zomer. De kwalificaties “rot” en “slecht” zijn niet van de lucht. Dan toch als men het weer wil aanduiden dat het huidige seizoen aan de Belgen voorschoteld. Maar eigenlijk vind ik dat weer niet erg. Beter nog, ik vind het een goede zomer. Voor mijn jaarlijkse portie zon en buiten leven hebben wij drie weken Andalusië achter de rug. Een streek waar ik enkele jaren geleden mijn hart verloren ben, en die perfect voldoet om een voldoende dosis zon op te doen. Dit jaar was het er voor de derde keer op rij, koeler dan het vorige jaar. 29-32°. Perfect dus. En meer sneeuw op de Sierra Nevada. Ook de derde keer op rij. De opwarming van de aarde hé ?

Maar die Belgische zomer dus. Perfect. De regen houdt op zijn minst de kutkoters van straat. Het is een verademing te kunnen wakker worden zonder het gekrijs, gedrein, gejengel of gebrul van die rotjongen. Laat het maar regenen en wat koeler zijn. Niet alleen dat wakker worden…ook de rest van de dag wordt gezuiverd van het rotlawaai dat die ettertjes produceren. Machtig rustig.

De regenachtige avonden kennen ook niet het zattemans gelal dat normaal is in onze straat als het droog is. De ouders van die kleine rottirannetjes komen dan buiten. Hoogst waarschijnlijk zichzelf staan beklagen met zoveel onopgevoedheid van hun koters. Hun stemmen, aan kracht winnend met elke jupiler die ze binnen kappen, doorsnijden op de duur de nacht en ontnemen de andere mensen elke kans op nachtrust. En de bakken jupiler worden echt wel massaal aangevoerd in tijden van “goed” weer. Zodanig zelfs dat het geen uitzondering is dat een of ander zat gezopen troela op haar smoel in de goot terecht komt. Of zelfs een jupiler-gemarineerde randmongool in zijn eigen brievenbus pist. Dus leve de regen !

Maar ik mis de zon echt niet. Ik heb dat verblindend onding niet nodig. Wie wil er nu opstaan en die stomme zon in zijn smoel voelen ? Ik niet. Ongenadig legt zij haar schijnvingers op elk vlekje op het glas, op elk stofje op kast of tafel. Die arrogante zon, alsof ze ons gesloof wil belachelijk maken en reduceren als nooit voldoende. Neen dergelijk gevoel mis ik echt niet op die mooie regenachtige dagen. Of dat schijnmonster dat recht in uw ogen zit op dat nu net gevaarlijk kruispunt ? Neen, dank u. Met wat mooie wolken is dat gevaar geweken. Om maar te zwijgen van de hitte die dat stralende onding produceert ? Neen geef mij maar de koelte van een regendag !

Nu heb ik nooit de neiging om naar buiten te stormen als ik een zonnestraal zie. Wij hebben een mooi en goed voorzien huis (al zeg ik het zelf, laat het ons houden dat ik er best tevreden mee ben, hoe klein en weinig luxueus het ook is). En ik ben een mens, geen koe of ander buitenbeest. Dus ik geniet ervan, liggend in de zetel de regendruppeltjes op de ruit te zien bewegen. Een goed boek, een mooi muziekje, een spannende film vanuit de confortabele zitmeubels…allemaal dingen die men mist als men de afwijking heeft buiten te moeten zijn. Geen wespen en vliegen, geen zonnebrand….ach wat een mooie zomer is deze van 2011 ! Ik wil ervoor tekenen dat de rest van mijn leven de zomers zijn zoals dit jaar.

13-08-2011 om 11:24 geschreven door De Rode Willem

Dimitri Verhulst heeft met ‘De helaasheid der dingen' een dijk van een boek neergezet. Zodanig zelfs dat dit de nieuwsgierigheid naar meer Verhulst aanwakkerde. Het werd ‘De laatste liefde van mijn moeder'. De prequel op ‘De helaasheid der dingen'

Het verhaal zelf is innemend en grappig. Het hoofdpersonage Jimmy is elf jaar oud en leeft bij zijn gescheiden moeder. Samen met de stiefvader Wannes gaan ze op busreis naar het Zwarte Woud. In gezelschap van een groep bierdrinkende, luidkeels schlagers debiterende, ietwat xenofobe en licht fascistische landgenoten waagt het nieuw samengesteld gezin de trip naar het verre Duitsland. Onderweg en ter plekke spelen zich enkele hilarische scènes af. Waar ‘De helaasheid der dingen' vol memorabele scènes en gitzwarte humor zit, lijkt ‘De laatste liefde van mijn moeder' eerder een slap aftreksel van Verhulsts meesterwerk.

Het taalgebruik zit wel nog vol vuurwerk. Met complexloze zinnen slaagt de schrijver erin om sprekende beelden op te roepen. Hoewel soms de naturel van de taal een beetje verloren gaat. Het klink op sommige momenten wel een beetje geforceerd. En neen het gaat niet diep. Er blijft verschrikkelijk weinig hangen van het boek.

 ‘De laatste liefde van mijn moeder' zou dus een heel persoonlijke roman moeten zijn, maar Verhulst zet bijlange na niet zoveel gevoelens op het spel als in ‘De helaasheid der dingen'. Het blijft allemaal een beetje afstandelijk. En hoe het ook iemand kan tekenen als zijn moeder hem verstoot, nooit slaagt Verhulst in dit boek zijn moeder (en de andere personages) boven de karikatuur uit te tillen.

10-08-2011 om 08:33 geschreven door De Rode Willem

Het geluid en de drift. The sound and the fury. Volgens verschillende internetlijstjes  het beste boek dat wij in huis hebben. Ik moest het hebben toen een tijdje geleden een nieuwe vertaling uitkwam. Het was duur. Maar 35 euro voor een van de beste boeken aller tijden ? Moest kunnen.

Het tragische verhaal van de verleidelijke Caddy Compson, telg uit een ooit vooraanstaande familie uit Jefferson, Mississippi, wordt verteld vanuit de gefragmenteerde perspectieven van haar broers. De manier waarop Faulkner in het eerste deel van zijn virtuoze vierluik de stomme idioot Benjy portretteert zou weergaloos zijn. Ik vond het moeilijk. Zeer moeilijk. En eigenlijk moet dit hoofdstuk herlezen worden na consumptie van het volledige boek. Pas dan zullen de dingen kunnen geplaatst worden. Een leessensatie ? Ik heb mijn best gedaan…samen met de nuttige en handige leeshulp (help…een boek dat een leeshulp nodig heeft) en met de verantwoording achter in het boek. Neen. Een beetje een tegenvaller…maar de volgende hoofdstukken zouden alles verklaren. Dacht ik toen nog.

Het tweede hoofdstuk is het verhaal van Quentin. De broer die aan de unief mocht studeren. Wie beter dan het eerste verwacht is er aan voor de moeite. Chaos…pure chaos. Zinnen in het midden afgebroken. Woorden zonder verband naast elkaar geplaatst. Tijdsprongen zonder veel logica. De chaotische hersenwereld van de tweede broer net voor zijn zelfmoord. Achteraan bij de verantwoording wordt de lezer gewaarschuwd niet alles van dit hoofdstuk te willen begrijpen. Nou moe…neen goed was dit niet. Op dit moment heb ik het boek nog 1 bladzijde van het derde hoofdstuk krediet gegund.

En ja toen heb ik de Faulkner die ik kende van o.a. “Licht in augustus” en” toen ik al heenging” terug gevonden. De tweede helft van het boek is weldegelijk te pruimen. Stukjes bij beetje worden ook de verhalen van hoofdstuk één en twee een beetje duidelijker.

Faulkner is normaal zeer leesbaar. Voor dit boek geldt dit echter alleen voor de tweede helft. Faulkner zou het verval van de familie Compson op onnavolgbare, tergende en zeer suggestieve manier tot verhaal gemaakt hebben ? Maar dan wel eentje waar een eerste lezing een leeshulp nodig heeft…en eigenlijk tweemaal moet gelezen worden.  Als vlijmscherp waarnemer heeft Faulkner het lot van de blanken in de zuidelijke staten van de VS na de Burgeroorlog onthutsend geborsteld. In grove scherpe lijnen, aangevuld met confronterend uitgewerkte details. Fragmentarisch en versplinterd moet de lezer ook puzzelaar zijn om uit de scherven het verhaal te reconstrueren.  De onomkeerbare neergang van een gezin en van een gemeenschap is tastbaar weergegeven. Doch het boek laat mij met een dubbel gevoel achter.

Neen ik kan niet meegaan met de internet lijstjes. “Het  geluid en de drift” kon mij niet overhalen dit boek op te nemen in mijn lijstje van beste boeken. Daarvoor is de eerste helft te ontgoochelend. Een 5/10…en een alternatieve, extravagante en moeilijke leeservaring rijker.

08-08-2011 om 10:25 geschreven door De Rode Willem

“Neen” is het geworden. Een beetje verwonderlijk. Voor een nuchter en logisch denkend mens had de onzinnigheid nu wel lang genoeg geduurd. De aaibaarheidsfactor van ideologische geconstipeerdheid heeft een vervaldatum ! En die was voor mij ruimschoots overschreden.

Maar ik ben dus niet representatief. De NVA zei “neen”. Ze hielden vast aan hun destructief negativisme. De traditie van de resultaatloosheid wordt verder gezet. Het schrijnende nulresultaat wordt gekoesterd als ware het een overwinning. De trofee van het niets wordt nog eens om hoog gehouden zodat het plebs nog eens kan juichen. De onderbroeken van den Brack blijven de enige verwezenlijking van deze NVA ! Voorwaar men moet al een algeheel gebrek aan kritische zin hebben wil men voor zulke dingen nog juichen.

Hoelang blijft de rek zitten in deze strategie van het niets ? Als we over NVA en strategie spreken moeten wij toch oppassen. Wetende dat NVA al de ene strategische blunder na de andere tactisch fiasco heeft opgestapeld. Vroeg of laat komt de kemel te veel voor Vlaanderen ! Wat mij betreft is die reeds maanden geleden gepasseerd, maar een deel van Vlaanderen heeft blijkbaar meer tijd nodig.

De Wever vindt het nodig de illusie staande te houden dat het stropen van wat Waalse dompelaars voldoende zal zijn om Vlaanderen buiten schot te houden om de bankencrisis te betalen. Misschien aantrekkenlijk voor een aantal naieve gelovigen...maar de rekening ligt er ! 21 miljard ! En die moet betaald worden ! Vlaanderen zal nog hard ontwaken !

08-07-2011 om 09:35 geschreven door De Rode Willem

John Steinbeck ?! Onrecht van de sterkste…Zeker niet zijn bekendste werk. Een onderdeeltje van de Dust Bowl trilogie, samen met Druiven der Gramschap en Van muizen en mensen. Tot hier toe heb ik zeer veel plezier beleefd aan de realistische schrijfstijl van Steinbeck waarmee hij een scherp observatievermogen combineert met een grote sociale betrokkenheid.

Een jongeman, Jim, trekt in bij de “rooien”. Een groepje mensen dat principieel vecht tegen de extreem slechte omstandigheden waarin dagloners in de jaren dertig in de VS moesten overleven. Overgeleverd aan de grillen van rijke landeigenaren slaafden ze hun kostje bij elkaar onder complete uitbuiting. Jim trekt op met Mac om een staking te organiseren om betere loonsvoorwaarden uit de brand te slepen voor de appelplukkers in de Torgas vallei. Als een zeer oude man uit een boom valt, begint de bal te rollen. Samen met London, de leider van de stakers proberen Jim en Mac stand te houden tegen de georganiseerde burgerrij.

Wat opvalt is de afstandelijke benadering van Steinbeck. Ondanks het boek over mensen gaat overheersen de koele berekening en het emotieloze denken.  Dit komt soms raar over en maakt dat het boek soms een beetje raar wringt tijdens het lezen. Men kan geen sympathie krijgen voor geen enkele van de personages. Zelfs de bevallen dochter van de stakingsleider wordt een afstandelijk decorstuk in het verhaal. Alleen London zelf kan af en toe sympathie wekken met een menselijk trekje. Een minpunt van Steinbeck ? Ik denk het niet. Ik vrees dat er echt wel heethoofden waren die dachten zoals de personages in het boek.

Steinbeck heeft, ondanks het afstandelijke en het rationele, een prachtig boek geschreven dat nadenkt over volkmanipulatie en populistische volksmennerij. Steinbeck hoedt zich om de “rooien” menselijk  voor te stellen of enige sympathie voor het communistische gedachtengoed te laten blijken. Het boek is zeker geen sociaal pamflet geworden maar een (naar ik aanneem) redelijk realistisch relaas over een aspect van de VS geschiedenis van de kleine man. En geschiedenis hoeft inderdaad niet sympathiek te zijn.

Steinbeck bevestigt met dit boek voor mij dat hij tot de absolute top behoort wat literatuur betreft. Great American novels zoals men ze nu niet meer kan vinden. Onrecht van de sterkst krijgt een 7/10 van mij.

08-07-2011 om 08:12 geschreven door De Rode Willem

De nota. Di Rupo. Heeft weer heel wat beroering gebracht op de Vlaamse fora. Ook Willem heeft zich niet onbetuigd gelaten. Di Rupo heeft een magistrale zet gedaan door zulke fantastische nota af te leveren. Een werkstuk dat ver gaat en een mooie basis vormt voor verdere gesprekken. Zeg tegen zulk werk maar eens “neen”. De extremisten en radicalen stonden daar rap voor klaar. De onnuttige idioot van het VVB eerst en dan de onbenoemde FDF maloten uit de rand. Een denkend mens wil zich tich niet aansluiten bij zulke fundamentalisten ?

Maar die nota moet ook een schok betekent hebben voor vele rechts-correct denkende Vlamingen. Velen van deze leefden in de overtuiging dat het bankenfiasco wel zonder hen zou opgelost worden. Responsabiliseer wat Waaltjes hier, splits wat daar en hervorm wat ginder en alles zou in orde komen. Als ze het profitariaat zouden aanpakken en wegsnijden zou de hardwerkende Vlaming niets voelen van het dichtrijden van de bankenput. Integendeel ik durf wedden dat velen zich al een nieuwe patserige Duitser op de oprit konden voorstellen.

En daar komt dan Di Rupo. Die man vertelt de rechts-correctdenkende Vlaming dat niet alleen de dynastie-werklozen uit de Walen profiteurs zijn. Maar ook de gebruikers van dienstencheques. Verwaanheidscheques voor parvenu’s die zich te schoon voelen om zelf nog iets te doen in hun huishouden en dan maar hun menagerie laten onderhouden op kosten van de overheid. Op het zweet van de hardwerkende Vlaming. Ach Willem doe niet zo jaloers…het is voor het goed van de kindjes. Dat is niet profiteren. Net zoals dat tijdskrediet en dat brug of vervroegd pensioen. Allemaal voor de kindjes en de kleinkindjes…dat is toch niet profiteren ?!

Ach had er echt één normaal denkend Vlaming geloofd dat een hoop Waalse dompelaars het vel afstropen de bankencrisis zou betalen ?  Geloofden er echt Vlamingen dat een beetjes splitsen hier en wat nieuw behang (hervormingen) daar de staatskas zou vullen ? De NVA heeft deze valselijke mythe natuurlijk rustig laten woekeren. Zelfs gecultiveerd….wegens electoraal voordelig. Maar die goedgelovige NVA-sekteleden zijn opgelicht. Di Rupo heeft magistraal en haarscherp aangetoond dat overheidsparasieten overal zitten, ook daar waar rechts-correct denkenden ze niet verwachten.  Het moet nogal een patat gegeven hebben bij die NVA-slachtoffers geconfronteerd worden met de realiteit.

06-07-2011 om 07:56 geschreven door De Rode Willem

Razend spannend, zorgvuldig geschreven, verrassend, hilarisch, vangt deze tijd. Dat staat er op de achterflap. Van “zomerhuis met zwembad” van Herman Koch. Het boek zou nog beter zijn dat zijn zo fantastisch onthaald vorige.

En ja…een bladzijde geprobeerd om eens te kijken. Ik raasde door naar pagina 30. Ongelofelijk goed. Fenomenaal nieuw…en zeer vlotjes leesbaar. Hoofdpersoon Marc Schlosser is huisarts. De eerste pakweg zestig bladzijden (het boek telt bijna vierhonderd pagina's) slaat hij zich er, mopperend op zijn patiënten, zijn beroep en zijn leven in het algemeen, dapper doorheen.  Zijn patiënten hebben vrijwel allemaal een beroep in de amusementssector: film, toneel, literatuur. De dokter vindt dat deze  kunstvormen in Nederland op een zeer laag niveau beoefend worden. Als hun huisarts wordt Schlosser vaak uitgenodigd voor film- en toneelpremières van zijn patiënten en dan moet hij komen opdagen: 'Ik weet nooit wat ik erger vind: de film zelf, de eigenlijke toneelvoorstelling, of het rondhangen na afloop.'

Fantastisch tot daar. Maar rond pag 90 komt de klad erin. Spanning nog niet tegen gekomen. Tot halfweg het boek had ik hoop dat die nog moest komen. Rond pag 250 heb ik de wikkel van het boek genomen om te kijken of er toevallig geen verkeerd boek in zat. Spanning ? zoveel als in een slappe koord. En neen…die spanning is er nooit in gekomen. Het boek verzand in hetzelfde euvel als de autheur aan de patiënten van zijn hoofdpersonage verwijt. Het wordt een aaneenrijgen van clichés en herhalingen van clichés en nog maar eens herhalen van diezelfde clichés. Ironie ? Sarkasme ? Het werkt na een tijdje niet meer. Opgekloptheid in de traditie van de slechte hilarische Amerikaanse lachfilms. Denis the menace…en andere Flodder over the top gecursiveer en geschreeuw. Ook het veelvuldig gebruikte “lul” redt het boek niet. Neen…aantrekkelijk is anders. Diepgang ? Die vindt men in deze streken vooral in de Schelde niet in dit boek.

“Verassend” ? Dat zullen allicht de enkele domme plotwendingen zijn (die men echt niet zie aankomen...?)  die bij mij vooral overkwamen als oprekwerk. Vulsel om toch maar voorbij die 300 bladzijden te raken. Kompleet nutteloos in het verhaal en extra bagger om te doorploeteren als men echt het einde wil bereiken. Ik heb de indruk dat meneerke Koch vooral graag door hemzelf gevuld papier ziet. Iemand die zichzelf graag ziet schrijven…of er inhoud is of niet.

Vangt deze tijd ? Komaan zeg…als “deze tijd vangen” een pleidooi houden is voor sexspelletjes van dertienjarigen waar de ouders uiteindelijk nog goedkeurend mee instemmen ook ? Neen, de hilarische excessen van deze tijd worden soms hard en genadeloos tegen het licht gehouden…maar te weinig. De autheur is duidelijk een genieter van deze tijd die niet de persoonlijkheid noch het talent heeft om deze tijd te vangen op een boeiende en consequente manier !

Een doffe tegenvaller ! Willem houdt niet van hedendaagse moderne boeken ? Ach toch wel. Stephen King mag er zijn, Vargas Llosa, Brusselmans, Verhulst, Lanoye…ik heb ze allemaal gesmaakt. Maar wat Koch gebakken heeft staat ver af van kwaliteit. Een schamele 3,5 op 10. En dan ben ik nog heel gul. Literaire lente….mocht de lente de kwaliteit van dit boek hebben het zou koud en regenachtig zijn van begin maart tot einde mei !

26-06-2011 om 00:00 geschreven door De Rode Willem

Tuurlijk wil Willem het pensioensysteem redden. En daar wordt nogal wat tam tam rond gemaakt deze dagen. Langer werken wordt er georakeld. Tot 67 ! Oh maar…neen hier gaat Willem niet akkoord.

Laat ons om te beginnen eens kijken wie dergelijke dwaasheden rondstrooit. Er zijn drie soorten mensen die luidkeels voorstander zijn de werkmens te laten presteren tot hij doodvalt. Ten eerste zijn er de politici. O.a. De 39 euro per minuut verdienende president van Europa, en de rode professor politicus VDB en de ganse NVA, en…. Allemaal profiteurs vegeterend op gemeenschapsgeld. Niet na 30-40-50 jaar lang keihard werken…neen hun ganse politieke leven lang. Vele zijn gesjeesde derderangsadvokaatjes van mijn voeten of andere onnuttige schuimers die de politiek uitmelken om op de rug van de actief productieve man hun overheidsprofitariaat op te strijken.
Ten tweede zijn er de professoren. Hooggeleerde wereldvreemde jandoedels die van hun ganse leven nog geen centiem economisch toegevoegde waarde hebben geproduceerd. Maar wel heel rijkelijk betaald worden door…euh ja ? De overheid ? Pensioen gedurende hun ganse leven ? En zulke jandoedels zijn dan de eerste om de gewone kleine werkmens het recht te ontzeggen eens te profiteren. Van het leven en van de door henzelf afgedragen centjes.
En ten derde is er het patronaat…de werkgevers die luidkeels brullen dat hun slaafjes moeten sloven tot 67. Hier moet de nuance dat deze mensen de maatschappij heel veel opbrengen. Dat ze werk en toegevoegde waarde creëren  en meestal ook langer actief zijn dan tot 65. Maar het is wel deze groep die gemakkelijkheidshalve en voor hun eigen profijt mensen van 50-52 naar de overheidskas stuurt via brugpensioen. Ook niet echt heel duurzaam… en niet consequent.

Waarom zouden wij echter luisteren naar de parasiterende politici en de vegeterende professoren ? Waarom  gooien wij die heren professoren niet in de economische markt. De plaats waar ze met hun talenten economische meerwaarde kunnen creëren ! Voor de economisch gerichte vakgebieden zal dat allicht geen probleem zijn. Laat de anderen een echt vak leren of hun hobby beoefenen zonder dat zoiets maatschappelijk moet betaald worden.

Waarom zouden wij trouwens niet echt veranderen en die zwik politici buiten gooien en zoeken naar mensen die de creativiteit en de talenten bezitten om een land te leiden zonder dat de kleine man moet gestroopt worden en moet bloeden voor alle dommigheden van de politieke kaste ? Laat ons een referendum organiseren over de pensioenleeftijd….en laat de politici met de uitkomst daarvan maar aan de slag gaan ! Als een meerderheid zich lijdzaam onderwerpt aan politici met korte pootjes…moet Willem het hoofd deemoedig buigen. En werken tot 10 jaar na de leeftijd dat zijn vader is overleden….

23-06-2011 om 13:46 geschreven door De Rode Willem

Waarom De Vreemdeling ? Omdat het op één staat in de lijst van de eeuw van Le Monde. http://fr.wikipedia.org/wiki/Les_100_livres_du_si%C3%A8cle en zeer hoog staat in Les 100 meilleurs livres de tous les temps http://fr.wikipedia.org/wiki/Les_100_meilleurs_livres_de_tous_les_temps
Eens iets anders dan de Engelse of Angelsaksische lijstjes. En vooral het is een dun boek.

Het leest als een sneltrein. Meursault is het hoofdpersonage. Men komt in zijn leven als zijn moeder is gestorven in een rusthuis. Hij moet naar de begrafenis. Onmiddellijk wordt duidelijk dat die man een hoek af is. Heel normaal gedraagt die zich niet echt. Na de begrafenis beslommert zijn verhaal rustig verder. Hij leert een lief kennen en krijgt een vriend bij. Die vriend verdient hij door het schrijven van een brief in diens opdracht. Uit deze brief vloeien een aantal gebeurtenissen met een vrouw en uiteindelijk met haar broer. Meurseult komt ertoe deze broer dood te schieten. Het tweede deel van het boek zijn de mijmeringen van Meurseult vanuit de gevangenis en tijdens zijn proces. Het proces dat zich vooral toelegt op “het hoek af zijn” van Meursault. De misdaad staat vast maar het non-conformistische karakter van het hoofdpersonage maakt alles veel erger. Hij wordt dankzij zijn rare karakter ter dood veroordeeld. Ook daarna blijft hij zichzelf, de rare. Na een eigenaardig “gesprek” met de aalmoezenier komt het einde. Een einde dat net zoals bij Marquez’ zijn “generaal krijgt nooit post” een statement is…en culminatie van het ganse verhaal.

Ondanks zijn dunheid is het boek aanleiding tot oeverloze en talrijke beschouwingen. Er zou veel filosofie inzitten. Existensialisme… en zo. Nihilisme en absurdisme ?!  Meursault is geen rationeel wezen. Het is een mens. Een beperkt mens die de ernst van situatie moeilijk (of niet) kan inschatten door een emotionele handicap. De omgeving is het hoofdpersonage niet echt goed gezind…maar ook niet echt vijandig. Meursault twijfelt (neen is zeker) dat menselijke daden enig doel hebben. Het nihilisme ligt echt op de loer doch is niet alles overheersend aanwezig.

Ik vind het vooral een leesboek…geen filosofeerboek. Toegegeven dat de eigenaardigheden van het hoofdpersonage worden gebruikt door Camus om een hoop van zijn filosofische inzichten te spuien. Zeker in het tweede deel. En neen dat maakt de leesbaarheid van het boek niet groter. De laatste 5 pagina’s zijn echt een tirade van Camus om zijn denkwijze over te brengen. De moeilijkste uit het ganse boek…drie keer moeten lezen.  En dan komt de laatste zin…de enig mogelijk logische geniale laatste zin van het boek.

20-06-2011 om 18:00 geschreven door De Rode Willem

Willem was snoeihard voor de Europese politiek die het grootkapitaal nahuppelt. Het grootkapitaal dat alles kan en alles mag en dat zich verzekerd weet dat alle hun risico’s, hoe roekeloos ook, worden gedekt en betaald door de kleine burger.

20-06-2011 om 09:04 geschreven door De Rode Willem

Griekenland…iedereen zal er wel van gehoord hebben. Failliet. Stakingen, meer horen wij er niet van. En de politiek probeert met een herschikking van de regering de gemoederen daar te bedaren ! Ongelofelijk toch….

Griekenland ofte de mislukking van het Europese grootkapitaal. En nu moet de kleine Griek met de pet of met de rok opdraaien voor de politieke leugenachtige onkunde. Zoals overal, de politiek verkloot het, en de kleine man wordt gebrandschat, gestroopt en leeggeplunderd door diezelfde ongeschikte lamstralen van politiekers.

Oh maar Willem, die boven hun stand levende kleine Grieken hebben dat zootje politici toch verkozen ? Ja ! MAAAAAAR. Als de Griekse politici erin slaagden de hooggeleerde, overbetaalde en speciaal gespecialiseerde heerschappen van Europa te ringeloren, hoe zou de kleine Griek dan de leugenachtigheid van hun politici moeten doorzien ?

Ondertussen wordt Griekenland overgeleverd aan de grillen van het grootkapitaal. De Europese politici die zich als misdienaars van de hyperrijken opstellen. Ze moeten wel ! Alle Europese banken, net opgeklommen uit de diepe rommelkredietencrisis, zagen terug opportuniteiten voor winstmaximalisatie en kochten dus massaal Griekse staatsobligaties. Ze bleven geld pompen in een land dat 140% van zijn inkomen uitgaf. Ik nodig u uit om met zulk palmares eens bij uw bank aan te kloppen. U zult vooral op uw kin kunnen kloppen….maar Griekenland had de verzekering achter zich dat de Europese kleine man het gelag zou betalen. En kijk…tegen elke logica in vloeide er ongelofelijke leningen naar Griekenland. Door deze onverantwoorde houding van de Europese banken is Griekenland, een onbeduidend economietje, in staat Europa te bedreigen. Als Griekenland valt, vallen alle banken….en dus Europa ! Want voor wie het nog niet door heeft, Europa is het grootkapitaal.

Vandaar dat het rijke, overbetaalde crapuul van de EU durft voor te stellen dat de indexkoppeling moet worden opgegeven ! De enige kleine compensatie voor de kleine werkmens voor de bodemloze egoïstische geldhonger van het grootkapitaal dat de prijzen, uit puur winstbejag, steeds maar de hoogte in jaagt. Deze niet aflatende prijzenverhoging is een veel grotere bedreiging voor de economie dan de index, die de koopkracht toch een klein beetje op peil houdt. Zonder koopkracht zullen de grootboeren snel verarmen. Ook daarom dat het overbetaald uitschot van Europa durft voor te stellen dat de kleine man moet werken tot ze sterven ! 67 jaar…mocht ik een job hebben waar ik enkele uren in een aula zou moeten staan zeveren en soms eens ’s avonds naar de TV studio’s gaan…ik zou ook zo lang kunnen werken. Nu ik psychisch en fysisch uitgeput thuis kom elke avond en in slaap val van uitputting…nu wil ik nog voor mijn 50^ste op pensioen. Zeker als ik het armtierige loontje zie waarvoor ik dit alles moet ondergaan (in vergelijking met de politieke lamzakken op het Europese niveau).

Ik heb het nooit durven dromen. Nooit durven denken…maar ik begrijp nu de analyse van Marx. Ik krijg veel sympathie voor Di Rupo die ten minste de belangen van de kleinverdiener luidop durft te zeggen in de dwingende monoloog van het Europese grootkapitaal. Willem communist ?...Als dit opkomen is voor de kleine werkmens tegen de egoïstische belangen in van het grootkapitaal…ja dan is Willem communist ! En met fierheid ! Ik sympathiseer dus keineig met de Grieken die zich verzetten tegen hun parasitaire politici die alleen maar het kleine werkvee willen laten bloeden voor hun eigen domme en incompetente stoten.

Ik snap dus ook de Vlaams nationalisten niet. Die mensen, die Vlamingen die zo hard agiteren om onder de imaginaire en ingebeelde overheersing van de Franstaligen uit te komen. Het zijn diezelfde, zichzelf zelfbewuste Vlamingen noemende imbecielen die vrijwillig, plat op hun buik in de modder zichzelf aanbieden aan de kluisters van het grootkapitaal en die hunkeren naar de verknechtheid en de vernedering door de rijke industriëlen. Deze mensen die applaudisseren voor de VOKA-bazenpoepers van de NVA ! 

17-06-2011 om 18:00 geschreven door De Rode Willem

Het is die Hemingway geworden. Een klein oud vergeeld boekje, overlevende van de jaren vijftig. Het lag al een tijdje naar mij te knipogen…maar ik had steeds andere prioriteiten. De kleine druk en de stevige dikte (430 bladzijden) waren steeds een hinderpaal. Anderzijds verlangde het fenomenale “de oude man en de zee” naar meer. Wie een dergelijke prestatie kan leveren, moet een groot schrijver zijn. Eén van de grootsten.

Dus nu.  “Voor wie de klok luidt”. Het Dokter Zhivago van de Spaanse burgeroorlog dacht ik op een bepaald moment. Maar laat het duidelijk zijn, “Voor wie de klok luidt” was er eerst. 1940. 18 jaar vroeger dan het liefdesverhaal in de Russische revolutie. Pasternak had dus tijd om Hemingway te lezen….maar laten we hierover ophouden. Beiden zijn superieure grootheden in de literatuur.

Robert Jordan, meer dan 1000 keer in het boek vermeld, is een Amerikaan die in de Spaanse burgeroorlog aan de kant van de republikeinen (communisten) mee vecht. Hij komt in een guerillagroepje (bende) terecht. En ja hoor een mooi meisje en pats boem…onze Roberto ligt met die griet de robbedollen dat het een lieve lust is. Dit als achtergrond op de voorbereidingen om een brug op te blazen om de tegenstanders (nationalisten !) te verhinderen troepentransport te organiseren om een communistische aanval te beantwoorden. De brug wordt effectief opgeblazen, maar in tegenstelling tot goedkope rommantjes is het een echte oorlog en wordt het hoofdpersonage gewond.

Hemingway gebruikt deze verhaallijn om uit te wijden (soms wat te ver vind ik) over de liefde en het echte leven. Zekerheden en onzekerheden worden echte mensen. De personages zijn perfect inleefbaar. Ook de onvoorspelbare en “slechte” Pablo.  De levendige “platte” taal die mensen in die omstandigheden gebruiken maakt het zoveel overtuigender. Als perfecte kapstok dient het verhaal om de gruwelijkheden van oorlog (zie ook Zjivago van Pasternak) te beschrijven. Gruwelijk zonder opsmuk. Geen veredelende correcties op deze grenzeloze menselijke beestigheden. Confronterend ! Minder duidelijk is de mild ironische kritiek op het communisme. Een markant detail is dat het hoofdpersonage worstelt met de zelfmoord van zijn vader. Hemingway’s vader is inderdaad ook uit het leven gestapt, net als Hemingway zelf in 1962 !

Voor wie wil zijn er nog vele (voor 1940 revolutionaire) thema’s in dit boek te vinden. Ik persoonlijk vond het gewoon een goed boek. Wie denkt dat spanning en Nobelprijzen niet samen gaan, moet “Voor wie de klok luidt” lezen en zijn mening aanpassen. Maar het boek is meer dan spanning, het is een menselijk relaas van de onzekerheden van een oorlog. Ik heb er van genoten. Het is een zeer mooie 7 op 10 waard.

16-06-2011 om 16:19 geschreven door De Rode Willem

Er is nog goed nieuws in deze barre tijden. Neen NVA heft zichzelf niet op….zoveel goed nieuws hoeven wij niet direct te verwachten. Maar Kim Clijsters gaat niet naar Wimbeldon !!!!!!

Ik heb mij een half uur hees lopen schreeuwen van contentement. Het is een beetje spijtig voor mevrouw Lynch…ik heb echt niet persoonlijks tegen haar. Buiten een paar esthetische opmerkingen die ik zou uiten met een nogal denigrerende vergelijking met een boerderij-last-dier. Maar dat is op naam van de Willemse onbeschoftheid te schrijven. Neen ik gun mevrouw Lynch alle succes in haar rijkeluizen bezigheidstherapie. Maar val mij daar aub niet mee lastig !

Laat oververwende trutjes een balletje meppen over een netje. Laat een Belgische de beste zijn in dit spelletje tijdverdrijven voor overrijken die niet meer moeten werken. Maar stop met dergelijke onnozelheden ganse dagen in mijn strot te rammen. Via radio, krant of TV. Wij hebben geen behoefte aan de kleur van de teen naast de dikke van madam Lynch. Ook niet aan het ontbijt dat ze genomen heeft om de bezigheidstherapie door te komen. Het gelamenteer van een gesjeesde tennisster hoeft al helemaal niet !

Nu mevrouw Lynch niet naar het Engelse kransje van rijke dames gaat…nu heb ik echt hoop dat men heel wat minder aandacht gaat besteden aan deze tennisonzinnigheden. Wie gewonnen heeft…tegen wie en met hoeveel. Daar zullen de simpelen van geest het moeten mee stellen, hoop ik. Want inderdaad wie van tennis houdt, moet simpel van geest zijn. Niet verder komen dan spelletjes van één tegen één waar de tegenstanders gescheiden worden door een net. En blijkbaar, als we de peilingen mogen geloven zitten wij in Vlaanderen al boven de 30% simpelen van geest.

15-06-2011 om 17:38 geschreven door De Rode Willem

Er moet bespaard worden…en nog geen klein beetje ook. 17 to 22 miljard euro gespreid over vier jaar. In België alleen ! Andere landen zijn al een tijdje bezig. België moet er nog aan beginnen. Het is Europa die de steen in de kikkerpoel gooide. Anders zouden onze verkiezingswinnaars en hun uitverkorenen nog rustig blijven verder zeveren over irrelevante taalpesterijtjes en andere taalgerelateerde onbenulletjes.

Besparen schreef ik…maar nieuwe inkomens zijn ook goed. U voelt het al, nieuwe belastingen. Juist ja het is Di Rupo die ten minste de eerlijkheid heeft om dat aan het volk te zeggen. Niet iedereen heeft die eerlijkheid. De NVA  houdt het volk voor dat een hervorming en responsabilisering van de Walen voldoende is. Dan zullen wij plots gaan bezuinigen met hopen. Dat terwijl niemand de noodzaak voor die hervormingen kan aantonen en iedereen (behalve enkele uitzinnig NVA gelovigen) zich ervan bewust is dat ze nauwelijks meer dan het behang in de vergaderzaal zullen uitmaken. Wij hebben dringend politici nodig die beslissingen durven nemen en deze in volle eerlijkheid aan de bevolking meedelen. De NVA moet uitkijken of de “a” zou wel eens voor achterbaks kunnen komen te staan.

Ook de rode professor springt op de kar van Europa. Frank Vandenbroucke ! De overbetaalde theoretische professor huilt mee met de mensen die het werkvee willen laten bloeden. Als je die man zijn leest, weet je onmiddellijk waarom de socialisten achteruit donderen. Die man kiest gewoon de kant van het grootkapitaal !!!! De dure overbetaalde professor (met vele cumuls ?) zal eens komen zeggen wat het werkvee moet doen. En het werkvee moet bloeden...voor het domme misbeleid dat de generatie VDB ons voorschotelde. Tuurlijk is het gemakkelijk praten dat de indexkoppeling van de lonen moet afgeschaft worden met een hoog inkomen en in de positie dat men zelf bepaald wie zal bloeden en wie niet. Dat de VOKA-bazen-poepers van de NVA dergelijke anti-werkmens onzin uitkramen is nog een beetje logisch. Maar een sos ? VDB zou een drie maand (langer hoeft niet) een huishouden met meerdere kinderen op de been moeten houden met een budget van 1200 euro per maand. Een inkomen waar men moet voor werken...zodat men 's avonds moe thuis komt. Niet zo'n overbetaald baantje waar men een uurtje of twee per week wat moet voor leuteren en eens op TV moet voor komen. Neen echt werken met fysieke moeheid als gevolg. Ik ben de 45 voorbij . En neen ik zie dat niet veel langer meer zitten. Zeker niet tot mijn 67ste. VDB is zot zeker ? Of wereldvreemd ! En de NVA ? Dat is een gevaar voor de werkende Vlaming !

Ach ja in ruil wordt er wat gemorreld over dure electriciteit…dat zou niet mogen. En wij blij ! U zult daar maar staan in tijden van crisis op uw 45 ste met een in de tijd beperkte werkloosheid. Ik vrees dat de enkele centiemetjes dat de stroom dan goedkoper zal geworden zijn niet meer zal uitmaken. Ik weet één ding…De NVA zal veel meer moed moeten opbrengen om al deze werkmens onvriendelijke nonsens door te drukken. En de verkiezing erna zijn wij van de Nieuw Vlaams Allientie verlost !

09-06-2011 om 16:56 geschreven door De Rode Willem

06-06-2011 om 16:58 geschreven door De Rode Willem

De kolonel krijgt nooit post. Of het Zuid-Amerikaanse wachten op Godot. Een brief die niet komt. Al vijftien jaar niet. De pensioenregeling. De aankondiging van betaling. Elke vrijdag gaat de kolonel naar de post. En Godot komt niet. De brief ook niet. Het leven tekent deze man. En het geldgebrek. Honger, het verkopen van de laatste bezittingen. Overleven en zijn kruisen dragen. Want naast de brief die nooit komt, is de sukkel getrouwd met een astmatische vrouw.

En toch heeft zelfs zulke man fierheid. De vechthaan van zijn zoon. Een zoon trouwens die negen maand voor het verhaal begint is doodgeschoten. Tijdens een hanengevecht. De kolonel spaart het eten uit eigen mond om het beest in leven te houden. Het is zijn hoop. Enige hoop. De haan zal vechten en winnen. Ook geld. En dan zijn de zorgen voorbij.

Een dunne roman. Nog geen 100 bladzijden. Maar Marquez is een meesterverteller die zelfs in de beknoptheid zijn meesterschap toont. Een boeiend, ja zelfs beklijvend verhaal van armoede met een geniale eindzin…Meer dan het lezen waard. Geen moeilijkdoenerij. Een heerlijk goed uitgewerkte roman met echte mensen met echte zorgen. Dus een 8 op 10. Zeker !

30-05-2011 om 18:29 geschreven door De Rode Willem

Humboldts nalatenschap. Gift. Het ligt terug in de boekhandel. Het leek mij wel iets. Nog niets van Saul Bellow gelezen. Het leek een mooie gelegenheid. Zeker omdat het boek in enkele internnetlijsten voorkomt in de top 100 van de beste boeken.

Met veel goede moed begonnen. Het leek moeilijk en chaotisch. Maar ach “goede” boeken lezen niet vlot. Soms dan toch niet. En misschien was ik niet in vorm. Stressmomenten op het werk, doodmoe,… morgen zou het wel beteren. Eventjes doorbijten.

En ik beet door. En door. Het moeilijke bleef en het choatische ook. Ik begreep het verhaal amper nog. Kon de personages niet meer volgen…snapte er niets meer van. En legde het boek opzij. Morgen beter ? Maar het bleef. Ik beet door. Misschien schoot het verhaal nog wel los. Maar tot halfweg beterde er niets. In een top 100 ? Nou, het moet aan mij liggen waarschijnlijk. Maar het lukte niet. Ik gaf ontmoedigd op. Dit was een nederlaag. Voor mij. Maar boeken zijn als wijn voor mij. Als ik ze niet lust mag men ervan zeggen wat men wil, specialisten mogen orgastisch euforisch doen, maar dan is het voor mij een slechte wijn of een slecht boek. Humbol dts gift ? Een kleine 1/10….zonde van het papier.

28-05-2011 om 10:30 geschreven door De Rode Willem

We kunnen eindelijk kennis maken met de "grote" Dalrymple. Het idool van BDW. De Standaard geeft die man een wekelijkse column.

http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=LE3A4NQL

Rock is voor de westerse wereld wat politieke propaganda voor de Geliefde Leider voor Noord-Korea is....Rock wordt als gifgas in de atmosfeer gepompt....Rockmuziek is natuurlijk een van de oorzaken van misdaad....Is het niet vreemd hoe weinig aandacht de milieubeweging heeft voor deze plaag van overbodig en schadelijk lawaai...en soort Nürenberg-bijeenkomst van bandelozen

Enkele citaten uit de overweldigende binnenkomst van de "grote" Dalrymple.
Wat een triestig mannetje moet dat zijn om zulke dingen schrijven.
Als dit de grote inspirator van BDW is, begin ik te begrijpen waarom Bartje moet springen om aan het nulniveau te raken.
Dalrymple lijkt mij een zielige ouwe zof ! Een azijnpisser van het zuurste jaar, een vooral zichzelf interessant vindend persoon. Niets om je te laten door inspireren.
Zijn eerste bijdrage zegt genoeg.  Stuff Yourself, and you would look much more modern !

17-05-2011 om 15:40 geschreven door De Rode Willem

Gij kunt zagen, zei ze. Ik vond dat ik er recht op had. Ze hadden het mij trouwens beloofd. Een regenachtige dag. Buien en bewolking. Geen zon ! Eindelijk geen zon. Dat vies ding eens één dagje niet zien. Ik zou er mijn ziel voor verkopen. Maar ze kwamen hun beloften niet na. En dus was er alweer veel te veel zon. Het was gelukkig ideaal van temperatuur. 15 graden en geen graad meer.

Van ’s morgens af begint de miserie. Al enkele weken. De rolluiken omhoog en daar straalt dat afstotelijk scherpe licht in onze living. Elk vlekje op de ruit, elk stofje op de kast, elk haartje op de grond. Het is alsof dat vies zonlicht er ons ongenadig wil op wijzen dat ondanks een dagelijks gesloof wij nog niet genoeg doen aan properheid en hygiëne in huis. Stomme zon. Dus wij leven al weken met de rolluiken nauwelijks enkele centimeter om hoog. Een aangenaam gedempt licht in ons huis.

Buiten kan men geen kant uit. Ongenadig maar vooral geheel ongevraagd beschijnt dat afstotelijke licht alles en iedereen overal. Het verblind, het irriteert en het brand. Geen schuilen aan. En het lokt een hoop lawaai aan. De kutkoters van de wijk beginnen rond 7 uur met de paasmegafoon een eigen wekdienst. ’s Avonds klitten de buren samen. Bakken bier worden aangesleurd en het lawaai neemt toe naarmate de avond vordert. Tot 2 – 3 uur ’s nacht. Anapiler en Jupibel zwijselen naar huis. Wild brakend, roepend en vallend. De schuld van de genadeloze zon en het domme “goede” weer.

Is er nu iets gezelliger dan met een goed boek in de zetel mogen rusten. Soms even op kijkend en geruststellend mogen vaststellen dat het nog steeds regent. Het gras wordt niet bruin, de rotkinderen maken geen lawaai en geen enkele wijkmongool moet buiten lawaai maken. De rolluiken mogen omhoog en men kan buiten komen zonder zich te irriteren. I hate sunshine so much !

15-05-2011 om 07:33 geschreven door De Rode Willem

Het is altijd een shock als jonge mensen uit het leven worden gerukt. Vol leven, levenslust. Ze wisten het nog niet zeker maar het klonk dramatisch. Ik zat net in de wagen, op weg naar één van mijn hobbyporjecten. Bijles Frans. Doe het eigenlijk niet meer, maar oude kennissen help ik nog graag eens uit de brand. God ja…een wielrenner, afdaling, gevallen. Beroepsrisico denkt men dan gouw. En geef toe een schaker zal niet snel in een afdaling vallen tijdens het beoefenen van zijn sport.

De radio, maar vooral de commentator ervan kreeg er niet genoeg van. Er was nog geen nieuws maar mij idee was gevormd op het eindje naar de Franse bijles. Ik belde aan. En wachtte. Een mens gaat dan al snel enkele voorstellingen maken. Of vragen stellen. Hoe zou Michiel veranderd zijn. Het is een jaar geleden en op 16 veranderen mensen snel. Of de pronte dame, de mama,  van ongeveer mijn leeftijd die de deur open doet. Ze klonk zoals ik mij herinnerde aan de telefoon. Opgewekt, spontaan.

De deur ging open. Een voorhamer die door de deur zou gesmeten worden kon mij niet harder treffen. Ze leek tachtig, dertig, veertig jaar veroudert op dat jaar tijd. Het groene doek op haar hoofd kon de kaalheid nauwelijks verbergen. Toch lachte ze. Ik hoop dat ik de dreun heb kunnen verbergen. Ik wou  niet echt meer binnen. God man…wat nu. Hoe gedraagt men zich ? Vraag ik iets ? Neen, ik doe gewoon. Kan ik gewoon doen. Wat nu, wat verder ? De vragen borrelden gewoon verder tijdens het Frans. Wat met Michiel ? Wat met zijn zus Veerle ? 14 ! Dit moet tekenen, diepe lijnen die doorgekerfd worden. In de ziel, onuitwisbaar. Frans…gow wat is een slechte toets ? Een minder rapport. Zij vond het nog steeds erg. Michiel moest verder doen.

Of ik kon blijven komen. Regelmatig ? Elke week ? Kan dat nu al afgesproken ? Ze wil het, nu ze er nog is. Ja, ook als ze er straks niet meer is, moet ik komen zegt ze. Ik moest buiten. Weg. Zonder opvallend te doen. In de auto raken als man. Man over mijn emoties. De deur sloeg toe…en ik weende. Achter de hoek heb ik gestopt. Geparkeerd. En 10 minuten gehuild. Het leven is niet eerlijk en echt wel wreed. Wouter was ondertussen overleden.

10-05-2011 om 16:20 geschreven door De Rode Willem