Kent U dat ook ? Snel nog even iets naar De Post brengen ? Zo even snel binnen en buiten wippen en daartussen een aangetekende brief afgeven. Een jobje waar u zo ongeveer, afhankelijk van de afstand tot het postkantoor enkele minuten voor uittrekt. Zo ook deze week. Na enkele dagen verdiende sluiting van de post, de postbeambten kunnen toch niet elke dag niksen op katoor, moest Willem zo nodig. Eventjes voorbij het postgebouw gereden om 10 uur. Maar veel te veel volk. Net zo om 11u30. Waarom kwamen mijn stadsgenoten nu massaal naar dat postkantoor ? De kerstkaartjes en hun postzegels ?
Rond 12u30 bleken nog steeds onhebbelijk veel mensen in het kantoor aanwezig. Omdat een mens zijn dag niet echt kan verdoen met op een af draven is Willem maar gaan wachten. Eens in het postgebouw werd alles duidelijk. Op deze, toch voorziene, drukste moment van het jaar was er net geteld één loket open. Eén loket !!! Met een overzenuwachtige beambte achter de balie die bij elke aangroei van de rij het meer en meer op de heupen kreeg en dus trager en trager opschoot. Dus als 38 ste achteraan in de rij gaan staan.
Wat de mensen zoal doen in een dergelijke rij. Neuspeuteren, rondwiebelen, red-bull drinken, keuvelen en nare opmerkingen zuchten over het wachten. De vooroordelen over de efficiëntie van de post-service gingen vlot over de tong. En werden naarmate de namiddag zich verder op gang trok meer en meer bevestigd.
Na iets meer dan anderhalf uur was Willem tot helemaal vooraan in de rij doorgedrongen. Maar zoals Willem al eens meer voorheeft begon de miserie dan pas goed. Een koppel dat duidelijk zichtbaar van zijn bezoek aan het postkantoor de missie van die dag had gemaakt eiste het loket op. De man benen wijd uit elkaar, de armen gekruist zich klaar makend om het eens flink te gaan zeggen. De vrouw gebogen, schuldbewust over de ongepastheid van hun lange blokkage van het loket voerde ook effectief het woord. Net op dit moment moesten heel dringend de reeds jaren aanslepende financiële bekommernissen worden geregeld, met falende electronische paspoortlezers, en verloren gegane couponnetjes en documenten er op en er aan.
Maar toen kwam De Posts hoop in bange dagen. Een bierbuik dragende man met stoppelbaard kwam een tweede loket openen. Na één uur en vijvenveertig minuten wachten ! De postbeambte zofte naar de zetel en keek verveeld het kantoor in met een onvriendelijke bulldog blik. Met een in deze dagen van economische efficiëntie niet meer geziene sloomheid begon hij een aantal voorbereidingen om na 10 minuten het loket te openen. Mijn nog enige voorganger werd toegebromd als een ongewenst koppig brokje vuil. De lieve man haastte zich, maar de sauriër achter de balie deed zijn best om de karikatuur van Geert Hoste in de praktijk om te zetten. Enkele minuten later, na ongeveer 2 uur mocht ik aan de lijve ondervinden hoe men klanten kan behandelen als men niet bang hoeft te zijn van een baas of van een ombudsman. Over het afgeven, wegen en betalen van één aangetekende zending heb ik dus 2 uur gedaan. Neen vrouwe Willem, uw man heeft niet op café gezeten.
