Zou u zich nog anders dan gelukkig en gezond durven voelen ? Wij werken er zo hard aan dat het van maatschappelijke dwarsliggerij zou getuigen het tegendeel te beweren. In de flashy blitzwereld is het niet in om bij de oppervlakkige sociale contacten te beginnen zagen over falende gezondheid, zeker niet op psychisch gebied. Wie doet dat nu ?
De oudjes natuurlijk. Wie kent ze niet, de almaar zagende besjes. Over bloeddruk, stoelgang en / of andere mankementen. Ze hoorden bij het leven tot zo'n een veertig jaar geleden. Want toen begonnen ze ons te hinderen. We stopten ze samen, voor hun eigen bestwil. , Zo kunnen ze tegen elkaar zagen, en we konden met tweeën gaan werken. Niets stond ons in de weg om het gelukswahalla binnen te rijden. Tegen 270 per uur met twee auto's tegelijk.
Niets ? Wel heu... niet verder vertellen maar "die van mij" had "het" zitten. Zwanger. Onverwacht en ongepland. Zoals niet gezegd wordt : ongewenst dus. Wij zagen de 5 al krimpen naar een BMW 3 of de E naar een C Mercedes. Dat kon niet. Wegmaken ? Geen schaamte nodig. Wij, de Belgische vereniging van wegmakers zijn met 20 000 duizend. Allé 40 000 dus want om "iets" weg te maken zijn er twee onverantwoordlijken nodig. Ongeveer 1 van de 8 gezaaide kindplantjes worden weggewied voor de wereld hun aanwezigheidskreet hoort. Ongewensten hoeven geen inspraak, en deze houden geen hongerstaking in kerken. Wij weer gelukkig en gezond.
Twee hebben wij er gehouden. Lieve, leuke, natuurlijk brave en vanzelfsprekend slimme kindjes. Tuurlijk nadat wij een volumineuze tweede wagen op de oprit hadden. Kinderen dat is steeds een verhuis en een grote aanpassing. Zo kan ik maar drie dagen (maan-, woens-, en vrijdag) meer naar de sportclub, café of avondles. Rushen is het op die dagen ! Zonder mij kunnen ze niet. Dus wilt U mij zien, dan is het effekes en op afspraak. Over drie maand. Agenda zit vol man druk druk druk... Mijn vrouw gaat haar eigen gang op dins- en donderdag. De andere dagen heeft ze te veel huishoudwerk. Ze zaagt daar wel over, maar ja k ben onmisbaar en de kuisvrouw kan ook niet alles. Ik help zo veel ik kan natuurlijk. Ik rij bvb de kinderen 's avonds naar de ouders waar ze blijven slapen. Dan toch de maandagavond en Vrijdag ga ik ze terug oppikken. Want opoe en omoe hebben meer tijd. Voor de kinderen. Wij zijn zo druk gelukkig. In 't week-end offer ik mij op voor mij en mijn gezin. Samen thuis met de kinderen. Niet dat ik er last van heb. Ze hebben TV, Playstation en computer op hun kamer. Ze amuseren zich feestelijk, ik ben gelukkig en mijn vrouw ligt onder de zonnebank. Dan ziet ze bruin tegen dat de babysit komt. Want in 't week-end pakken wij het er eens duchtig van. Kwestie van onszelf ook eens iets te gunnen zonder de kinderen.
Gelukkig zijn er geen probleemkindjes meer. Die luidruchtige voetballende ettertjes worden gefixt met Relatine. Vruchtwaterpuncties annex ingrepen ter voorkoming van zinledig leven behoeden ons geluk voor verstoring door halffabrikaten. En straks zijn we beschaafd genoeg om als ouders te beslissen "zinloze leventjes" te euthanaseren. Bijna niets meer om met de schijn van ons geluk onze medemens te verblinden.
Gelukkig zijn we, meneer. Ongeloofelijk en constant. Dipjes fietsen wij dicht met onhebbelijke massa's roesmiddelen. Kwestie van de perceptie, tijdelijk dan toch, aan te passen aan onze gelukkige werkelijkheid. Als een dip een dal wordt, gooien we dat dicht met karrenvrachten anti-depressiva. Zelfs in de duistere momenten van het leven zweven wij gelukkigzalig door. Gelukkig zijn is dus hard werken. Dat niet iedereen altijd slaagt is eigenlijk een beetje inherent aan het proces of zo u wil het spel. Anderlecht wint ook niet altijd. Tja dat die mensen dan uit de maatschappij stappen is spijtig. Dat zal de prijs zijn van een gelukkig gezonde maatschappij ? En wij zijn bij de gelukkigsten, dus wij aanvaarden de hoogste prijs ? En dan maar roken op restaurant verbieden want daar stinken onze kleren van
