Nationalisme als vermenselijkte term voor basaal verdedigingsgedrag. Territorium. Gevechten. Dierlijke driften die het laagje menselijkheid niet kan onderdrukken.

Ooit gekanaliseerd om de schuimbekkende krijgers een alom aanwezige vijand te geven. Een vijand die dient om de kleine mensen bang te houden en in hun angst te verenigen. De angstigen scherp te houden, maar vooral af te leiden van de stam-interne problemen.

Nu opgepikt door populistische oplichters die de basale angsten electoraal uitbuiten. Ze geven u een vijandspinata en beloven u gouden eieren en gratis mannah als u er maar hard genoeg op mept. Ondertussen roepen de veelbelovers  : Pas op of ze pakken uw job af, ze nemen ons over, ze bezetten ons, ze nemen ons geld af.

En de dierenverstanden in het mensdom laten zich opdraaien...schuimbekken zoals verwacht naar de vijand. Ganse haatdraden tegen de allochtonen, sorry nu zijn het de Walen.

Iemand die vragen stelt...moet verdwijnen, liefst letterlijk volgens de achterban. En dikke roerganger laat zich niet onbetuigd. Kritische kunstenaars worden net nog niet entartet genoemd, maar wel verzuurd, kleinburgerlijk, zelfbevredigend......ach ja want ze leiden de aandacht af van het verplichte vijandbashen en openen de mogelijkheid tot kritische zelfbeschouwing.

Weverke, den dikke roerganger heeft zich dus geuit als een gevaarlijk rancuneus kleutertje dat critici tegemoet treedt met een "alles wat ge zegt zijt ge zelf" strategie. Hiermee zichzelf op het juiste niveau tillend zal hij nog heel veel op zijn tenen moeten staan om boven zijn naveltje uit te kunnen kijken. Ik zou het niet erg vinden mocht die man zich niet de allures van de Onderkoning van Vlaanderen aanmatigen. In zijn zielig natrappen naar zijn critici heeft Weverke het grote gelijk van Tuymans bevestigd. Hij zelf, den Bart dus, is veel gevaarlijker dan het Vlaams Blok ooit geweest is.