|
We waren niet blij met het vallen van de muur. Ook niet ongelukkig. Het was een nieuwsitem, breed uitgesponnen en daardoor kreeg het een aureool van geschiedenis. Ik weet zelfs niet meer waar ik was, wat ik deed of wat ik mij daar moest bij voorstellen. Ik had geen enkel idee dat die 9de november 1989 de dag was die mijn wereld dramatisch zou beïnvloeden. Wie kon tussen de kilometers dolle vreugde vermoeden dat wij vanaf dan niet meer gerust ons huis konden verlaten, niet meer ongestoord konden gaan slapen. Het risico dat alle waardevols uit huis verdween is sinds die dag sterk toegenomen. Enkele maanden later waren wij ervaringsdeskundigen in slachtofferschap van huisbraak.
Vanaf die dag veranderde ook het werken. Niet dramatisch in het begin zelfs helemaal niet. Wij fietsten rustig verder. Maar na een paar jaar werd de productie overgenomen door een keet in Hongarije. Kostenefficiëntie ! En wij blij. Dat vuile stinkding verdween en de arbeiders kregen ander werk. Tijdelijk. Enkele verdwenen spontaan. Anderen werd snel diets gemaakt dat ze overbodig waren. Ach arbeiders, ze vonden wel ander werk. Onmerkbaar langzaam begon het beestje zijn verwoestende werk. Klanten verkasten meer en meer naar het oosten. Tot ver voorbij de gevallen muur. Het scherp van de snee werd scherper. Kosten moesten bespaard, flexibiliteit verhoogd. Efficiëntie geoptimaliseerd. Werkvreugde geminimaliseerd. Sneller en goedkoper. De wurggreep van de moordende concurrentie was begonnen. De rustige vastheid werd langzaam verdreven.
Wij hadden het nochtans goed met die muur. Achter die muur als je van het Oosten keek. De muur als buffer, de koude oorlog als perfect protectionisme. Er was wat gebleit over de bom. Waarschijnlijk van dezelfde jankers die nu schreeuwen over opwarming. Angstverslaafden wiens wereldbeeld geen vorm krijgt zonder apocalyptische slechtmenselijkheid. De muur was de perfecte isolatie die ons beschermde tegen de chaotische buitenwereld. De bescherming van de Westerse ordening. Nu de omheining van dat Westerse paradijs is gesloopt, nu ligt de snelweg van de wanorde wijd open. Poolse arbeiders lachen naar onze werklozen, kuisvrouwen die wel nog in het zwart willen werken, dievenbendes die woonwijken leeghalen, menshandelaars,
oorlog in de Balkan. Die val van de muur, dat was een zegening meneer ! Een historische dag was het die 9de november 1989 ! Wij zullen hem alvast nooit vergeten. Omdat het tot dan zo onbekommerd goed was !
|
