Ze is dood…Sinds gisteren. Mijn vriendin.
Laat mij niet verkeerd verstaan. Ik ben gelukkig, heel gelukkig getrouwd. Al 22 jaar.
Maar Lucie was mijn vriendin. Van mijn 9^de jaar reeds. Dus nu zo’n 38 jaar.
Wij groeiden op…iedereen zei dat wij liefjes waren. Maar wij wisten beter. Zonder al dat hartstochtelijk gedoe, matchten wij elkaar. Wij vulden elkaar aan waar nodig, steunden elkaar waar niemand anders steun kon bieden en verstonden de wereld samen beter dan wie ooit.

Moppie kwam, en Bert. Een ander lief ? De wereld zag een breuk. Wij verzaamden sterker dan ooit. Moppie had nooit een concurentiegevoel. Bart is de beste café-maat die ik heb. Nooit heb ik Moppie of Bart bedrogen. Of zou het Lucie en mijzelf geweest zijn die wij zouden bedrogen hebben ? Gelukkig weet ik het niet. Boezemvrienden door dik en dun…maar dan van een ander geslacht.

Wij trouwenden, beiden met een ander. Peterschap en meterschap van de kinderen. Ondeugende knipogen, fantastische etentjes, bowlingavonden …het ultieme vangnet. Moppie doet raar…ach koop ze een bloemetje. Bert ziet mij niet meer staan…zou hij misschien opgebruikt worden door het werk…een weekendje aan zee met zijn vieren streek alle plooien vlak.

Tot die rampzalige 17^de april 1992. Altzheimer ! 28 jaar. Ze vergat nogal veel de laatste tijd. Stress dachten wij. Ook zij. Toch maar eens naar de dokter. Antistress pillen hoopte ze. En ja…daarmee moest ze het doen. Tot ze vergat welke dag het was, en rustig in bed bleef op een donderdag. Het was toch zaterdag beweerde ze. Ze reed zich verloren naar het werk. Ach ja…dat kan. Tot ze de verjaardag van haar dochter vergat. Dat doet een moeder niet !

Het werd erger. Ze legde dingen verkeerd. Vond ze nooit meer terug. Maar ze bleef werken. Functionerend werken. Dingen kwamen moeilijker naar buiten. Het duurde soms enkele keren voordat we begrepen wat ze nu net wou zeggen. Maar de weekends aan zee gingen door. De bowlingavonden bleven leuk. Tot ze drie weken na elkaar de eerste bladzijde van een boek las. Drie dagen later was haar laatste werkdag.

Halftijds werd één dag in de week. En minder. Woorden vervangen door kneepjes met de hand. Flikkeringen in de ogen. Op den duur niets meer. Bert zocht en vond tijd. Om haar thuis op te vangen. Moppie verzorgde haar. En ik ging langs en we steunden elkaar alle vier. Soms gaf ik haar eten. Ze kon niet meer. Soms voelde ik mij gewoon een voeder. De sonde moest komen. Anders zou het snel afgelopen zijn. Zouden wij ? Is dit nog menselijk ? Heeft zij er nog iets ? En wij ?

Ze was 44, toen de sonde kwam. Woorden waren helemaal weg, zelfs de geluidenbrei was stil gevallen. Ogen twinkelden niet meer, vingers knijpten niet. Maar we steunden elkaar alle vier. Midden september, onlangs dus. Ik was er. Ze ging achteruit. Snel. En sneller. Ik  keek naar haar…en daar viel één traan ! Bij mij vele. Nu zelfs op mijn klavier. Sorry. Ik omhelsde haar. Ze legde haar hand op mijn arm. Man, ik weende… van geluk.

Nu praten ze over euthanasie voor dementen. Gevraagd dementendoders ! Soylent green is op komst. Mocht ik ooit gevonden hebben dat ze dood mocht gaan voor de sonde…ik zou mij gaan ophangen aan een viaduct over de autostrade. Iemand die dat éne grootste moment van geluk wgedoodt, verdient niet meer dan een publieke vernederende dood.