Vorig jaar deze tijd was “ons” belangrijkste probleem wie welke taal waar en wanneer mocht spreken. We leefden in de modelstaat. Buiten bovengenoemd detail ging er niets meer mis. Een zootje specialisten taalpesterijen was net verkozen om ons land zelfs van dit laatste en enige probleem te verlossen. Stijve benen werden ingezet en vette vissen omgezet in borrelnootjes. Een defilé van would-be eerste ministers, verkenners, transformatoren, oude eerste ministers, nieuwe eerste ministers, zieke eerste ministers….passeerden als bewijs van de ernstige aanpak van “ons” probleem.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Elke morgen stonden wij op met de houvast dat ons probleem er nog was maar wij hadden de gelukzalige verzekering dat onze politici er hard aan werkten. Hoe en aan welke kant ze een oplossing zochten was niet duidelijk. Af en toe kwamen er vreugde-ejaculaties van ene kant waarop de andere kant een of andere carrousel in gang zette. Zo kwamen wij alweer enkele maanden door. Gelukzaligheid in een landje waarin geen andere problemen meer waren. Dat het anders kon vertelden de geruchten van een soort vastgoedcrisis met slechte leningen die voor de aandachtige waarnemer door de roze gelukswaas rimpelden.

Mensen blijven natuurlijk mensen en mestkevers heeft men overal. U gaat het allicht niet geloven maar in bovenbeschreven paradijs waren er enkele verzuurden die durfden klagen. Koopkrachtdaling was hun fantoom. Energieprijzen zouden volgens deze zonderlingen de pan uitswingen. Brood, patatten en melk werden zo goed als onbetaalbaar beweerden ze. Allemaal ingebeeld. Dat kwam toch een stoet acolieten van onze regering ons vertellen. Het was allemaal niet zo erg ! Het waren maar de banken die speculeerden op steeds stijgende energieprijzen om een buffer op te bouwen voor hun rommelkredieten. Ze vraten de economie uit. Maar dat wisten wij op dat moment nog niet. De rimpels van de geruchten waren ondertussen ware golven geworden. Onze regering werkte ondertussen rustig verder aan “ons” probleem. Het was er nog, dat probleem. Oef ! Maar hoe langer hoe minder onderdanen geloofden dat er echt naar een oplossing gewerkt werd door de verkozen bende klojo’s.

En het bleef maar goed gaan ! Zo goed dat mensen miljoenen konden opstrijken door alleen maar weg te gaan bij bedrijven. Achteraf bleek dat ze niet eens prestaties moesten leveren om dat geld op te strijken. Zelfs een bedrijf om zeep helpen leverde miljoenen op. Dat was eigenlijk wel het hoogtepunt. De top. Toen kwam Lippens in beeld. Hij had uiterst vakkundig Fortis gekelderd. Het aandeel viel als een steen. Doch Lippens samen met de nog dommeren uit de maatschappij wilden nog steeds doen alsof er niets aan de hand was. Aandelen moesten nu net gekocht worden !

Toen klapte het zaakje in elkaar. Het ging snel. Ijsland failliet, Fortis weggegeven, zakenbanken in de problemen,… zelfs het Hollandse gedoogbeleid bleek failliet. Onze regering liet zien dat wij in een modelstaat woonden. Gelukkig hadden onze bewindvoerders jarenlang als goede huisvaders gespaard want de miljarden vielen als hagelstenen uit de lucht. Goed bestuur ? Beurskoersen bleven dalen. Saneringen volgden, sluitingen, jobverlies, slechte kwartalen, dipje, dip, wantrouwen, recessie, depressie. Ons enige probleem heeft vele vriendjes gekregen. Problemen zat nu. Leterme onzichtbaar, Crembo strontzat, De Gucht kinderachtig, Reynders incapabel,… wat wil je als je verkozen bent om oplossingen in de koelkast te schuiven voor het enige nepprobleem waar navelstarende politici van een versleten land zich zaten op blind te geilen ?

Als ze dan nog deze week ons modellandje gaan bedreigen, fietsdiefstallen onoplosbaar zijn, gans Mombay opblazen, Ester wordt vermoord en den Eddy Stoefs bijna doodgestoken moet dat er nog wel bij kunnen.