Wat moet ik met dit boek. Ik ben er door geraasd op anderhalve dag tijd. Het was ook dun, 130 of zo wat bladzijden. Ik kon het moeilijk weg leggen, en als het weg lag voelde ik de drang om toch verder te lezen.

Was het dan zo goed ? Neen zou ik zou direct zeggen. Want ik heb reeds ver voor het midden mijzelf de opmerking gemaakt dat dit een verplicht nummertje was. En over verplichte nummertjes ken ik nu wel iets. Ik zeg dat niet veel dat ik over dingen iets ken. Toch boeide het verhaal. Nochtans is het een flutverhaal.  Ik zei zo bij mijzelf, van ingewikkelde plots zal een Brusselmans het echt wel niet moeten hebben. Met overdrijvingen en Brusselmansiaanse neuk, pieseloe, piemel, penis scenes erop en eraan. Was het misschien omdat de setting “Hamme” is, en ik daar toevallig ook geboren ben. Ik kon de tocht van het hoofdpersonage volgen en erkende dingen uit mijn jeugd. Sus Castelijn bijvoorbeeld. En Hermans zus, die nu nog les geeft aan de school van Hamme.

Het hoofdpersonage, Herman Brusselmans zelf is op zoek naar roem en bekendheid. Hij kiest daarvoor de muziek. Om zijn doel te bereiken koopt hij twee gitaren, die hij omruilt voor een drumstel en richt hij een band op, met alles op en aan. Zelfs achtergrondzangeressen. Repeteren, opnames en een optreden. The rise and fall of the The Hidden Creators of the Sleepy Daydreams.

Maar zijn ogenschijnlijk oeverloze gezemel is van het hoogste niveau. Het werk mag dan nauwelijks passen binnen het dominante paradigma van wat goede literatuur is, zijn ook hier aanwezige, wellicht wat karikaturale schetsen van de gewone burgerman of –vrouw komen dichterbij het echte leven dan in menig roman van “erkende topauteurs”. Bovendien is zijn sublieme gevoel voor taal weer verantwoordelijk voor vele hilarische situaties en levert het een aanvulling van het vocabulaire van de lezer op. Ook weet Brusselmans met een paar korte scènes nog wat eigentijdse problematiek uiterst treffend te behandelen waar anderen boeken over vol leuteren.