De wekker had een trage nacht. Sloom sleurde hij zich door de donkerte. Elke keer ik keek vorderde hij zo weinig mogelijk. Linkerzijde, rechterzijde, rug buik. Allemaal raakten ze de matras eenmaal per minuut. Ik mocht bellen. Mijn 2010 kon goedgemaakt worden. Of zijn start missen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Negen uur rende voor mij uit. Wou ontsnappen, zich toch niet laten vangen. Trillende vingers had ik al. Niet nodig zei de pessimist in mijn linker oor. Niet bellen, 't wordt toch niets. Zo'n ouwe zof maakt geen schijntje kans. Nog even wachten en dan vlug eens horen fluisterde zijn optimistische antagonist in mijn rechter. Zo'n hoofdschotel als jij hebben ze nog nooit afgevogeld.

Eindeloos leek het wachten. Rond juli de komst van Sinterklaas uitzitten. Twee toetsen tegelijk indrukken. Terug afleggen en opnieuw. Drie pogingen. Mijn hartritme dreef zo hoog als de verwachting. Goede morgen, Willem, ik zou graag....Goede morgen en mijn beste wensen. Die hoefde ik niet. Zij moest mij niets wensen. Zij kon gewoon mijn jaar maken. Of nu reeds knakken. Ik wenste beleefd terug. Ik bewonderde mijn durf als ik mij hoorde zeggen dat ik eens wou informeren of ze mijn jaar nu al geslaagd zou maken. Ze kan geen spanning opbouwen op aanhouden. Ja zei ze. Ik zei dank u en vroeg En nu. Woensdag de details regelen.

Ik legde de telefoon af. En zakte in elkaar. Moppie vond mij slapend in de late namiddag. Ik had niets gedaan. Niet gekuist, niet gewassen, niet gestreken. Alleen geslapen. Voor het eerst in een jaar zorgeloos. Ik was blij. Ze zag het. Toch zei ik het nog. Nutteloze communicatie. We kusten. Lang en heftig.

Het is vanaf 1 februari een 4/5de geworden. Laat de rest van 2010 nu maar komen.