Het plein lag al achter mij. Ik passeer het laatste café. Dan de school. De vaalgroene barakken waren een constante in mijn leven. Toen mijn moeder nog leefde heb ik er drie jaar naar hetzelfde geluisterd. Toen schreeuwden ze tegen mij. Mijn moeder kwam erbij. Ze nam mij mee. Voorgoed. Ik las zelf wel boeken. Ik zal toen nog kunnen lezen hebben. Bij gebrek aan nuttigheid heb ik ook die kunde laten weggaan. Wanneer dat was staat mij niet scherp meer voor. Mijn top moet dan reeds voorbij geweest zijn. Nu slaap ik soms in de school. Er zit een plank los van één van de barakken. Met wat handigheid kan die weggenomen en teruggeplaatst. Gevormd door te weinig te eten merkte ik dat ik door het gat kon dat ontstaat als men de plank wegneemt. Het is droog op school. En rustig. Soms vergeet een kind een koek en dan is het kerstmis. Ik herinner mij kerstmis. Dan werd er goed gegeten. Dus een koek is kerstmis. Meestal sneeuwt het niet op mijn kerstdagen.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Waggelend ontwijk ik de kinderen die naar school trekken. Het is moeilijk rijden met mijn been. Stijf been. Zeker op een fiets. In een auto op de achterbank kan men sneller met stijve benen door het leven. En met meer stijl. Als men over een wagen beschikt kan men zelfs lang het been stijf houden om snel een vette vis te gaan vangen. Ik trap met mijn goede been. Hoewel het na de fietstocht zoveel pijn doet dat ik twijfel of het wel het goede been is. Het slechte been hangt stijf naar beneden. Naast de trapper. Als het goede been de andere trapper naar het dieptepunt heeft gebracht, stamp ik deze met mijn hiel een beetje achteruit. Om dan mijn schoentip onder de trapper te brengen en deze op de door mij ontwikkelde snelheid mee omhoog te brengen. Toegegeven het is niet de mooiste manier om te fietsen. Ik hoor soms lachen achter mij. In het begin stapte ik af om mijn situatie uit te leggen. Soms viel ik daarbij. Een burleske klucht met bulderlachen voor gevolg. Meestal lukte het wel. Dan zeiden ze “wat erg” met de pretlichtjes nog in hun ogen. Die seinden de boodschap “oef wij mogen niet klagen er zijn grotere sukkelaars dan wij”. Ik ben nu wel gestopt met dat afstappen voor uitleg. De mensen konden toch niet luisteren. Ik vermoed dat dit niet gebeterd is met de jaren. Dit weet ik echter niet zeker, ik ben, zoals reeds gezegd gestopt met tegen de mensen te praten. Of ik het nog zou kunnen ? Ik heb geen behoeftes buiten eten, drinken en mij ontlasten.

Uit die tijd stamt mijn voorkeur voor mooie  kleren. Als men afstapt van de fiets en iemand aanspreekt dan moet men er goed voorkomen. Door mijn verminderd contact met de andere mensen is mijn smaak waarschijnlijk niet meer modieus. Misschien is mijn smaak een zelfstandig leven gaan leiden, net als ik. Eigenlijk is kledingsmaak heel eenvoudig. Als ik genoeg snelheid heb op mijn fiets om opzij te kijken moet ik in een vitrine een fiere knappe vent zien. Dat is het enige criterium. Die roze muts met groene rendieren staat mij beeldig. In de zomer bind ik met een touw de oorflappen boven mijn hoofd samen. Ze zijn dan te warm als ze voor mijn oren hangen. Die muts is mijn souvenir aan een mooie meevaller. Vraag mij geen details maar ik sliep toen in de container voor wegwerpkledij. De pief die hem leegmaakte had de deur niet op slot gedaan. Toen heb ik mij rijk gevonden aan kleding. Zo rijk dat ik ze nu nog draag. De schaapsleren jas heeft een scheur onder de arm. Als ik mijn arm stijf tegen mijn lichaam hou ziet niemand dat. De laatste tijd probeer ik zelfs niet meer mijn arm van positie te veranderen. Een mooi wit hemd. Toen rook het beter dan nu. En vroeger was het wit witter. Daar weet ik. Witte hemden vergelen met de tijd zei mijn moeder, of je ze draagt of niet. U ziet mijn geheugen was sterk want mijn moeder stierf nog voor mijn been rotte. Mijn geheugen is nog sterk. Daar ben ik zeker van. Zwarte broeken. Veel. Zelfs een paar mooie bruine schoenen. Maar vooral een zachte hoop om op te slapen. Het moet lang geleden zijn. Ik kan dat afleiden uit de gerafelde onderkant van mijn broek. En uit de veel dichtgeplakte scheuren die allemaal een geschiedenis hebben. Geschiedenis is van lang geleden ! Ook mijn schoenen getuigen van de vele verlopen tijd. Zolen komen niet onmiddellijk los. Het rode plastiek lint houdt nu wel geen mensen meer van de bouwwerf, maar het zit wel mooi rond mijn voet. Maar het houdt vooral de zool onder mijn voet en het bovenleer op zijn plaats. Het verslijt wel sneller als ik veel stap. Maar ik stap niet veel meer.

Eénmaal hebben deze mooie kleren mij in de problemen gebracht. Ach ik mag ze niet beschuldigen. Het waren de oesters en de kaas. Schimmelkaas maar of dat de oorspronkelijke bedoeling was weet ik niet. Ik zal dat trouwens nooit weten. Mocht dat belang hebben ik zou misschien moeite doen om het te weten. Maar ik heb al lang beslist dat deze kennis geen belang heeft. Kortom ik kotste en scheet mij recht in het Guinessboek of records. Dat ik mij dat boek herinner bewijst dat ik ooit boeken moet hebben gehad. Of ik kon lezen zal de lezer aan de hand van deze informatie niet kunnen besluiten, ja zelfs niet mogen besluiten. Om mijn mooie kleren niet te bevuilen had ik ze gewoon uitgelaten. Accidenten kunnen zo niet voorkomen. Logica was steeds een sterke kant van mij. Ik sliep in de kerk. Ik was op weg naar de stadsfontein om mij te wassen. Mijn kleren waren niet vuil. Ze bleven in de kerk dicht bij god. Ik was ziek. Als paarden op straat mogen schijten, waarom ik dan niet. Ik was echt ziek. Het liep van mijn benen. Het gaf een warm gevoel, dat wel. Soms lag ik op de grond, mijn handen aan mijn buik. De kots stroomde, gulpte, klotste tegen de muur. Maar in deze maatschappij heeft men geen respect meer voor zieken. Ze worden ontslagen. In mijn geval zelfs aangehouden. Drie blauwuniformen met pet kwamen op mij af toen ik in de fontein stapte. Wilden zij dat ik vies bleef ?  Het dreef van mijn billen. Het koekte vast tussen twee vlagen in. Mijn borsthaar stonk naar de kots. Ik had water nodig. Het blauw op straat verhinderde mij geen sociaal gevaar te worden. Ze begrepen mij niet. Ze wilden mij niet begrijpen. De onwil stond in hun ogen. Enkele uren cel. Een verpleegster van de openbare onderstand waste mij en gaf mij kleren. Niet eens mooie. Ik kon mijn stoelgang verder ophouden. Gelukkig had ik mijn chique kleren in de kerk achter gelaten. Later zou ik ze gaan oppikken.