Willem zakt in de zetel. De Ribes is gesnoeid. Twee jaar te laat maar toch het is gebeurd. Het gras is gemaaid en de kapot gevroren blauwe spirea is uitgedaan. Ne me quitte pas, één of andere top op de radio. Ik sluit mijn ogen en luister. Muziek verzacht de zeden. The End, magistraal. Verzadigd het monster van de gedachten. Het bewustzijn vernauwt. Alleen nog klanken, muziek. Gimme Shelter. Mocht er een hemel bestaan dit zou het kunnen zijn. Geen rijstpap, krijg ik constipatie van. Heroes. De bron van genot borrelt rustig op. Niets aan mijn oren, alleen thuis. Moppie werkt, één van de kinderen ook. Riders on the storm. De andere iets met een groepswerk. Ontspannen, nog eventjes. Straks eten maken. Zelfgemaakte pizza. Paint it black. Het verzadigingsgeluk is nabij. Ik zie mijzelf rondspringen, dansen noemt men dat. Liggen is beter. Hotel California. Een baalmoment. Het gouden lepeltje was nog vuil. Deze strontmuziek haalt mij een flink eind terug. Smells like teen spirit. Welk kalf stemt nu op zoiets. Ik begin maar ajuin te snijden. De muziek is toch om te schreien. The Beatles….Djeez is there a hole for me to get sick in. Al vijvenveertig jaar begrijp ik niet wat de mensheid bezield dergelijke onbenulligheden te blijven koesteren. De paprika is ook al gesneden.Ik zal maar het deeg rollen. Oppassen dat ik niet moet kotsen. Dergelijk gevoel roepen die overroepen Liverpooltjes op. Dan gaat de versterker op 12. Lawaai….genietbaar lawaai. Ik dresseer de pizza. Bohemian Rhapsody. De oven tuut dat hij warm genoeg is. Child in time. De pizza in de oven. Like a hurricane. Born to run. Ik zit terug. De maalstroom van de gedachten is terug. Denk aan straks. Eten, met alweer een wijntje. ’t Is zaterdag, dan mag dat. Eerst een aperitiefje. Absinth. De stairway to heaven is begonnen. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />