De Steppenwolf.  Van Hesse. Hermann. Met dubbele “n” achteraan. Waarom dat boek genomen ? Zonder eigenlijke positieve motivatie. Zomaar. Het was lang geleden. Zowel voor een Duitser als voor Hesse meer in het bijzonder. En achteraan stond de bewering van Thomas Mann, dat andere Duits literair monument, dat dit boek een nieuwe dimensie aan lezen gaf. Het beloofde dus.

Het begon allemaal een beetje naast de kwestie. De huisbaas vertelt. Een rare had enkele maanden bij hem gehuurd. En die had een manuscript nagelaten. Harry Haller heette hij. Eigenlijk een groot deel van Hesse zelf. Autobiografisch ? Misschien, men krijgt er weinig aanduidingen over. Haller ziet wat rare dingen, vindt zichzelf uit twee persoonlijkheden te bestaan, namelijk de echte serieuze Haller zelf en De Steppewolf die alle schuld krijgt van wat misgaat. Haller krijgt een klein boekje, ontmoet twee hoeren en krijgt een fenomenale trip aan het einde van het boek. Hij groeit van een saaie boekenververslaafde met Goethe en Mozart dwepende nerd tot een levendige dansende balschuimer en vrouwenversierder. De Steppewolf wordt naar de achtergrond gedreven, en uiteindelijk symbolisch vermoord. Een verhaal dus van persoonlijke groei of evolutie. 

Hoewel, afstandelijk bekeken een beetje overdreven en onwerkelijk. Eerder een leuk verhaal. Goed leesbaar geschreven in een taal die uitnodigt de volgende woorden zeker te lezen. Een verhaal waaraan enkele filosofische denkpistes aan opgehangen zijn. Over de burgerman, zelfmoord, muziek, kunst. De stokpaardjes van Hesse die ook in zijn boek “Het Kralenspel” weerkeren. Ook afrekeningen met Goethe en Mozart. Zit daar nu nog iemand op te wachten ? Of mogen wij het meer als een algemene vereffening met idolatrische kinderachtigheden zien. Het achter zich laten van de “go bartje go” tijd. Een pleidooi om kritisch maar vooral voor zichzelf te denken.

Hesse neemt in dit boek van 1927 een duidelijk afkerende houding aan tegenover de politici die volgens hem een nieuwe oorlog voorbereiden. Ook schrijft hij, en passant, het verdorven, bekrompen nationalisme even op zijn plaats. En neen, dat wist ik niet op voorhand. Daarom heb ik het boek niet gekozen. Maar toch…ook nu weer wordt nationalisme als een volksplaag erger dan de pest beschouwd.

Uiteindelijk is het een goed boek geworden. Men raast er niet doorheen. Daarvoor zijn de filosofische gedeelten soms net iets te zwaar. Het leest wel heel vlot, geeft nooit de eindruk ongeveer 70 jaar oud te zijn. Dit boek is een 7/10 waard.