Het busaccident. Ik werd wakker. De wekker, u kent dat wel. Veel lawaai, een graai naar de knop en lap, daar bleirt de radio. Het was woensdag. Ik kon dus nog een kwartiertje soezen voor ik echt uit bed moest. Het signaaltje van het nieuws irriteerde mij. Zoals elke dag. Maar alweer luister ik, recht zitten op de rand van het bed, naar de eerst woorden van het nieuws. Busongeval, doden, kinderen, Zwitserland.

Het bleken er 22. Dode kinderen. 28 doden in totaal.
Ik werd even stil. Bleef zitten, zette de radio wat harder. Sierre, tunnel…. Ramp. Als ouder sneed een trilling door mijn lijf. Mijn dochter moet binnen de 2 weken langs diezelfde tunnel die kant uit. In een bus. De pijn van het verlies, door het leven mij reeds meermaals geleerd, knaagde weer maar eens in mijn hoofd, in mijn lijf, in mijn leden. Ach…U zult het maar thuis krijgen. Meneer, er is iets gebeurd…wij weten niet ?! Neen, echt niet. Gsm ?

Neen die wordt niet beantwoord ? Dat wil niets zeggen, meneer. Maar… Bijgod, ik zou al in de auto zitten. Sierre- Sion is niet zo extreem ver. Willem kan rijden. Ver rijden. Uren onzekerheid. Martelen en niet in Guantanamo. Mensen verdienen dit niet. De kinderen zeker niet. Willems hart krimpt samen. Moppie, echt uit bed als de wekker krijst, wist van niets. Ze kromp ook samen bij het nieuws.

En dan begon het.
Muziek op de radio bleek van een ongekende meligheid. Alsof de ouders van de getroffen kinderen nu naar de radio zouden luisteren.
De ramp werd aangegrepen voor een nooit geziene emotionele opgekloptheid.
Willem leefde mee, met het verlies van de ouders. Maar bleef rationeel. Hij kende die mensen niet. Schreien in het openbaar verlicht het persoonlijke leed niet van de zwaar getroffen achtergebleven ouders. Naar melig lamijnige muziek moeten luisteren al even min. Het emotionele gezwam tussen de strookjes kon mij niet begeesteren. Een minder begaafde nicht pleurde Facebook vol met opgekloptheid en fake aandoenlijkheid…of leefde ze echt zichzelf zo destruktief in, in het schrijnende verlies van ouders ergens 100 en 200 km verder weg ? De mens als emotioneel groepsdier.

Hoe meer tijd er verstreek, hoe meer bij Willem de zorg opkwam dat hij niet normaal is. Willem kan zich wel inleven in de pijn van verlies. Niet van een kind, dat heeft het leven mij gelukkig tot hier toe bespaard. Maar Willem kan niet mee met de opgeklopte emotionaliteit die de pers aan de dag legt. Willem vindt het vreselijk (woordeloos erg) voor de ouders, broertjes, zusjes, grootouders…familieleden. Maar het leven gaat verder. Het lot heeft beslist, ver weg van Willem. Willem is geraakt, maar niet KO. Ook niet emotioneel. En mijn verbazing groeit. Mensen die nooit meer naar de kerk gaan stromen massaal naar een gebedswake. Waarom…? Het gemis van collectief rouwen ? De steun van de groep ? Het bewijs van de mislukking van het afbreken van de religie ? De slachtoffers zullen er echter niet door terug komen….het leed van de achterblijvenden zal er niet door verzacht worden.