Ik zie het al staan op mijn visitekaartje Willem de Rode (ridder). Ik zie het ook al voor mij, de flauwvallende freules, bij het afgeven van datzelfde visitekaartje. De vallende zakdoekjes, de torens en draken,… een onbekende wereld zou voor mij opengaan. Aquamarijne hermelijnen op een scharlaken diamant, alvast meer belovend om bij weg te dromen dan het Belgische vakantieweer.

Reikhalzend kijk ik elk jaar uit naar de gelukkigen die zich geroepen mogen horen om toe te treden in deze ultieme parallelwereld. Mensen met carrières van de hoge vlucht zoals een Frimout, mensen met een journalistieke helderheid die tot bezinning noopt, of anderen met veel noten op hun zang. Het moet gezegd, het multiculturele van de adellijkheid kent geen grenzen. En als men eerlijk is, dan moet men toegeven dat er zich geen integratieproblemen voordoen in deze parallelle wereld ondanks de verscheidenheid van de deelnemers.

Hebt U zich ook wel eens afgevraagd hoe deze edelen-in-spe uitverkoren worden ? Ik wel. Zouden ze een sollicitatiebrief moeten sturen ? Misschien worden deze met de mooiste tekening er wel uitgehaald, zoals op Ketnet. Of misschien moeten er zeer zware selectieproeven worden uitgevoerd. Managementcapaciteiten, leidinggevend potentieel, time management, prestaties onder druk. Maar persoonlijk ben ik snel van deze piste afgedwaald. Als men ze op een rijtje ziet staan kan men zich elk jaar niet van de indruk ontdoen dat er toch meer capabele kandidaten zich gemeld moeten hebben. Ik bijvoorbeeld !

Gelooft U dat ik er zelfs even aan gedacht heb dat er elk jaar steekspelen en boogscheutwedstrijden worden georganiseerd, een soort adellijke olympische spelen in België en dat de winnaars in de verschillende disciplines geen medaille maar een titel kregen. Een uitputtingslag bij het zakdoekvallen van de 100 m toren, een strijd op leven en dood in het draakverslaan, een gordiaans gevecht tussen de roden en de blauwen in het luchtkasteelveroveren,…. Maar ook dit idee heb ik, nog sneller dan het vorige, moeten laten varen. Alweer op pure perceptie, maar ik schat mijzelf hoger overwinningskansen toe dan de meeste gelauwerden. Ik weet het dus niet meer. Populisten zeggen mij dat men een liedje moet zingen voor de koningin. Maar Albert, man, geloof mij op mijn woord, ik zing elke avond echt gemeend “vrolijke vrienden” voor U. Ik wil dit zelfs in het vervolg rechtstaande doen als mijn vrouw de koekjesdoos met uw beeltenis en dat van uw familieleden op ons salontafeltje zet. Bovendien bid ik elke avond drie Brabançonnes en heb ik nog nooit op het Vlaams Blok gestemd.

Ach wat put ik mij uit, niets helpt. Ik heb mijn royaal gedrag reeds meermaals per brief naar de ridderslager (lager graden hoef ik niet) gestuurd, en nog steeds ben ik niet edel van doen en laten. Ik vrees dat het alweer een jaar wordt van jaloers toekijken tijdens de éne dag van officiële adelbeslaging en dat ik mij voor de rest van het jaar moet zoet houden met de DVD van Shrek als een zeer waarheidsgetrouw alternatief voor de adellijke surrogaatwereld.