Keizer Bollibart de Dikke, bijgenaamd de resultaatloze, kwam op zijn boerenpaard aan op de Groenplaats van de plaatselijke hoofdstad. U moet weten dat Bollibart geen edel strijdros van het Arabische type meer kon berijden. Goede stevige Vlaamse boerenpaarden waren de enige die hem nog konden dragen. Hij keek over het weidse plein en zag dat zijn afspraak met de eeuwige roem reeds ter plaatse was. Een oerechte Vlaamse kraan van Saerens. Om hem op de schouders van Rubbens te tillen. Vandaar declameerde de corpulente keizer de onafhankelijkheid van de Vlaamsche gouw. Enkele infantiele aanbidders van de resultaatloze hadden zich gemengd tussen de normaal aanwezige havelozen op het plein. Het bonte gezelschap gaf het optreden van Bollibart een feestelijk carnavalseske sfeer. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Bollibart ging niet over één nacht ijs. Dat zou hij letterlijk toch niet meer kunnen. Hij had jaren zijn best gedaan zijn vijanden te bestrijden. Eerst kleintjes…eigenlijk zo goed als alleen. Een ridderlijke hofdame, Frigida en boer swoit steunden hem in het begin. Een olijke kliek die niemand ernstig nam. En gelijk hadden ze. Maar Bollibart werd fanatieker en beloofde in de steden waar ze doortrokken de meest fantastische dromen. Hij beweerde zelfs regenwormen te laten fietsen. De aanhang van Bollibart groeide. Fenomenaal. Alle mensen die gelijk hadden liepen achter hem. Dagelijks werden de plaatselijke kranten overspoeld met een niet te stuiten stroom van infantiele fanmail voor Bollibart. Zijn aanhangers zweerden dat zij de gouw zouden zuiveren van volksverraders en andere andersdenkenden.

Bollibart speelde het slim. Hij gaf zijn steeds groeiende aanhang een gemeenschappelijke vijand. Twee zelfs. De naburige volkeren, de Luirikken en Profiteurs en de socialisten. Huilende haatkoren werden opgericht om deze gemeenschappelijke volksvijanden te bezweren. Scherp getrokken tronies loosden hun woede tegen deze ergste nachtmerries voor de gouw. De tijd verstreek. Bollibart schreef nog een dik boek als ultieme aanbod aan zijn vijanden. Deze gooiend het weg zonder er ook maar in te kijken. Dit raakte Bollibart. Hij werd een verbitterd en somber man. De huilkoren gingen rustig verder…de infantiele Bollibart idolatrie ook. Tot op een dag Bollibart met de dikke vlakke hand op tafel sloeg….en riep. Bikfried kom hier en hoor…Vanaf nu ben ik Keizer Bollibart De Dikke. Onze gouw kende geschiedkundige grootheden als Karel de Grote, Pepijn de Korte, Karel de Kale….Ik hijs mijzelf naast deze grote staatsmannen. En zo geschiedde…met behulp van kranen Saerens. Het werd Rubbens waar hij zich naast liet hijsen.

Hij declameerde…Ik Bollibart de dikke verklaar….en de carnavalszotten aan de voet van het standbeeld zopen nog een extra portie bier. Dien bollen is echt wel de max.