Het was allicht rustiger daar. En bij het raam. De ruimte was kleiner. Er stonden maar 3 tafels. Twee voor twee en eentje voor zes. Moppie koos het ook, dat tafeltje in het stillere deel van de veranda. Met zicht op het mooiste plekje van Vlaanderen : de bocht in de Schelde bij Sint Amands. De kaaimuur belet het zicht. Maar erachter ligt een perfecte balans tussen water en groen. Met in een okselknop van de brede stroom het kerkje van Mariekerke. Idyllisch en geen huizen te zien. Als men niet omkijkt. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Eén tafeltje voor twee was al bezet. Corpulente mensen. Levensgenieters zou men ze noemen. Leven om te eten dacht ik. Hij was eerder grijs. Zoals de meeste mannen met een kolossale vrouw. Bruine trui accentueerde zijn vetzwangere buik. Hij is twee keer buiten gegaan. Om te roken durf ik wedden, of zijn vrouw te ontlopen. Het openen van de deur was een welkome verfrissing. Zij was echt moddervet. De diepe rimpels van de mondhoeken tot aan de neus begrensden de afhangende wangen. Siegfried Bracke wangen. Bol en hangend. Ook de rest van haar gezicht was rond. De dikke voeten puilden uit de schoenen. Het vlees kroop uit de te kleine behuizing. Hing over het zwarte leder. Haar armen reikten nauwelijks voorbij haar lijf. Voorovergebogen, steunend tegen de tafel, schuifelde ze haar eten in die eindeloze kuip. Observatieonderwerp voor de ganse avond.

De garnaalkroketten waren lekker. Gewoon, niet subliem. Maar och, voor slechts 9 euro koopt een restaurant een hoop tolerantie bij mij. Ze mochten de wijn wel eens brengen. Het aperitief had het voorgerecht doorgespoeld.

De tafel van zes werd ook ingenomen. Een gezin. Drie kinderen en een kindliefje. Afgeborsteld. Opvallend netjes gekleed voor de jeugd van deze tijd. Mama ging dertien keer in een dozijn. Papa was The Joker, ontsminkt. Mondhoeken vijfenveertig graden omhoog, doorgetrokken in een plooi tot naast de neus. Papa lacht altijd. Mislukte chirurgie, een speling van het lot ? Hij had vooral zijn handen vol zijn jongste zoon, 8 jaar geschat, wijs te maken dat ze niet snel kwamen eten, maar een ganse volle avond zouden doorbrengen aan die tafel.

De wijn was vergeten. Sorry sorry sorry. Snel hersteld, en verrassend lekker. Heb al het drievoudige betaald voor wijn van hetzelfde allooi. Moppie at asperges. Niets voor mij. Vies smakende witte overroepenheid. Op zijn Vlaams. Zwemmend in het vet. Is blijkbaar noodzakelijk om goede Vlaming te kunnen zijn. Een salade voor mij. Eventjes op mijn overtollige kilo’s gedacht. Ik wil geen nieuw bewuste Vlaming worden. En mijn maag lag wat overhoop. Lichte kost viel beter.

De rekening, 74 euro voor twee. Hadden wij dat voorgerecht niet gegeten we kwamen toe met vijftig euro ? Misschien, met watertjes als aperitief. Maar toch eindelijk nog eens lekker gegeten zonder dat de afrekening een groot deel van het genot om zeep helpt. Thuis gekomen stond een schoon madammeke te zingen op TV. Later gehoord dat ze nog gewonnen heeft ook. Tommeke Tommeke Tommeke…? ik zal het morgen wel horen zeker.