Het was heugelijk, memorabel zelfs. Bart Wellens wint in Essen. Ja, Willem is een wielerfan. Is trouwens zeer eenvoudig. Na vol gegeten te zijn op een zondagmiddag, lui in de zetel met de zappie in de hand op het juiste moment het juiste knopje indrukken. En dan wakker blijven.

En aan dat laaste mankeerde het wel eens de voorbije jaren. Zeker in de winter als de wegwedstrijden en rittenkoersen zijn vervangen door het uurtje Vlaams veldhuppelen. Nauwelijks sport te noemen. Wat zich bewijst als de beoefenaars van deze Vlaamse folklore eens deelnemen aan echte sporten zoals wielrennen op de weg of mountainbiken.  Als u de veldtrappelaars al in de uitslag terug vindt, opgeven is één van de grote verdiensten van die Vlaamse folkoristen, dan zoekt u best de lagere regionen af om ze snel terug te vinden.

Maar toch, het heeft iets sympathieks. Zeker als Bart (go Bart go want Willem is echt wel Wellens fan) een rol vooraan speelt. De benen niet stijf houden Bartje…brengt niets op ! Ach ook Pauwels is sympathiek. En Stybar. Leuk Nederlands dat die man praat. En zeer goed trouwens. Maar de voorbije jaren was daar ook ene zekere Sven Nijs. Nu ken ik die man niet persoonlijk. En ik zal mij dus stierlijk vergissen. Maar als die vent zijn gezicht op TV komt, krijg ik een onstuitbare kakaanval. Vloeibaar. Een monsjisjikop…een arrogante praler. Poef, de start gegeven, dhr Nijs dartelt op kop, dhr Nijs wint. Willem in slaap.

Gelukkig is er dit jaar een beetje spanning in gekomen. De egoïst wint niet meer alles. Hij is over zijn top. En het geluk helpt een handje. Neem nu Essen. Willem sprong op, riep Ja! Ja! Ja! Kijk nu! Hij staat daar ! Hahahahahahha…toen Nijs van Baal daar met zijn veloke op de rug naar huis kon ploeteren.  Toen hij daar in die laatste bocht op zijn gat ging….Mijn rechterhand tot vuist gebald, een klop in in mijn half opgestoken linkerhand en “YES !!!” roepend.

Ook gisteren ging hij neer. Neen ik riep niet meer. Eerlijkheid gebied te zeggen dat dhr Nijs een kei is in het Vlaamse veldfladderen. Hij heeft een magistrale fietsbeheersing en een nauwelijks te benaderen stuurgevoel. Nu hij niet meer alles wint, is hij plots pakken sympathieker geworden. Ha nee…geen overloperij Bart Go Bart go, ni pleuje… maar toch. Nijs kan het veldrijden nu wat zout en peper leveren. Tegengewicht voor de alles overheersende anderen. En mocht hij, alleen met een buitenlander strijden voor een overwinning, ach ja, ik zal, in stilte verwacht niet te veel van mij, supporteren voor Sven. De wereld lijkt warmhartiger als hij eerlijk verdeelt is. Ook al gaat het maar over een uurtje Vlaams volksfeest.