Het was een mooi weekend voor de meesten. Hun basale tevredenheidsgrens wordt al bereikt als het eens wat schoner weer is dan gemiddeld. Willem haat deze middelmatigheid en is dus niet zomaar tevreden te stellen met een handvol zon en een droge dag. Nu toch niet meer. Wat kan die zon mij bieden ? Wat ben ik met een droge dag ? Ik kan gaan fietsen, ja ! Voor de zoveelste keer dezelfde route. Stampen om mij af te reageren. Mij forceren zodat de spierpijn achteraf de leegte verdringt. Mij afmatten zodat ik in de namiddag in slaap kan vallen en mijn nutteloosheid niet meer voel.
Maar Willem toch zei ze, mijn reeds 25 jaar teerbeminde, trek u dat zo niet aan. Ik verdien genoeg, ik kan altijd nog wat meer gaan werken. Geniet van de vrije tijd. Iedereen is er jaloers op. Dat schrijnt....iedereen is ik niet. Ik ben nooit jaloers geweest op leeggangers. Toch niet op eenzame leeggangers. Zij werkt voor twee. Ik heb vrije tijd voor twee. Het is slechte tijd. Ik vorm mij om tot nieuwe man. Ik kook. Ik kuis. Grondig en dat duur te lang maar ze wil het. Ze kan ervan profiteren door ook eens te rusten na de drukke 8 uur van de ochtendronde. Ook dat maakt het erger. Willem staat mee op om 5.30. Slapen kan dan toch niet meer. Het kan ervoor zelfs niet. Daarna probeer ik het zelfs niet meer. Domme Willem maakt de zinloze dag nog langer.
Kuisen, fietsen 60 km of 1uur 59 minuten ondertussen maar niet meer. Douchen en dan ? Ach wat internet. Vacatures zoeken. Mocht mijn bestgeliefde niet al tevreden zijn met mijn zoektocht, ik liet zelfs dat achterwege. Willem haat voorspelbaarheid. Wegens dé situatie, nog veel succes gewenst. Nog 3 uur en ze komt thuis. Hoe doodt een man van 45 drie uur ? De dochter helpen met iets van Nederlands. Spelling. De degout wegslikken en op de website van het Groene Boekje mijzelf onderdompelen in de onzinnigheden van de Nederlandse taal. Café...Cafeetje.....Café-tje ? Euh, maar toch weer 2 uur verdaan. Nog een uur. Designstromingen van de 20ste eeuw. Eindwerk van de zoon. Discussie. Waar zetten we Henri van de Velde. Art Nouveau of Modernisme. Is Bauhaus naast weldegelijk belangrijk ook nog mooi. Ik schat dat ze gaat komen. Ze had 14 uur gezegd. Is ze daar, neen ? Toch wel. Snel brood snijden. Ik bak volleerd zelf. Toespijs nemen en koffie maken. Enkele minuten iets te doen. Ze vertelt, ze kan vertellen want ze werkt. Afwisseling. Voldoen van dat jengelende stemmetje zich toch nuttig te maken.
Snel valt ze in slaap. Niet moeilijk als men ongeveer elke dag opstaat op een onchristelijk uur. Willem slaapt mee. Hazenslaapjes onderbroken door zenuwachtige trekking. Ja tot in mijn borst. Het Martyrium van Canetti is dik maar boeiend voor 15 minuten. Straks is ze terug weg. De avondronde. Tot 21 uur. Dat is door te komen. Ik kook voor de kinderen rond 19 uur. En kijk dan Het Journaal. Of toch niet. Depressief wordt ik ervan. Niet allen van die economische Apocalyps. Ook van het cynisme waarmee ik de reporters van dienst verdenk. Ik kan het eigenlijk niet meer af. Niet meer afzien. Ik zap. Ik zap. In het weekend zap ik mij naar haar terugkomst. Soms lees ik. Het Martyrium is echt dik. Het weekend gaat voorbij. Leuk zeg ! Geniet ervan Willem.
In de week kan ik nog naar de judotraining. Elke dag nu. Nooit vertoond. Een ouwe pee die zo hard traint. Ik ga voor Belgisch kampioen volgend jaar. De lat moet hoog liggen. Een podiumplaats is het minimum. Willem afschrijven ? Zelfs niet fysiek. Ik vecht terug letterlijk. Spijtig dat intellectuele verstandsgevechten blijven steken op het niveau van parochiequizen. Willem heeft geen ambitie op dat niveau. Laat een internationale IQ-test doorgaan en ik ga ervoor. Ik blijf dromen. Ik oefen nog wat whisky wegkappen. Ook daarin ben ik goed. Natuurlijke aanleg, een erfelijk gezegende lever. Het mag ook whiskey zijn. Willem heeft zijn kritische geest daarover laten varen. Ze doven allebei de zenuwachtige onrust. Vooral bij hoge dosissen en tijdelijk. Zeer tijdelijk
