Ik mis iets. Niet bewust maar toch drong het deze middag door tot mij dat er iets niet meer is. Zoiets als regen die uitblijft in een regenachtig land. Nu er toch verkiezingen aankomen dacht ik er aan. Het Vlaams Belang is niet meer. Toch niet meer zo alom aanwezig.

Men zou zo gedacht hebben dat ze in hun natuurlijk milieu zouden terecht komen nu de regering over het communautaire gevallen is. Het is één van hun stokpaardjes. Maar neen hoor, ze schitteren door afwezigheid en hun onzichtbaarheid. De pers doet wel pogingen, daar niet van. Een slogan, een mantra en het gezicht van Filip de Winter. Inhoudsloos gebral, gewillig door de pers naar ons doorgegeven. Het is allemaal zo aantrekkelijk als kouwe pap, even begeesterend als opgewarmde kost. Het verhaaltje is zo versleten als een oud kleed dat al meerdere honderden keren teveel is gewassen.

Deze week waren ze er dan. Plots en helder als een komeet. Niet met inhoud, wie zou dat ook verwachten ? Maar met geruzie. Rollend over de straatstenen, elkaar het haar uit het hoofd trekkend. In hun krimpende universum wordt samenleven moeilijk. Goede plaatsjes op de lijst worden duur. Zeker als men van het conflictmodel zijn handelsmerk heeft gemaakt. Een “wij tegen zij” aanpak, confrontatie-strategie. Dat is natuurlijk leuk om te brullen ver buiten de kantlijn. Als men iets constructiefs moet doen, zoals een partij naar de verkiezingen brengen dan werkt zo’n ruziestrategie natuurlijk niet. Een vermakelijk debacle.

Wij mogen nu aanschouwen waarom het cordon sanitair noodzakelijk was. Een partij die dergelijk conflict-denken aanhangt mag gewoon geen machtsverantwoordelijkheid krijgen. Daardoor zijn ze misschien iets langer in beeld gekomen dan gewenst. Maar ach, ik ben fier dat de Vlamingen beschaafd genoeg waren om een Oostenrijks experiment onmogelijk te maken. Buiten het feit dat bij de eerste de beste gelegenheid de Oostenrijkers niet hard genoeg de bruine brol konden wegstemmen heeft de regeringsperiode van extreem rechts het land daar ettelijke jaren doen stilstaan, ja zelfs achteruitgaan. Hun communautaire stilstand onder de vorm van een mislukt rechts extremistisch regeringsexperiment.

Mocht 13 juni, geheel verhoopt natuurlijk, dan toch tegenvallen voor het Vlaams Belang, dan is de desintegratie van die partij een feit. Met een luide knal zal ze uiteenspatten, of serpentig sissend ten onder gaan aan intern geruzie. De laatste doet er hoe dan ook het licht uit. De ruines van de ooit grootste partij van Vlaanderen zullen vervallen tot een marginale recuperatie van het basaal racisme van een crapuleus Vlaanderen. Of de brokstukken zullen zichzelf overbodig maken als een soort NVA-bis met LDD trekjes. Ik kan bijna niet wachten tot 14 juni.