Cafe de Paris. Het wordt mijn café. Neen ik ga dat ding daar niet overnemen. Het wordt een café dat mij zit als een handschoen. Café de Flore voor Sartre, Harry's bar in Parijs voor Ernest Hemingway. Gewoon mijn stamcafé.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Hij zat daar. Het verkeerde terras, maar dat zou ik wel corrigeren. Luc van K. Het bleek ex van K.. Maar hij was er al over. Luc was van Effi nu, maar dat is een pietluttig detail. Scheikunde was tot hier toe het gemeenschappelijk aanknopingspunt. Of beter de opleiding die wij samen erin gevolgd hebben. Ooit lang geleden. Werkloosheid is een tweede, zij het veel recentere overeenkomst. Om ze te vinden, die overeenkomst dus, hebben wij elkaar moeten ondervragen. Wij zouden het al van bij de eerste vraag moeten aanvoelen hebben. Misschien deden wij dat wel. Luidop zeggen hebben wij het niet direct gedaan. Wij handelden eerst de familiegeplogenheden af als interessante weetjes. Als volleerde roddeltantes bespraken wij ook deze van toenmalig interessante medestudenten. S., K2, F, I, H, J,....Weet u P. broer van W. is al dood ? Al vijf jaar. De hete brij bleef lang onbesproken.

Maar 25 jaar zonder elkaar maakt dat er niet eindeloos kan gepraat worden over koetjes, kalfjes, moeder de vrouw en hun respectieve kindjes. En het werk ? Geen meer ? Tja, ik ook niet. Alléz u zat toch bij ...? Ja. Dat had in nooit gepeisd dat zo'n grote keet ook zulke dingen zou doen. En gij ? Kleine keet, crisis, dus.

Veel meer werd er niet over gezegd. Het trauma is ingesponnen en wordt veilig geïsoleerd in het achterhoofd en in de maag of de darmen. Het weegt, maakt het hoofd zwaar en vult het volledig. Het legt het denken lam. Gelukkig maar ? Of toch niet. Het ligt als een afdeksteen op de pruttelbron van nieuwe gedachten. Het verstikt het tevredenheidscentrum. Soms komt de ingesponnen last naar buiten en gaat met volle gewicht aan de mondhoeken hangen. Een mens zou eens de bevlieging kunnen krijgen te lachen in deze droeve tijden. De ingesponnen werkloosheid is de beste snelweg naar een verzuurd depressief Vlaanderen. Er zou eens een partij dergelijke verzuurde negativiteit politiek moeten recupereren.

De ingesponnen capsule in de buik doet je alle lust vergaan. Zenuwachtig knijpen je maag en darmen in de cocon die er niet thuishoort. Tevergeefs. Ik ben xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />8 kilo vermagert sindsdien. Ach, nee bij mee is dat beest eerder een vreetmachine. Inderdaad kneurt de buik voortdurend alsof het iets wil bestrijden. Maar als mijn ingewanden vol zijn heb ik daar minder last van....

Het werd zwaar. Het gesprek. Hij is er altijd eentje geweest die melancholisch droevig werd na de derde Duvel. Willem probeerde nog. Meer tijd voor dit, leuk toch dat wij nu dat... maar ach. Wat is de meerwaarde in het leven elke dag dat de zon schijnt drie Duvels te kunnen gaan drinken op een terras ? Wie niet weet waar zijn hoofd staat ziet dit als een luxe, een verwenning zich eens niet te hoeven haasten. De looser die dit wel elke dag kan gaan doen, droomt van de tijd dat er veel te veel zinvolle dingen in één dag moesten gepropt worden. Ach die lieve, gezonde "te-veel" stress. De "te weinig" variant is veel dodelijker zeker voor de geest.