“Chance” zei ze. Moppie lachte. Zoals alle vijfendertig keer ervoor. Het was echt de zesendertigste sollicitatie die ik ging doen. Dat ik in crisistijd zoveel gesprekken mocht doen op mijn leeftijd was een hart onder de riem. Een hart dat evenveel keer gebroken is. Crisis meneer. Wij zitten in een luxepositie en hebben veel keuze. U bent goed, maar doppen kunt u nog beter. Niet alleen mijn hart brak. Hoe is het gegaan papa. Ach tja…goed maar. De kinderen doen verder. Huiswerk maken, playstation, vooral mij gerust te laten. Het is niet het moment. Moppie zucht, maar we eten toch weer vlees vanavond.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik kwam via een glazen gang in een ruimte. De gang was op water gebouwd. Men zag de vissen. Links maar ook rechts. Sommigen kwamen kijken. Tuitten hun lippen boven het oppervlak. Hallo Willem leken ze te willen zeggen. Of  oh oh, dat is de nieuwe. Ze gaven mij vertrouwen. Toch om de grote baarmoeder binnen te stappen. Vol gelegd met design voltapijt. Hoogpolig. Laagpolig. Ik kan goed schaken, denk ik. De knusse zetels omarmen mij. Stellen mij gerust. Ssst zeggen ze in koor met de vissen. Het is geen kwaaie.

De baarmoeder gonsde van activiteiten. Een heerlijke zwoele vrouwenstem beheerde de telefoon. Oudere gezette mannetjes liepen op en neer. Smurfendorp in volle activiteit. Jonge frisse juffrouwen huppelden trap op trap af. Achter netjes geklede mannelijke leeftijdgenoten. Of ervoor. Een knus aankomststation. Een oranje vlek ving mijn aandacht. Ze kwam de trap af. Jeansbroek eronder. Donkerbruin haar. Heel gewoontjes. Vertrouwenwekkend elegant. Geruststellend gewoon. Het meisje van naast de deur. Ze was leuk. Alweer. Ze was positief. Alweer. Haar baas assisteerde.  Grijs van baard en haar. Rond gezicht kwieke oogjes. Leiderschap had zich in zijn gezicht gevestigd. En in zijn stem. Willem kuiste zijn kan uit. Het onderste was niet diep genoeg. De baas  was geïmponeerd. Zei hij. Wij lachten als ik wegging. Neen dit was niet de eerste keer. Er wordt niet elke keer gelachen als ik wegga. Maar toch veel. Nu lachten wij samen. Alle drie.

Hoe is het geweest papa ? Goed. Goed genoeg ? Ze laten iets weten voor volgende maandag. Ik denk dat ik kans maak moppie. Echt ik heb echt een goed gevoel nu. Hetzelfde als in die 25 andere gevallen ? Neen een ander. Ze gaan bellen zeker ? Ja, maar de telefoon ging. Twee dagen later. Een tweede beurt. Ik lachte. Alleen nu. Wie laatst lacht best lacht. Maar de laatste doet meestal het licht uit. Er zal wel eten zijn vanavond. En misschien enkele bellen cava. Het is een overwinning. Ik weet het de derde sinds 10 maand. Maar schuimende wijn komt voor het gebroken hart. Alcohol helpt het ademen vergemakkelijken. Ademen tot donderdag.