Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
02-10-2011
Musselburgh
Het was iets verder dan we dachten, het zijn wel mijlen die ze aangeven op de borden. En volgens Wim, en die kan het weten, is een mijl 1609 meter.(1609,344m) Natuurlijk maken we een stop bij de grens met Schotland en aan het eind van de middag zitten we hier in het zonnetje te lezen. Ik ben ook begonnen in Donderdagskind en net als Wim ik moet hem gewoon uitlezen. We hebben ons al verdiept in het vervoer naar Edinburgh morgen. We hebben daar vroeger al vaker rondgelopen en kasteel en musea bezocht. De Tattoo staat ons ook nog vers in het geheugen net als een paar voorstellingen tijdens de Fringe, die altijd in de maand augustus is, en waarbij je iedere dag verschillende voorstellingen op verschillende plekken kunt bezoeken. We laten ons morgen maar eens verrassen. De Royal Mile en Princestreet slaan we in elk geval niet over. Je mag me wel een quilt meebrengen, zei Rick toen we weggingen. Hij bedoelt de oorspronkelijke quilt die een soort deken is waarin de mannen zich vroeger wikkelden en die s nachts als deken gebruikt werd. Nee de kleur van de tartanruit maakt Rick niks uit. Wie weet vinden we morgen al wat.
Nadat we in Alnwick rondgekeken hebben, waar het Castle waarin de Harry Potter films opgenomen zijn een toeristische attractie is geworden, gaan we op Seahouses aan want om hier te zijn geweest zonder de verse vis te proeven, kan natuurlijk niet. Neptune is een visrestaurant midden in Seahouses en het klopt wat wordt geschreven: hier moet je vis eten. Wim neemt haddock en ik cod. We moeten nog even uitvinden of het schelvis, kabeljauw of nog een andere vissoort is. Dan is het tijd om de caravan op te zoeken en ook deze avond vermaken we ons met een paar afleveringen van James Herriot, ja met een glaasje erbij.
Dan wordt het tijd om op te breken. Niet te vroeg want zo ver is het niet. Wim bestudeert nu ook de handleiding van de nieuwe camera. Ik had hem helemaal uitgeprint om onderweg uit te zoeken wat je er allemaal mee kunt doen, maar ik heb meer dan drie weken nodig. Zolang zet ik hem maar op de automaat en probeer intussen wat uit. Vandaag gaan we via de A1 verder naar het noorden. Nu zullen we Schotland bereiken. De volgende camping is de Drum Mohr camping in Musselburgh, een half uurtje oostelijk van Edinburgh.
Er zijn nog twee stellen dezelfde weg door de weilanden gelopen naar het verzamelpunt en om drie uur komt de warden aanrijden. Hij gaat er op zijn gemak voor staan bij het hek waar een deel van de kudde te bewonderen is. Hij vertelt ons over deze wild cattle die nog puur natuur is en niet verwant aan welke koe in de wereld dan ook. 700 jaar geleden heeft de Duke van Chillingham een muur laten bouwen om een groot stuk van zijn terrein om allerlei soorten wild op zijn land te houden voor de jacht. In die tijd werd er ook veel vee gestolen, zowel door de Schotten net als ook andersom wel gebeurde. Die wilde koeien zijn er altijd gebleven. Er wordt op geen enkele manier ingegrepen in de natuur. Alleen bij veel sneeuw worden wat balen hooi gebracht. De kudde houdt zichzelf in stand, hoewel er na de winter van 1947 maar 17 stuks over waren. Nu zijn het er 79. Er is altijd één grote stier die het voor het zeggen heeft en alle dekkingen verricht. Dat is meestal gedurende een jaar of drie. Dan wordt het overgenomen door degene die dan het sterkste is. Want er wordt wat afgevochten door die mannetjes. Als een kalf geboren wordt in afzondering, brengt de moeder die pas na een twee weken terug bij de kudde. De vaderstier beslist of de kleine sterk genoeg is. Als de kleine goed gekeurd is mag die blijven, zo niet wordt de kleine na drie keer verstoten te zijn door vader ook door moeder in de steek gelaten. Dat gebeurt een enkele keer. Ze zijn er op gebouwd om hard te kunnen rennen, weinig uier en een slank lijf. We zijn net als de anderen onder de indruk van dit staaltje puur natuur, want dat is het.
Het werd een middag met onverwachte momenten en daar houden wij van. We namen een mooie route langs Bamburgh Castle en dan richting Northumbria National Parc. Wat een prachtig gebied. Terwijl er net achter de kust veel graan verbouwd wordt begint verder het binnenland in de veeteelt. Zwarte koeien, ik denk Aberdeen Angus en Herefords en daarnaast nog veel soorten schapen, allemaal forse dikke vleesschapen. We stoppen regelmatig als er weer eens zon mooi uitzicht is. Tot we op een gegeven moment een bordje met Wild Cattle zien. Wim daor hen , wijs ik al en Wim slaat meteen af naar het car parc. We moeten nog een minuut of tien lopen dwars door de weilanden met schapen en dan komen we bij de plek waar de Chillingham cattle te zien is.
Het eerste wat ik hoor als ik wakker wordt is het geblèèr van de schapen. Het is hier een schapen farm met campsite en de verhuur van vijf kleine houten tentjes, die ze wigwams noemen. Als we dan onze caravan wat opgeruimd hebben ga ik op onderzoek. Dit soort geblèèr ken ik. Meestal worden de lammeren dan opgehaald. Als ik bij het weiland aankom is de actie al in volle gang. De ooien die achterblijven kiezen net eieren voor hun geld en gaan in de file naar de wei achterin. De boer, boerin en een zoon zijn druk met het oormerken van de lammeren. Mac, de hond, houdt de schapen onder controle. Ja.. ik mag kijken en fotos maken Het is een heel gehannes om alle lammeren de oormerken in te krijgen. Het was niet zijn idee meldt de boer. Het is een kruising van Suffolks. Ik vind die zwarte koppen en zwarte poten echt mooi. De schapen worden de veewagen met dubbele bodem ingedreven en klaar zijn ze. Nee vandaag gaan we niet opnieuw naar de Farne Isles met de boot. De puffins zijn toch al weg. Het broedseizoen is voorbij en dan gaan deze papegaaiduikers, zoals wij ze noemen, de zee weer op. We zien wel, de rust komt. Wim leest zn eerste boek uit: Donderdagskind, over een Joodse familie in Praag in 1939, van Alison Pick dat Niesje ons meegaf. Wordt een echte aanvulling op onze 5 daagse reis naar Praag in mei met Ben, Diny, Curtis en Berdena. Toen hebben we ook veel gehoord en gezien van de Joodse families in die moeilijke tijd. Leest niet makkelijk, zegt hij, maar kan het ook niet wegleggen. Ik heb al een dubbele Rosamunde Pilcher uit, speelt zich af in Zuid Engeland. Kan ik iedereen aanraden in de vakantie!
Het eerste wat we gaan doen in Seahouses is geld pinnen, want aan euros willen de Britten nog niet. Het is hier allemaal duurder dan bij ons. Een doosje van 6 eieren kost hier op de camping 1,5 pond, ik denk iets als 1,65 euro. Maar we gaan deze middag voor een Cream Tea, een pot thee met scones met jam en cream. Eerlijk gezegd ligt het ons wat zwaar op de maag en we wandelen maar even flink langs de haven en later langs het strand. Om verder wat in evenwicht te komen gaan we vanavond voor sla met tomaat, appel en een paar knakworstjes. We weten nog niet of we morgen een boottochtje gaan maken of naar het oosten Northumberland in. De caravan schudt aardig van de aanlandige wind, maar dat zal best lekker slapen straks. Eerst gaan we nog een aflevering van James Herriot bekijken en doen dat net als neef Johan onder het genot van een whisky ( Wim) en een Baileys ( ik). Johan was zo onder de indruk van het land van James Herriot, de Yorkshire Dales , en het museum in Thirsk, dat ze elke week een avond een aflevering gaan kijken. Kunnen wij ons helemaal voorstellen. Wij hebben die serie op dvd ook al eens aangeschaft en al een hele tijd niet meer gezien.
'Maak oew niet druk, as dr wat ankump stop ik gewoon, zegt Wim. Hij ziet dat ik me vastgrijp aan de handgreep in de deur. Dit is the real English countrysite. De weg naar Seahouses gaat de laatste 6 mijl dwars door het platteland met smalle, bochtige en hobbelige weggetjes. Maar ik zie ook de weilanden met honderden schapen. Dat maakt al heel veel goed. Net zijn we aangekomen op de Springhill Farm Campsite met uitzicht op de zee. Hier blijven we in elk geval twee nachten. En .. Wim heeft zijn oplader terug, zat gewoon tussen de andere snoertjes en opladers voor de cameras. En doet nu even zijn rustgevende middagdutje.
Iets verderop langs de pieren van IJmuiden naar buiten.... M'n haar heeft meteen coupe orkaan. Het waait behoorlijk. Ik heb al een pilletje gekregen tegen reisziekte, maar wonder boven wonder... geen last!
Voor degene die ons niet gevolgd hebben op www.hettysite.nl zal ik nog een verkorte versie geven. De voorbereidingen waren bijna achter de rug. Ben en Niesje, onze oppas al gearriveerd en dan is het zover....
Dan slaat bij Wim toch enigszins de paniek toe. Hij weet niet waar de oplader van zijn mobiel gebleven is. In huis in elk geval niet, dus moet die ingepakt zijn. Maar waar .? We kunnen met een gerust hart weg en staan ruim op tijd bij de Terminal van de DFD Seaways in IJmuiden. We blijven daar als laatsten met nog 4 caravans wachten tot we aan boord mogen. Kunnen we er misschien niet mee bij?. Aé dr niet in komt gaow weer naor huus . Eh naor Johan op de camping, merkt Wim op. Maar uiteindelijk na nog een stel net aangekomen vrachtwagens, worden ook wij ingescheept. We laten ons lekker uitwaaien voorop de boot terwijl we door de pieren van IJmuiden naar buiten gaan.. Het lopen is lastig. Ik merk dat ik in elk geval geen zeebenen heb en moet me links en rechts onder het lopen vastgrijpen. Maar toch even later zitten we te deinen in de bar achter een drankje en proosten samen op een goede vakantie.
We zijn er even niet... gewoon erop uit met de caravan... Scotland. Er is slechts op enkele campings goede internet en daarom hou ik alleen mijn eigen site bij.... zo goed en kwaad als het gaat. Wie zin heeft.... welkom op www.hettysite.nl Later kom ik bij jullie wel weer eens kijken Het ga jullie goed....
Er klinkt een onheilspellend gekakel vanuit de kippenren. Nu zal ik misschien een kip redden. Ik erheen maar kan niets aparts ontdekken. Ik klap eens in de handen om te zien of er een roofvogel wegvliegt, maar niets helemaal niets bijzonders te zien. Dan kom ik Wim tegen .. Die verrekte broene kippe dat zit weer broeds te wean daor hew niks an den geet vot ik belle Jans . Dus daarom was de kippenfamilie van streek. Wim had met geweld zon kriel van het nest af gejaagd. Zaten er eieren onder dan? Wim laat me er drie zien. Die kunnen niet ouder zijn dan een dag. Enfin hij belt Jans en die zal morgen om 9 uur de kip komen vangen en meenemen. Buurman Jans weet altijd raad en schudt wel eens zn wijze hoofd als hij weer eens op moet draven voor een kippenprobleem. We zullen het hem niet meer aan doen om een grote haan te moeten vangen en slachten. Daar is hij al eens met bebloed gezicht en handen vanaf gekomen. Nu zorgen we wel dat ze wat kleiner zijn als we ze brengen. Sinds de truc met de hondenbench vangen we ze wel zelf maar als Jans ze loslaat in het zwienenhoken later weer moet vangen is dat een spektakel want die voelen al aan dat er niet veel leuks staat te gebeuren. Vanmorgen gaat hij de kippen voeren loopt de bewuste kip gewoon bij de anderen in de ren. Jans hoeft niet te komen.
Dacht ik . Binnen een kwartier zat de dame weer op haar nest en was niet meer in beweging te krijgen. Zonet kwam buurman Jans. Met een speciale greep pakte hij de kip op en die ging in de jutezak. Eerst maar een kop koffie en bijpraten Ik denk dat die kip straks in hun grote kippenhok gewoon doorgaat met broeden.
Wat een verrassing was dat vanmorgen. Pamela stuurde vanuit Minneapolis een aantal foto's van de trouwerij van haar zus Janeen met Tim. De lokatie was schitterend. Ik moest vanzelf even denken aan Jaap en Mirjam die op De Voorst trouwden. Dit was ook een buitengebeuren. Bijzonder was dat haar kinderen Nick en Abbie haar weggaven. We wensen ze natuurlijk vanaf deze kant van de Oceaan alle geluk van de wereld. En... Pamela bedankt!
Dutch kisses... Zo heeft Pamela deze foto genoemd. Het kussend paartje heeft Diny aan Berdena meegegeven, toen ze in mei hier waren, voor het a.s. bruidspaar Janeen en Tim.
'Flower girl and ring bearer'. Will mag de ringen dragen en de Flower girl het mandje met bloemblaadjes.
Soms zit het mee... en soms zit het tegen. Flower girl liet het mandje vallen.
Het regent pijpestelen wanneer we zondag op pad gaan. Dat wordt geen Nijmegen waar een Middeleeuws spektakel en optocht plaats vindt, maar we gaan regelrecht naar Ben en Diny. Maar het blijkt dat het in Nijmegen prima weer is geweest en Ben en Wouter hebben deel uitgemaakt in hun uitmonstering te paard naar Hella Haasses Woud der Verwachting. Natuurlijk bekijken we de impressies van hun laatste vakantie op video, le tour nostalgique. Via Baume les Messieurs waar we 25 jaar geleden met hen en hun nog jonge jongens waren gingen ze richting Alpen en hebben in drie dagen alle bergbanen gehad die er waren met hun drie daagse kaart. De video was al prachtig. Vanmorgen is het doel van Diny en mij Zorgcentrum het Bundeling in Ruurlo. Daar komt Henk Braakhekke aan tante Dine Kornegoor een fotoverslag laten zien van de Boerenbruiloft die door de Wildenborchse Toneelvereniging TAO in 1995 opgevoerd is bij broer Martin en Catrien Kornegoor, van de Mulder. Het valt in zeer goede aarde. Al kan tante Dine lichamelijk niet veel meer na haar val, het koppie is nog helemaal in orde en je zag haar genieten. Er was nog tijd over voor het eten en Henk had nog veel meer fotos paraat. De familie Koning van de Kostede passeerde ook de revue. Alles heel herkenbaar. Ome Gert Kornegoor was vaak te zien als naaste buurman bij al die verschillende feestelijkheden. Ook fotos waarop ze nog samen een dansje maakten. Al met al een wel bestede ochtend. Tante Dine wil graag tracteren. Een kopje koffie en een glaasje fris kan ze aan ons kwijt, maar het kopje soep dat ze zo graag wil bestellen hebben we uitgesteld tot later En nu . hebben we net Tessa weer opgehaald bij Mark en Jennifer en komen in een wolkbreuk thuis net zoals we dat gisteren verlieten. En warempel . Henk heeft al een paar fotos van tante met nichtjes opgestuurd.
Tante Dine en de nichtjes
Tante Dine en Diny genieten van de beelden van de boerenbruiloft
Henk die z'n computer met inhoud meebracht. Genoeg voor uren plezier...
Zaterdag - Gisteren was de dag dat ik vooral niet aan de onverwachts problematische ontwikkeling van onze trouwe C5 wilde denken. Maar vandaag kunnen we er niet onder uit. Wanneer we toch gewoon op vakantie willen straks moeten er spijkers met koppen geslagen worden. Gisternacht lag Wim al wakker van de hele papierwinkel die wel of niet moest gebeuren. Ik lag de afgelopen nacht met de verkoper te bakkeleien. Vanmorgen na de koffie gaan we dus op pad om een paar proefritjes te maken. De keus was in eerste instantie op de C5 stationcar gevallen, de sesy car zoals die door mama steeds genoemd werd. Voor haar was het net een model lijkwagen. Gek dat zoiets steeds blijft hangen. Maar ja toen ik Wim, toen we elkaar net kenden, een 'sesycar' aanwees, dacht ik dat hij niet weer bijkwam. Ook de C4 Picasso met semi automaat staat voor ons klaar om uit te proberen. Die nemen we eerst mee en Wim trapt hem eens even lekker op de staart. Hij zoeft erover. Ook heeft deze auto wat extras waar Wim erg gecharmeerd van is. Daarna is de C5 aan de beurt. Prima, niks mis mee, maar ja ook niks geen nieuws. Het is dubben tussen deze twee, of .? Want de C3 die ons in nieuwstaat ook wel lijkt is net krap aan om de caravan te trekken en dat willen we toch nog graag een paar jaar blijven doen. De beste man laat ons even alleen als we er samen nog niet echt uit zijn. Hij doet er bij de Picasso toch nog wat af om de spanning er in te houden en meldt dat de C5 toch echt een plaatje is. Het is de Picasso geworden.
Opnieuw een gelegenheid om ze weer eens samen op de foto te krijgen.
26 augustus 22 uur--Tja wat zal ik zeggen na zon dag. Je wordt maar één keer 68 en dat heb ik geweten. De eerste Happy Birthday werd vanmorgen al gezongen door Henry en Tonny uit Canada, tja wel via een kaart met een muziekje. Die kaart werd vandaag regelmatig opengevouwen en begon het deuntje weer opnieuw. Kaartjes, telefoontjes, mailtjes en bezoek. Het liep maar door. Susan was er al toen we net terug kwamen van Albert Heijn, Anja met de jongens, buurvrouw Wolterdina en zoals meestal Ben en Niesje. De kinderen kwamen aan het eind van de middag en Wim wierp zich met de favoriete mosterdsoep in de strijd en ook de ouderwetse van der Kolk nassi met pindasaus kwam op tafel. Heb je een goeie verjaardag gehad, vroeg Wim me net toen we weer met de beentjes omhoog zaten. Dat kon ik alleen maar beamen.
Het was me het dagje wel, kun je soms zo hebben. Wim is naar de Voedselbank en ik ben nog aan het bijkomen van de leuke maar drukke dag. We tellen al weer een paar kuikens minder. Eén van de 10 kuikens lag gisteren al aangevreten bij de ren. Ik denk dat mevrouw Buizerd de weg weet en een wit kuiken tussen het groen valt wel op. En ook vanmorgen telden we alweer een wit kuiken minder. Als het haantjes zijn gun ik die familie Buizerd nog wel wat, maar hij moet me niet aan de hennetjes of grote legkippen zitten. Wanneer ik nu de haan een waarschuwend geluid hoor maken ben ik op mijn hoede en ren naar buiten. Verder komt het al dichter bij onze vakantie en bovendien verwacht ik morgen bezoek en wat doe je dan als je een dag of wat niks aan je huis hebt gedaan. Er wordt gesopt, gestofzuigd en ramen gewassen. De ramen is Wim zijn ding gelukkig. We moeten er gewoon even van bijkomen. Dan staan de boodschappen op ons lijstje. Eerst naar Intratuin voor een paar nieuwe planten voor het raam. Dat lukt, maar wanneer we daar wegrijden maakt de auto ineens een raar geluid. Er klopt iets niet. Hij is al wat ouder en begint af en toe lastig te worden. We gaan regelrecht naar de garage die, hoe kan het, net om de hoek is. De monteur komt ons al tegemoet. Die hoorde het vreemde geluid al dichterbij komen. Om een lang verhaal kort te maken: de pomp van de airco is kaduuk. Een schade van minstens 952 euro. Wat doe je dan? We hebben al wel eens over inruilen gedacht, maar ja hij deed het altijd zo goed, hij reed zo lekker . Nu stonden we binnen een half uur over een ander auto te denken, zo vlak voor de vakantie. Ze hebben een mooie C5 in de aanbieding van 2007, zilverkleurig Wat gaan we doen? We slapen er eerst een nachtje over, kregen een knalrode C3 mee en gaan zaterdag opnieuw kijken. Ik heb zon idee dat het hem wel wordt .
'Jullie leveren niks op', zei de conducteur lachend toen hij gisteren onze kaartjes in de trein controleerde. Het gebeurt niet vaak dat we alleen met beide kleinkinderen op stap zijn. Ons Beeld en Geluid uitstapje van vorige week leek hun ook wel wat. Wij konden opnieuw een paar vrij reizenkaartjes gebruiken en met een paar meereiskaartjes van de NS voor hen, alleen geldig in augustus, was het reizen in elk geval goedkoop. We hadden vorige week een vooruitziende blik en hadden bij de ingang van het Museum Beeld en Geluid een nieuwe Museumjaarkaart aangeschaft. Dat scheelde ook al weer. Opnieuw was ik blij met de eerste klas in de trein. Wij konden ruim zitten. De rest stond als sardientjes in blik opgepropt tussen Zwolle en Amersfoort. Op een gegeven moment kwam een aardige conducteur een paar vriendinnen, die het wat verderop benauwd hadden gekregen, in onze coupé afleveren omdat hier nog twee vrije plaatsen waren. Het is net of iedereen in deze tijd nog even een dagje naar Amsterdam wil. Nou Museum Beeld en Geluid was wel aan onze twee besteed. Met zn tweeën gingen ze alle bijzonderheden af. Tussendoor spraken we in het café beneden af om te eten en te drinken. Tegen drie uur verzamelden we weer en Wim stelde voor om nog even naar Schiphol te gaan. Vliegtuigen kijken is altijd al een hobby van hem geweest net als van onze jongens. En Robin is al net zo. Eenmaal aangekomen gingen we naar het Panoramadek. Wat gaan we daar doen?, vroeg Eva. Vliegtuigen kijken was niet bij haar opgekomen. Das nou het verschil met jongens. Maar toen we er eenmaal stonden was ze net zo enthousiast over wat er te zien was. De Vlaamse frieten gingen er ook wel in en met een tijdschrift voor de terugweg stapten we in de intercity naar Zwolle. En ja net voor de voetbal op tv waren we allemaal weer thuis.
Er lopen een heel stel lachende en kwetterende jonge vrouwen voorbij in het Volkspark in Apeldoorn. Wij staan met Dick en Anda te luisteren en te genieten van de muziek, de eenden en zoals vroeger lekker te kletsen. Die lachen net als jullie, zegt Agnes tegen Anda en mij en ze wijst op het stel. Maken wij ook zon kabaal? Gezellig is het om weer een dagje bij te praten. De tijd valt weg. Alle lief en leed passeert de revue. Dick heeft ondertussen een heerlijke lunch klaargemaakt, iets met mozerella, tomaat en nectarine met een toefje basilicum. Daarna broodjes met pikante gehaktballetjes. t Smaakt echt lekker. Uit de Allerhande, meldt hij. Moeten wij ook eens vaker inkijken. Ook Stefan heeft de ware gevonden, maar dat het een Turkse zou zijn had niemand gedacht. Binnenkort zal ze een voorlopig visum krijgen en in Nederland komen wonen. De inburgeringscursus is goed afgerond, haar baan in Istanboel opgezegd en ze komt zo gauw het kan. Ik vertelde over de klompen die oom Bram voor zijn Taise schoondochter had gemaakt toen die ingeburgerd was. Die hebben daar het Parool mee gehaald- zie Nieuws van een paar maanden terug-. De wereld is klein geworden. Ook buurjongen Geert uit Linde heeft een Taise waar hij binnenkort mee gaat trouwen. Natuurlijk komen onze gezamenlijke vakantie ook aan de beurt. We moeten samen nog maar weer eens iets ondernemen. Agnes vermaakt zich intussen prima, vindt het allemaal heel gezellig. In de auto en tussendoor leest ze haar nieuwe boek. Gaat over een paard en een meisje, kan niet mooier. Eenmaal terug gaat Agnes voldaan naar huis na een groet aan Amber en een knuffel voor Tessa.
Zaterdag--Ik word wakker van een hevig tekeer gaande haan, nee niet het gewone ochtendkraaien. Dat betekent onraad, paniek in de tent. Ik bedenk dat beide katten binnen zijn. Die kunnen het niet zijn. Als ik buiten kom zie ik de vijand wegvliegen, een donkerbruine buizerd. Eén van de mooie legkippen is het slachtoffer, ligt aangevreten op de grond, is natuurlijk te zwaar om mee te krijgen. Wim begraaft het arme dier. De rust komt pas langzaam terug in de ren. Alle kuikens zijn er nog. Agnes is er dit weekend ook en direct na de middag is het tijd voor het vliegerfestijn bij de Rietplas. Voor de 23e keer verzamelen zich vliegeraars en kijkers zich aan het strand en de groenstroken van de Grote Rietplas. Bovendien treffen we het met het weer. Ik heb nog nooit zoveel vliegers bij elkaar gezien. Enorme gevaartes zijn erbij. Vaak hebben ze een wat kleinere vlieger hoog in de lucht, een eindje eronder een grote en daaronder vaak een rits kleintjes. De echte vliegeraars kwamen van heinde en verre, maar ook de gewone man met een vlieger deed mee. Robin had zijn vlieger ook in de lucht, nichtje Istara deed het ook goed, je kon zien dat ze dat in Engeland, waar ze woont, vaker doet. Agnes geniet van al die kleurige figuren, spoken, draken haaien, honden, vissen en vogels. Natuurlijk heb ik de nieuwe Canon mee en probeer wat uit. Dan pakken we de fiets om ons rondje via Emmen af te maken. Wim heeft nl een nieuwe mobiel en het wordt tijd dat hij dat ding fatsoenlijk mee kan dragen. In zijn borstzak mag niet vanwege de pacemaker. In de broekzak is wel heel lastig wanneer hij onderweg in de auto dat ding eruit moet wurmen. Dan is de oproep meestal afgelopen. Nu gaan we voor een gemakkelijk tasje. De man in de mobielshop begrijpt het meteen en nu heeft hij een handig klein hoesje voor aan de riem. Met één vinger kan hij de telefoon eruit wippen. Missie geslaagd. Eenmaal thuis krijgt Amber een beurt. Alle klitten zijn weer uit de manen en pony. Ze is weer als nieuw. Zo mooi om te zien hoe pony en meisje het leuk hebben met elkaar. Het is nu stil, Agnes slaapt, Wim is klaar met de sauna, de legkip met de twee kuikens zit voor het eerst in het hok, veilig bij vadertje haan. En wij zitten nu languit beentjes op een kruk.
De Hohe Stein bij Badenhard die beklommen moest worden volgens Ben toen hij met Diny en de jongens bij ons op bezoek was.
Dia's... ken je dat nog? We hebben net als velen van onze leeftijd heel wat dias verzameld in ons leven. Ik kan wel zeggen dat vanaf 1965 de hele jeugd van onze jongens op dia vastgelegd is. Kwalitatief niet de beste, maar de leukste ben ik nu aan het scannen. Wie dat zelf gedaan heeft weet wat er dan gebeurt. Je hele leven met de kinderen trekt aan je voorbij. Wim hoorde me op t laatst niet meer.Ooo Wim mo-j hier es kieken.. daor op dat kratermeer wollen Gerhard en Mark op die waterfietse effen van plaatse wisselen. Ik had et niet meer. En hier pa met Rick op de schommel O en kiek.. petangue met die Fransen Allez Hollandais, riepen ze naor oe en daor ging ie weer. En hier in Badenhard toen pa en mama met Henk en Anneke met die kippe an kwamen zetten en.. hier in Alleyras liet ie oew baord staon. Weet ie nog wel ' Nou ja het was een roerig avondje. Robin kwam vandaag het gras maaien. Maar toen hij die hele installatie met bakken dias zag heeft ie de hele serie die ik klaar had doorgenomen. Gerhard vanaf een eerste babyfoto in de luier tot een teener met krullen net als hijzelf nu heeft. Ik zag hem grijnzen. Nee het wordt een selectie, want wat moet je met al die bakken met gesorteerde dias. Nou ja...zo tussen kerst en oud- en nieuw werden die nog wel eens door Rick vertoond en hoe langer iets geleden is, hoe leuker het wordt. Gek ik heb nog steeds zon beeld voor me dat wanneer wij hier ooit weg moeten naar een of ander bejaardenoord, er een grote container komt waar al onze verzamelingen en andere overbodig geworden spullen in gekwakt worden Ik geloof dat we zelf maar eens gaan uitdunnen, hebben we hier wat meer ruimte.
Het was iets verder dan we dachten,
het zijn wel mijlen die ze aangeven op de borden. En volgens Wim, en die kan het weten, is een mijl 1609 meter.(1609,344m) Natuurlijk maken we een stop bij de grens met Schotland en aan het eind van de middag zitten we hier in het zonnetje te lezen. Ik ben ook begonnen in Donderdagskind en net als Wim
ik moet hem gewoon uitlezen.
Nadat we in Alnwick rondgekeken hebben, waar het Castle waarin de Harry Potter films opgenomen zijn een toeristische attractie is geworden, gaan we op Seahouses aan want om hier te zijn geweest zonder de verse vis te proeven, kan natuurlijk niet. Neptune is een visrestaurant midden in Seahouses en het klopt wat wordt geschreven: hier moet je vis eten. Wim neemt haddock en ik cod. We moeten nog even uitvinden of het schelvis, kabeljauw of nog een andere vissoort is. 
Het eerste wat ik hoor als ik wakker wordt is het geblèèr van de schapen. Het is hier een schapen farm met campsite en de verhuur van vijf kleine houten tentjes, die ze wigwams noemen. Als we dan onze caravan wat opgeruimd hebben ga ik op onderzoek. Dit soort geblèèr ken ik. Meestal worden de lammeren dan opgehaald. Als ik bij het weiland aankom is de actie al in volle gang. De ooien die achterblijven kiezen net eieren voor hun geld en gaan in de file naar de wei achterin. De boer, boerin en een zoon zijn druk met het oormerken van de lammeren. Mac, de hond, houdt de schapen onder controle. Ja.. ik mag kijken en fotos maken
Het is een heel gehannes om alle lammeren de oormerken in te krijgen. Het was niet zijn idee meldt de boer. Het is een kruising van Suffolks. Ik vind die zwarte koppen en zwarte poten echt mooi. De schapen worden de veewagen met dubbele bodem ingedreven en klaar zijn ze.
De klus geklaard.
