Zij stonden daar. Elke vezel ademde uit dat ze iets zuur gingen zeggen. De zwaartekracht onderstreepte deze verzuurde oprisping door hun wangzakken naar beneden te trekken. Die op hun beurt enthousiast de mondhoeken in de gewenste plooi trokken. Kinderen die voor het eerst in een citroen bijten zouden alleen hun ouderdomsplooien missen. Ze namen het ganse beeld in . De zelfingenomen arrogantie was goedkoop rond deze tijd. Ze hadden een dubbele portie genomen. Bovendien hadden ze na hun middagslaapje niets anders meer te doen. Hun doel voor de resten van de dag was hun verlopen glorie nog eens te laten schitteren. Oude humeurige Engelse doggen met oprispend maagzuur en snerpende artrose die hun vergeelde tanden nog eens gingen tonen. Want zij hadden Churchill nog weten geboren worden. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Partijbonzen waren het dus. Verzekerd van een naar hun inspanningen omgekeerd evenredig overheidsinkomen hoefden zij zich nergens om te bekommeren. De dagdagelijkse strijd die het oorspronkelijke electoraat van hun partij dagelijks moet leveren was hun vreemd. Daarom hebben deze chagrijnige necrologieën ooit het achtervoegsel “anders” aan hun partijnaam toegevoegd. Zij stonden boven het proletariaat. Eigen postjes waren belangrijk en de vriendjes die rijk genoeg waren om in chique lofts te gaan wonen aan een overheidsinkomen helpen was het prataai-programma. Het was inderdaad anders. Onder hun dwingelandij is de partij afgegleden naar amper 13% van de stemmen. Een leeghoofdig relschopper kan van de eerste keer beter. Proletariërs alle kieskringen verenig u en stem op ons, maar laat ons voor de rest met rust en zaag niet. Vergrijsd in hun ivoren toren voelen zij dan ook niets van de crisis. Niet in de maatschappij maar ook niet in hun eigen partij. Zij staan scherp om nog eens de nulliteiten van hun tijd over te doen.

Neen oude dog wordt men niet zonder oude dog te zijn. Lid worden van hun partij kan alleen als men al lid is. Nieuwe leden verwelkomen ? Dat is voor dat omhooggevallen wicht dat de partaai niet kan besturen. Nieuwe zijn niet zuiver van aard ! Die ketters willen de “P” veranderen. Alle oude krokodillen voelen het conservatisme eventjes sneller stromen. Vakbondsmadammen worden tijdelijk doof, burgemeesters paars van jaloezie, professoren demonstreerden hun imposante ivoren toren wereldvreemdheid,…. De “P” is van wereldbelang. Partaai of Progressieveling. De ontslagen werknemers zullen er inderdaad sneller terug werk door vinden. De economie kan dan pas terug op gang komen als de betekenis van “P” is geaxiomatiseer. Neen beste lezer, P staat zeker niet voor proletariërs.

De knorrige honden maakten hun punt. De nieuwe invulling van “P” shockte de wereld. Het hedendaagse jonge aantrekkelijke geweld had het weer mis. In de tijd van Churchill stond een P nog voor een P en niet voor Bert. Wat dacht dat wicht wel. Indertijd toen de oude dogs de lijband van de macht om hadden was het duidelijk. Eigen zak eerst en dan de P van partaai. Nu zou de P voor ongevraagd aangetrouwde familie staan. Verstoten die zooi ! Eigen postje eerst. Aanpassen of oprotten. De conservatieve reflexen overheersten de verzuurde ouwe zoffen.

En zoals te verwachten, de verzuurde honden hun glorieuze stand resulteerde in een toegevingsvergadering van de jongere garde. De chagrijnige zuurspuiende engelentellers konden  het galactische simplisme van hun verzuurd egoïsme niet lang staande houden. Maar zij hadden hun voorlopige “last stand” gekregen. Uiteindelijk had het mooie jonge aantrekkelijke a-vrouwtje helemaal gelijk. Ze kreeg zelfs gelijk. De zure ouwe honden moesten afdruipen met de staart tussen de achterpoten. Ze hadden weer eens lekker tegengewerkt. Stel je voor dat die onnozele trien nog echt politiek in het belang van het werkende proletariaat zou willen voeren ?  De echte ouwe kaviaarsocialisten en loftprogressieven zouden hun overheidsuitkering kunnen verliezen. En dat mogen die verkalkte honden hun vriendjes toch niet aandoen ?