Bruiloft op Capri van Paul Heyse.  Eens iets totaal anders. Een korte novelle. Vervlogen tijden in een vergeten stijl. Geen rauw modernisme maar zweemzoete geromantiseerde feel-good literatuur. Geen engagement anders dan het leven, de wereld, de mensen mooi voor te stellen. Vermooid. Het is eens een leuk intermezzo, doch niet meer van deze tijd. De enkele uren die ik mij in de tijdsgeest van midden 19^de eeuw heb ingeleefd, waarin ik mij heb laten meeslepen in die dramatisch verhaal met een goede afloop waren wel besteed. Doch de andere novellen die in het boek staan, zullen voor een andere keer zijn. Eén portie Heyse met de keer.

Heyse was tweede helft 19^de eeuw het grote Duitse literaire hoogtepunt. Hij inspireerde vele mindere goden uit zijn tijd. Door zijn schrijfstijl is het niet te verwonderen dat vooral vrouwen zich grote fan toonden van zijn werk. De Nobelprijs in 1910 kwam eigenlijk te laat voor hem. Zijn poëtische romantiek was toen reeds een voorbijgestreefde literaire vorm. Het naturalisme had zijn opgang gemaakt. Een van zijn laatste werken, Merlin, was dan ook niet meer dan een verbitterde aanval op die nieuwe literaire richting. Het werk van Heyse is dan ook in een snel tempo in de vergetelheid geraakt. Rond de eeuwwisseling naar de 20^ste eeuw werd de markt overspoeld met Heyse. Zijn gedichten werden op muziek gezet. In scholen was Heyse verplichte literatuur. Nu wordt Heyse zelfs door literatuurcritici nog nauwelijks vernoemd en wordt zijn werk als middelmatig en oubollig beschouwd.