De school is genomen. Ik zal er terug naar toe moeten. Ooit. Maar dat is ver vooruit kijken. Ik kijk gewoon vooruit. Het volgende is de schroothoop. Lang geleden was die van meneer O. Mijn vader wist dat. Meneer O. gaf vader soms een boterham als hij in de wrakken geslapen had. Die wrakken fascineerden hem. Mijn vader. Daarom sliep hij daar soms. Zelfs toen hij nog bij moeder was. Die wrakken fascineren mij ook. Niet door mijn vader. Dat is geschiedenis die geen brood in de maag brengt. De bocht na de school onthult de wrakken. Een belevenis waar ik dagelijks naar uitkijk. De lijnen in de wrakken doen mij denken aan mijn fietsbewegingen. Hoekig, weinig elegant en als ze met een hoop bij mekaar zijn, zelfs afstotelijk. De mensen, de anderen, houden niet van afstotelijk. Ze verzamelen dat in reservaten zoals schroothopen en oude peekes huizen. Samengebracht met andere afstotelijkheden voelt die ene zich niet zo uitzonderlijk. Achter hun omheining hebben ze het recht afstotelijk te zijn. Zelfs gelukkig te zijn in en met hun toestand. De wrakken, de oude peekes, de zotten, de kringloopgoederen.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Een blik op de wrakken maakt mij fier. De anderen hebben mij niet in het reservaat gekregen. Ik was slim. En heb mij slimmer gemaakt. Alleen in de noodzakelijke dingen natuurlijk. Ik was helemaal niet algemeen begaafd. Maar ik heb mij gespecialiseerd. Survival of the fittests. Waar haal ik dat nu ? Een flits uit mijn glorieus verleden. Toen ik nog kon lezen. Of toen ik nog praatte. Dat doet er niet toe. Wat zou U er mee zijn als u wist waar dat zinnetje plots vandaan kwam ? Niets. U zou mij huidige nu niet beter begrijpen of verstaan. Ik heb mij dus gespecialiseerd. Bedelen om geld duurt lang. Na markten gaan snuffelen in het afval geeft direct eetbaar resultaat en duurt minder lang. Maar van één marktdag per week kan ook ik niet leven. Dus de afvalbakken van restaurants en warenhuizen zitten ook in de strategie. Dus bijna de helft van mijn behoefte zijn gedekt. Pissen en schijten kan ik overal. Of bijna. De restbehoeften zoals mij reinigen en kleding worden aangepakt als ze zich stellen. Ik heb mij getraind om niet vuil te worden. Ook heb ik geoefend mijn kledingsmaak weinig te laten veranderen. Dat kost minder moeite om aangepaste kleding te vinden. Ik heb nog een behoefte. Daar spreek ik niet over. Nu toch niet. Ik heb mij nog verder gespecialiseerd. Ik heb al gezegd dat ik overbodige informatie zonder pijn in het hart uit mijn geheugen laat vertrekken. Mijn harddisk houdt alleen dat bij dat helpt mijn behoeften te voldoen. Ook de nutteloze vaardigheden stoot ik af. Stappen propeer ik te vergeten zolang ik kan fietsen. Later als ik niet meer kan fietsen haal ik de gave van het stappen dan wel weer terug. Praten helpt niemand. Ik sta toch alleen. In mijn luttele vreugden en in mijn immense lasten. De priester ? Die moest. Die deelde mijn leed uit angst. Angst voor zijn idool, god. Angst voor de hel die zijn idool klaar houdt als hij mij niet geholpen had.  Ik hou mij dus staande tussen de anderen. Dikke neus ! Fuck You !

Ik waggel voorbij de schroothoop. Dan neemt mijn triestheid het altijd over van mijn fierheid. De anderen smijten zoveel weg. Ze definiëren het als nutteloos. En ook voor de nuttelozen zijn er reservaten. Schroothopen, oude peekses huizen, zothuizen. Ah ik merk dat afstotelijkheid samenvalt met nutteloosheid. Wie afstotelijk is kan niet gebruikt worden. In de stad der blinden zou flink wat minder nutteloos zijn ? In het begin wel natuurlijk. Men zou moeten specialiseren. Dus weggooien wat nutteloos is. Zich concentreren waarin men goed is om de behoeften te voldoen. In diezelfde stad zouden de behoeften heel wat minder zijn. Eten, pissen en schijten. Alle andere behoeften steunen op het visuele. Als de batterijen daar op zijn moeten ook de gehoorsmensen terugvallen naar die drie behoeften. Ze zullen een voordeel hebben. Meerdere zelf. Op mij zullen ze voor hebben dat ze met meer zijn die blinden. Zij zullen de norm zijn. Ze zullen zich kunnen organiseren. Verder existeren. Uitbreiden. Liefde is toch al blind. Ach en ze zullen voor enkele generaties de perceptiemaatschappij achter zich kunnen laten. Niemand zou lachen als ik dan voorbij fiets. Ze zouden mij appreciëren voor mijn aanwezigheid. Niet voor hoe ik er uit zie. Zij, alle anderen, met hun slechte smaak, wansmaak.