Dun, kleine verhaaltjes…en eens iets anders. Dat laatste hoopte ik toch. Sartre en zijn “De Muur”. Ach ja Sartre…de man van wie ik De Walging had gelezen en daarvan zeker niet onder de indruk was. Een betere Brusselmans komt zeker zeer dicht in de buurt. Maar waarom niet ? Wij kunnen boeken toch steeds wegleggen als ze ons niet aanstaan ?

De Muur dus. Ook meteen het openingsverhaal. Speelt zich af in de Spaanse Burgeroorlog. Het hoofdpersonnage wordt ter dood veroordeelt en de laatste nacht mogen wij meemaken.  Dit wordt een overpeinzing van zijn leven natuurlijk. Intermenselijke relaties, zoals ze echt zijn. Onverbloemd en niet op gekuist. Een meesterlijk geschreven verhaal. Prachtige stijl, met een niet voorspelbaar eind. Sartre op het niveau van een nobelprijswinnaar ! Groots.

Hierna volgen nog de kleine verhalen “de kamer”, “herostratos” en “Intimiteit”. Het boek sluit af met de iets langere novelle “De jeugd van een leider”. Allemaal in dezelfde wervelende stijl. Grootse proza, aangrijpend menselijk. Allemaal vormen het verhalen van mensen die op zoek zijn naar de essentie van hun leven. Waarom zijn ze… en hoe moeten ze zijn ? Moeilijke vragen denkt u ? Filosofisch gezever ? Neen ! Doorleefde en menselijke verhalen. Herkenbaar. Geen ellenlange uiteenzettingen maar een verhaalverloop gebaseerd op dingen die verstaanbaar zijn voor iedereen. Geen rationeel afgeleide voorspelbaarheden. Soms een beetje absurd ? Ja dat wel maar nooit overdreven. De vereenzaamde of gewoon eenzame hoofdpersonage dwalen door een onverschillige wereld. Zij moeten hun weg maken door zelf te bepalen wat ze nu gaan doen. Geen hogere hokus pokus maar gewoon het leven zelf.

Knappe verhalen. Verfrissend ook al dateren ze van 1939. Eindelijk nog een een boek uit de topregionen van de literatuur. Een dikke 8,5 /10 !