t’ Is paniek. Na Tsjernobyl is er nu Japan. Fukushima. Verder van ons bed. Niet minder gevaarlijk. ’t Is erg hé Willem daar in Japan. Al die doden, dat water. En met die kerndinges is her ook al prijs. Ge ziet ze daar al met hun maskers moeten lopen. Hoe dat brengt niet op ? Gelukkig zijn er die pillen ?! Hoe dat brengt ook al niet veel op ? Allé Willem zwanst na niet hé, de overheid zal toch weten wat ze moeten doen.

T’ Is paniek. In Japan, maar ook in België. In onze straat. De media orakelt, de mensen consumeren de angst. Nemen ze over. Lopen rond met radio1 aan hun oor. Dan hoort ge het rapper hé als er iets scheelt. Gelukkig is het daar ver weg in Japan. Hoe, dat kan naar hier komen ? Met de wind ? Zo ver. Dan is dat toch al uitgewerkt. Kan ik hier om pillen. Alleen tegen Jodium ? Is er dan ander gevaar ? Ik heb buikloop en hoofdpijn, kan dat daar van komen. Nog niet…maar het kan ? Neen…allé gelukkig ik zal dan eens naar de dokter gaan. De pers draait dol. Hoogdagen voor de paniekzaaierij. Geen enkel relativering. Moet dat dan over zoiets ernstigs ? Ja…informatie geven kan altijd. Mensen juist inlichten. Maar paniek verkoopt beter natuurlijk. De strijd der kijk-, luister- en leescijfers pikt de lijken van mega-aardbeving.

Is het dan alleen hype ? Moeten wij niet nadenken over kernenergie. De lijst met grote accidenten met relevante impact wordt langer. De rechtstreekse doden blijven beperkt. Maar wat op langere termijn ? Kanker draagt geen naam. Was Tsjernobyl verantwoordelijk voor de dood van ons moeder ? Ons Vader ? De vaagheid, de mogelijkheid, de onzekerheid. Mag dat doorwegen in de evaluatie ? Neen wij mogen onszelf niet terug naar het stenen tijdperk panikeren. Zonder elektriciteit komen te zitten is ook geen optie. Onze economie, onze dagelijkse zingeving dus draait op energie !

Anderzijds verdwijnen er per jaar  een aantal mensen vergelijkbaar met de inwoners van een stad als Brussel rechtstreeks als slachtoffer van het verkeer. Het verkeer slingert zijn afvalstoffen (fijn stof, aromatische koolwaterstoffen, NOx, SOx, CO2) zomaar de lucht in. Deze stoffen blijven daar honderden jaren. Het antropogene CO2 wordt (door sommigen dan toch) nu reeds als de zwaarste uitdaging van de volgende generaties gezien.

We mogen het gevaar van kernenergie niet weg relativeren. We moeten het wel in het juiste perspectief plaatsen. Wat is uiteindelijk het meest maatschappelijk gevaarlijk. Miljoenen kleine effectieve incidentjes (verkeersongelukken) met elk een zeer beperkt aantal slachtoffers en een onzichtbare nasleep met duizenden kankerdoden per jaar. Of een potentieel groot incident (dan nog niet eens elk jaar) met de mogelijkheid tot zeer vele slachtoffers en ook een lange nasleep met ontelbare kankerdoden. De vragen moeten gesteld, waakzaamheid moet verscherpt worden. Maar hysterie mag het juiste perspectief niet vervormen.