De laatste schoolweek van het jaar. Het is beginnen sneeuwen. Zo rond half drie. Kleine vlokjes werden groter en vele kleine vlokjes maken een dik tapijt. Ach, laat ze doen, Moppie had de ronde beëindigd in de vroege namiddag en we zaten gezellig binnen. Een kopje koffie en de cyclocross in Kalmthout. Ik had al een mooie ochtendwandeling gemaakt dus de wereld mocht even stilvallen onder een mooi wit pak.

Of neen, toch niet. De dochter moest nog naar het kot in Gent. Met winterbanden zou dat wel lukken zeker. En een beetje voorzichtig zijn. Uit de gemeente raken was een nachtmerrie. Mensen die bij de eerste sneeuwvlok al de snelheid naar beneden 5 km/uur laten zakken, staan nu ongeveer stil. Ze willen het bewijs leveren dat mobiliteit ook traag kan. Maar binnenkort zijn we op de snelweg daar zal het wel beter zijn.

De oprit liet al het ergste vermoeden. Hopen sneeuw en extreem glad. Maar daar beneden zal het beter zijn…nog eventjes. Maar de snelheid op de snelweg sloeg alle hoop weg. 25-30 per uur. Baggeren door tot pulp gereden sneeuw. In de verte zwaailichten…strooiwagens bleek. Drie in getal uitgerust met een sneeuwruimer. Ze deden niets. Niet strooien en niet ruimen. Het verkeer ophoudend door de twee rechter rijstroken te blokkeren. Erachter zenuwachtige vrachtwagens die sneller wilden. Via de linker rijstrook. Met daartussen personenwagens die nog voorzichtiger waren. Een gevaarlijke mix. Enkele kilometers dus en er was een accident. Wij waren achter de nutteloze strooiwagen. Ik kon voorbij. Skiënd op de linker rijstrook. EEEEEEEH wat doet die zot ? De achterste strooiwagen komt vrijwillig naar ons toe. Dichter, hij dringt ons in de grote sneeuwhopen die links op de linker rijstrook liggen. Nog dichter…ik moet iets doen. Moppie noteert de nummerplaat en belt de politie…gas wordt doorslippen en gevaar…remmen ook ….HELP ! Die sullen moeten het verkeer toch veiliger maken ?

Eens voorbij deze vrijwillige gevaarszones, georganiseerd door onze overheid was het rustig rijden. 40-45 km per uur. Meer niet. Maar weinig verkeer. Kijk kijk roept Moppie…de wagen ver voor ons doet een pirouette. Een juffrouwke, niet gewond en geen schade. Ze moest gewoon wat bijkomen van de schrik. Geluk gehad in het mooie landschap.

Gent was feeëriek. En traag maar glad. De pitstop kort. De stofzuiger mocht terug mee naar huis. De calvarietocht begon. Leuk is anders. Gas geven is slippen, zelfs met winterbanden. Remmen is ook slippen. Stilstaan lijkt een goed compromis. Alles is ijs geworden. Min twee zegt de buitentermometer. Kinpperende gevaarlichten. File. Vooraan takelen ze een monovolume gezinswagen uit de diepe berm. Een leuk dagje naar de familie ? Weer knipperlichten en blauwe zwaailichten. Eentje staat boven op de vangrails van de middenberm. Het begint tegen te steken. Het avondnieuws van 22 uur meldt dat secundaire wegen er gevaarlijk bij liggen. De secundaire E17 ook. Schandalig dat zoiets in Vlaanderen wordt toegelaten. Een verplichte individuele responasabilisering en iedereen winterbanden verplichten zou al veel helpen. En Vlaanderen is toch voor responsabilisering ? Of is het nu ook weer de schuld van de Franstalige Belgicisten die eerst en alleen de wegen in Franstalig België berijdbaar maken ?