Vrijdag 6 maart. De afspraak lag al lang vast. Het zou een concrete bespreking worden met een doel. Solliciteren voor een bestaande job. Ze had lief geklonken aan de telefoon. Alle tussenpersonen klinken tot hier toe aantrekkelijk. Maar zij blijven een hermetische barrière vormen naar waar het echt om draait. Het bedrijf, het echte sollicitatiegesprek.
Haar stem had niet ontgoocheld. Ze was mooi. In een bepaalde zin. Zeker heel aantrekkelijk. Blond. Gedurende de voormiddag bleek ze ook slim. Haar ogen waren warm. Aantrekkelijk genoeg om in te verdrinken. Ze had de professionele compassie die nodig is om elke kandidaat met een goed gevoel terug naar huis te laten keren. Geen stap verder dan voor het bezoek maar ook niet dieper in de put gestampt.
Ik heb de laatste weken ongeveer een 10tal dergelijke gesprekken gehad. Professioneel. Mij zelf verkopen. In elk geval mijzelf uitroepen tot beste koop. Mij uitslovend op de testen. Mij ijdelheid masturberend omdat de constructies van de IQ testen nog net iets vlotter meewerkten dan 20 jaar geleden. Mijzelf op te peppen met de ledige trots perfecte organisatietesten af te leggen waarvoor de waarderingsschaal voor mij te vroeg stopt. De knock out achteraf is des te groter als het besef begint de schrijnen dat mijn genialiteit geen job oplevert. Toch niet meer op mijn leeftijd. De fles whiskey kan ik dan ook sneller op dan de anderen.
Ik zou het nu anders aanpakken. Ik staarde wat naar haar. Opvallend. Zonder zonnebril. In haar ogen en dan langzaam schattend van kop naar teen. De appreciatie van haar schoonheid zo duidelijk mogelijk communiceren. Zonder woorden. Body language. De lippen even samenknijpen en tegelijk een waarderend hoofdknikje. Ik hoorde mij vragen of er al een kandidaat haar ooit had gezegd dat ze een prachtverschijning was. Ik vreesde het kortste gesprek van de afgelopen weken. Het werd een ganse voormiddag. Niet meer verder gegaan op de ingeslagen weg. Zakelijk geworden...mijn belang in haar zaak. Ook tijdens de informele babbel achteraf. De eerste die ik kreeg in de lange zoektocht naar een baan.
Zij was dus echt mooi. Maar ik stond na het gesprek nog even ver als ervoor. Alweer. Ik reed naar huis, snel. Veel te snel op de verbazend verlaten autostrade. Het was nog net geen middag. Dan horen autostrades geen 200 km per uur toe te laten. Toch deze niet. Maar het is slechte tijd. Ik heb veel slechte tijd. Die namiddag zou ik met mijn mooi, lief, fantastische vrouwtjelief enkel tijd verstrooien in de winkelstraten. Er eens uit zijn. Niet zitten suffen zegt ze.
Maar Zij oordeelde anders. ZIj belde terug. Voor een afspraak. Neen, niet met haar. Had ik niet verwacht. Zelfs niet gewenst. Met een bedrijf. Of toch de leiders ervan. Alweer een namiddagje jezelf verkopen, nieuw hoop putten, een echte rechtstreekse kans krijgen ....in ruil voor een opmerking ? Het had een slechtere vrijdag de 6de kunnen worden. En 's avonds eens lekker gaan eten met mijn liefste vrouwtje. Goedkoop. Pizza. Maar het smaakte. Met het glaasje wijn. Eéntje. Hoop moet niet versmoren. Ik vertelde haar het verhaal. Ze giechelde even maar geloofde mij niet. Willem zit zo niet in elkaar zegt ze. Ik heb zeer goed geslapen.
