Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
08-10-2011
Naar Keswick...
Wij nemen een ander pas naar Keswick, eigenlijk per ongeluk maar dan kun je moeilijk terug. Was trouwens eng genoeg. 'Wat he-j toch', moest Wim regelmatig vragen als ik weer eens aan het handvat van de deur geklemd, een kreet uitstootte.
Hier kan ik al weer ademhalen, we zijn heelhuids boven gekomen.
Onderweg naar Braithwaithe zien we maar een paar boerderijen, allemaal schapen natuurlijk die op de bergen grazen en ook koeien op het lager gelegen land. Wel afgelegen, maar... MOOI!!
Dit is weer het echte Lake Districkt. Het wordt hier niet voor niets het Zwitserland van Groot Brittannie genoemd. Maar er zijn er veel meer op pad in dit mooie gebied. Het zijn allemaal Vutters en gepensioneerden zoals wij. Ook op de camping zijn het zonder uitzondering leeftijdsgenoten. Er zijn opvallend veel campers, ook kleintjes met van die uitklap daken. In dit gedeelte bij het Buttermere zie je veel Herdwickschapen, zien er wat poezeliger uit dan de Lakeland schapen. Die lijken op de Scottish Blackface, ze zijn alleen wat kleiner en smaller, dus nòg taaier.
Even later gaan we op zoek naar het Lakeland Sheep and Wool Centre in Cockermouth, maar dat bestaat niet meer. Ze konden meer verdienen met het Shepherd Hotel dat er nu van gemaakt is, vertelt ons de mevrouw van het Tourist Centre. Jaren terug zagen we een perfecte demonstratie van alle schapensoorten die Groot Brittannie rijk is. We rijden dan nog even door naar Maryport. Wim wil nog even de zee zien. Maryport heeft een haven die droog komt te liggen bij eb. Het is de geboorteplaats van onze vriend Tom die dit voorjaar overleed. Verder is er niets te beleven en we gaan weer terug naar de bergen van het oostelijke deel van het Lake District. We kiezen voor de route langs het Buttermere.
Behalve veel schilderijen, hout en kralen, sjaaltjes en meubeltjes zag ik deze stenen die beschilderd waren met dieren. Wie weet begin ik nog eens aan de Drentse keien.
Het eerste wat Wim vanmorgen meldde was:"Wie-j gaot niet die ene pas doen... ik hebbe d'r van edreumd dat et niet goed ging'. Hij bedoeld de Hardknot pas. Die is werkelijk om te griezelen. Er staat niet voor niets een ijscokar onder aan het engste stuk. Zo steil en smal èn bochtig dat je vanzelf stopt om van de schrik te bekomen. De laatste keer kwamen we er een man tegen in een cabriolet met twee platte banden... was natuurlijk verkeerd de bocht uitgekomen. "Ik dache da'w dat allange hadd'n afepraot da'w dat ding nooit meer gingen doen", stel ik hem gerust. Vandaag beginnen we maar eens rustig met een Gallery hier vlakbij in Thornwaithe. Alleen al goed om nieuwe ideeen op te doen. De meeste uitingen van kunst zijn van plaatselijke kunstenaars en ze hebben heerlijke thee. En dat is wat voor ons die thuis weinig thee drinken.
Was dàt noe weer gien water? We zijn net aangekomen in Keswick opnieuw op een campsite van de Camping- and Caravanning club, die zich ook wel noemt: The friendly campsite. En dat mag gezegd worden. We zijn zowel in Moffat als hier op handen gedragen. Op de fiets wordt je naar je plek gebracht en vanmorgen hielpen ze ons met een trekkertje van de plaats af. Eigenlijk was er hier geen plek meer fully booked, maar omdat wij een betrekkelijk kleine caravan hebben mochten we kijken of we op het erg natte gras wilden staan. Wij wel, want we hebben goede herinneringen aan Keswick, de camping aan het meer en lopend kun je de stad in. Maar we horen nu wel de pomp zn best doen maar nee geen drup komt er uit. Wim ontdekt dat er een slangetje vlakbij de pomp doormidden is. Het is niet te repareren al blijft Wim puzzelen. En wanneer hij op zn jongste broer lijkt, puzzelt hij vannacht nog door.. Nu staat de gieter gevuld klaar ach we redden ons al gauw. De laatste keer hier stonden we op deze camping helemaal aan het meer, het Derwentwater. Schitterend!
De laatste morgen in Moffat krijgen we nog een toetje, the cherry on the cake! Ik hoor ineens een bekend fluitje en als ik uit het raam kijk zie ik een jongeman met zijn honden, allemaal bordercollies, want er gaat gewerkt worden. De lammeren op het weiland naast de camping worden opgehaald. Je snapt dat ik gauw buiten sta met het fototoestel in aanslag, geen tijd om in te stellen, de automaat mag zijn werk doen. In een ogenblik hebben de honden de schapen in volle galop naar een ander weiland gedreven en daarna binnen een paar hekken. Ze zijn nu nog mooi wit, maar binnen de kortste keren zijn ze zo zwart als wat door het gestamp in de modder en het tegen elkaar opspringen van de lammeren. Dan komt het werk voor de jongeman. Hij moet de ooien vangen en weer loslaten in de wei. Hij heeft geluk want deze Scottish Blackfaces hebben horens waar je ze goed aan vast kunt pakken. De vrachtauto is intussen ook gearriveerd en ook een oudere farmer, de eigenaar van de schapen. Ik wijs op een paar jonge Texelaars die ook meegaan. That are foster lambs, vertelt de jongeman als ik er naar vraag, leblammeren noemen wij ze. Wat een mooie afsluiting van ons verblijf hier.
We zijn niet de enigen die verknocht zijn aan dit wonderlijke land. Ik heb wat informatieve boeken meegenomen van de Bieb en kom tot de ontdekking dat Dirk Musschoot dit land op zon leuke manier beschrijft dat je alle plekken waar hij het over heeft wilt bezoeken. Of hij beschrijft het zo beeldend dat dat niet eens meer nodig is. Hij komt er al meer dan 25 jaar en heeft heel Groot Brittannië doorkruist. Zijn manier van vertellen is bijzonder, niks teveel maar genoeg voor een glimlach. Wij hebben in al die jaren dat we de oversteek waagden al veel van zijn beschreven plekken gezien. Soms zijn er te veel bijzonderheden die voor ons niet hoeven en gaan we gewoon voor de natuur. De eerste jaren bezochten we elk bezoek wel één kasteel en één tuin. Zo hebben we na Carlisle Castle, ook Stirling en Edinburgh Castle bezocht. De tuinen weet ik niet allemaal meer van naam, maar Newby Hall in de Yorkshire Dales was er één van, een prachtig landgoed met behalve een grote tuin ook veel land eromheen met wat oude bomen en heel veel schapen. Onze campingbaas die we erover vertelden, was er zelf nooit geweest. Net als de Keukenhof in Nederland. Iedere buitenlander die we spreken is er geweest, maar wij niet en ik hoef het ook niet. Hier vlakbij Moffat is ook een mooie landschappelijke particuliere tuin. Toen we er een jaar of 7 geleden waren heb ik de tuinvrouw wat zaden van onze papavers gegeven die het toen bij mn keetje geweldig deden. Vandaag doen we het rustig aan. Straks gaan we Moffat in, gewoon met de benenwagen, het Museum, het Hammerland Centrum en natuurlijk ergens a tea for two.
Vandaag hebben we alles gehad van zon, regen, wind en kou, maar de rit die we maakten was prachtig. We reden van Moffat naar Selkirk. Daar zie je de echte Borders, zó mooi. Op de terugweg sloegen we rechtsaf naar Tweedsmuir. Dan kom je over de hoge heuvels langs de twee stuwmeren die Edinburgh en Glasgow van drinkwater voorzien: Het Meggan - en het Talla Reservoir. Er was vandaag een toertocht voor fietsers en die kwamen we overal tegen, ook op die hoge weg bij de stuwmeren. Ik had met ze te doen. Het regende toen vreselijk en nergens kon je schuilen. We blijven hier tot maandag en zakken dan af naar het Lake District, de plek waar ooit onze liefde voor Groot- Brittannië begon. Ook daar hebben we die eerste paar weken regelmatig regen gehad, zoveel zelfs dat het peil van het Derwentwater, waar onze camping aan grensde, in die tijd meer dan een meter steeg. We hebben toen alle wandelingen die er waren gemaakt en zo het hele Lake District doorkruist.
We hadden gisteren gedacht dat er overal plek genoeg zou zijn op de campings. Maar toen we ons gisteren hier in Moffat meldden bleek er nog maar net plaats. Zo druk hebben we het hier nog nooit gezien. We hebben nog geluk met een plekje op het achterste veld. We zien een jong stel hun tent opzetten in de regen. De jongen- met staart- sleept alles tasje voor tasje, vanuit de auto naar hun tentje. Het meisje staat er wat treurig bij te kijken. Een olielamp moet voor licht en warmte zorgen. Toch brandt er die avond nog lang licht in het tentje. Nu zien we een ouder echtpaar- zo de leeftijd van kinderen allemaal de deur uit- een nòg kleiner tentje opzetten. D.w.z. de man sleept aan, de vrouw staat er onder een paraplu bij. Even later zit ze in de auto, de man staat ernaast. Ik ben erg blij met onze caravan. Dan heb je weinig last van dit soort weer, lekker het kacheltje aan en een dvd tje in de laptop of een mooi boek en we komen de avond wel door. As it is in heaven, de DVD die we van Jannie leenden, was prachtig. Misschien kijken we hem nog een keer, maar voor vanavond hebben we een komedie gepland. Dat is afwachten.
Zoals Vorden een standbeeld voor onze eigen dichter Staring heeft, staat hier midden in Moffat deze Scottish Blackface prominent aanwezig te zijn en we hebben er heel wat in het echt gezien vandaag!
Hier zijn we dan weer. Moffat is the place to be, altijd al onze favoriet geweest. Maar de enige echte weermetert kan ik de komende dagen ook de andere kant van Schotland laten zien. Vandaag hebben we een tochtje gemaakt, inderdaad koud en kil en windy, maar het maakte niks uit, we zaten lekker warm in de auto en op een van de hoogste stukken parkeerden we even om een tukje te doen. Even later reden we toerfietsers voorbij. Daar had ik wel mee te doen. De fot's komen later, want het is weer behelpen hier. Of ik moet in de auto op de parkeerplaats de boel zitten invoeren en als die vol is zoals nu mag ik op een piepklein plekje op ee piepklein krukje even zitten typen. Hier gaat het dus naar wens, net een jacked potatoe achter de kiezen en boodschappen ingeslagen bij de COOP... ach.. net as thuis. Have fun', placht Mark altijd te zeggen. En dat zal vanavond aan de Kuifmees ook wel gebeuren, want daughter in law Judith viert haar verjaardag. Hartelijk gefeliciteerd en een fijne dag en avond. En een groet aan iedereen!
Wanneer je vanaf Killiecrancky richting Loch Rannoch rijdt begint de natuur opnieuw te spreken. We rijden nu opnieuw langs Queen's View, al is het licht nu beter dan gisteren, maar Wim heeft geen zin om opnieuw 2 pond voor een parkeerkaartje te betalen. En ineens staan twee levensgrote koeien ons aan te staren aan een hek, zo nieuwsgierig als wat. Natuurlijk moet ik er even uit en maak een serie foto's van de hele groep. Deze vond ik het leukst.
Aan het begin van het Loch Rannoch is een klein dorpje, Kinloch Rannoch. We gaan naar binnen bij een gelegenheid die wordt aangekondigd als 'Treats'. Dat klinkt gezellig en wanneer we er een Plate Rannoch bestellen krijgen we dit lekkers voor onze neus. In het kommetje zit bietenchutney, erg lekker bij het gerookte vlees en het brood. Daar komen we de dag wel mee door.
Een mooi glas in lood raam in het kerkje van Kinloch Rannoch
En dan het Loch Rannoch zelf
We hebben een uurtje aan de oever van het meer in de zon gezeten en onze ogen vielen vanzelf dicht. Wat een rust en wat een mooie natuur. Regelmatig zie je waarschuwingsborden dat je op overstekende red squirrels moet letten en warempel... we zien zelfs twee rode eekhoorns de weg over huppelen. In het supermarktje in het dorp doen we een paar boodschappen. Het blijkt een Nederlander te zijn die een paar jaar geleden deze zaak kocht. Hij houdt het meest van de winter hier zegt hij. Waarschijnlijk omdat het dan nòg rustiger is.
Het bevalt ons goed om wat langer op één plek te blijven en helemaal als het zulk superweer is als nu. We beginnen vandaag maar eens in Pitlochry, de plek waar we vroeger heel snel doorheen reden toen we al die toeristen zagen. Nu is het er rustig en bij de morning coffee in ( alweer) een Mill maken we kennis met een aantal hondenbezitters. Ik heb nooit veel opgehad met Rotweilers maar deze steelt de show, een rustige maar krachtige hond die pas tevreden is als zn baas vlak bij hem is. Hij heet Monty en ja hoor ik mag zoveel fotos maken als ik wil. Hun andere hond is Meg, een cairnterrier. Yes you know from Edinburgh Castle: Meg and Monty. Ik moet de stories er nog maar eens op nalezen. Als we weggaan om onze tocht van vandaag te beginnen is er ineens nog een bordercolliepup, net 13 weken oud en de rust zelve. Haar baasje neemt haar bewust overal mee naar toe. No shes not a working dog, just a pet, zegt de man. Ik kan het niet laten om hem te waarschuwen dat ze wel wat te doen wil hebben. Hij glimlacht, hij kent het soort.
Monty
Meg En... de bordercollie pup
Information Centre bij de pas van Killiecrankie
En ook hier weer honden, Ierse wolfshonden volgens mij. Engelsen en Schotten zijn gek op hun honden. Het lijkt wel of alle vakantiegangers er één of meer bij zich hebben.
We maken ons rondje af via Loch Tummel en bereiken vlak voor Pitlochry de plek die Queen Victoria in 1866 bezocht en waar ze zo van hield. Het heet daarom ook de Queen's View. Op de achtergrond zie je de Glencoe Mountains
Het kerkje van Foringall met links de kruin van de Yew tree ( taxus).
De Glen Lyon is een prachtig dal langs het riviertje de Lyon. Op ons gemakje rijden we die uit en we belanden uiteindelijk in Fortingall waar we opnieuw de enorme 5000 jaar oude Yew tree in de churchyard bewonderen, de oudste van Europa. Pontius Pilatus zou hier geboren zijn toen zijn vader op missie gestuurd was door keizer Caesar naar de Caledonische koning
Dan komen we weer beneden aan bij de Bridge of Balgie en herkennen meteen de postoffice/ shop/ tearoom daar aan het eind van de Glen Lyon. Natuurlijk gaan we er aan en nemen ervan met een tea for two. Als ik een paar kaarten koop en om stamps vraag... heeft ze ze nog niet: 'I'm waiting for a delivery'. Tja.. een postoffice in de Highlands of Scotland kan niet alles in voorraad hebben...
Er is in nog niks veranderd in de afgelopen twee jaar...
We volgen dan de A827 richting Killin die vlak langs het Loch Tay loopt. Halverwege slaan we rechtsaf naar boven en gaan dwars door het National Parc Ben Lawers naar de Bridge of Balgie aan het eind van de Glenlyon. Het is een woest stuk natuur met alleen schapen en een smalle, bochtige single track road. Boven is een parkeerplaats waar je prachtige uitzichten hebt. Er staat een felle wind, 't hemp zol oe uut de bokse waaien, en het is er 9 graden. Maar mooi....!
Natuurlijk rijden we erna meteen door naar Kenmore waar we twee jaar geleden met Ben en Diny in Hotel Kenmore, Scotlands oldest inn, logeerden. Het lag er nog net zo mooi bij als toen. Het is niet meer dan een rij huizen, het hotel, een klein postoffice/ annex supermarktje en het Castle Tay met wat huizen erbij.Het is wel mooi gelegen op de plek waar de Tay in het Loch Tay stroomt. We missen hier natuurlijk nog wel de herfsttinten.
Dit houten kunstwerk bij de ingang van het hotel was er twee jaar geleden nog niet
Er is niets teveel voorspeld. Het weer is om over naar huis te schrijven. Zonnig met prachtige Schotse luchten. We beginnen maar in Aberfeldy. De Water Mill is er nog. Wim presteert het om te vragen:'Is my umbrella still there? I forgot it 2 years ago". De jongeman in de tearoom verblikt of verbloost er niet van en wijst op de twee paraplu's die in een hoekje staan. De Water Mill is een combinatie van bookshop, gallery en tearoom. Het is een genot om er rond te snuffelen. Èn de chocolademelk en cappuccino smaken voortreffelijk.'It's my first day", zegt het meisje dat ons de drankjes brengt voorzichtig en als ze het keurig met plak iced ginger en servet serveert krijgen we een stralende lach als ik zeg:'Well done'.
De voormalige Water Mill in Aberfeldy, een combinatie van Gallery, bookshop en tea room
Wim is natuurlijk vooral geinteresseerd in het technisch gedeelte
In de tearoom hangt een kunstwerk dat met spuitbus vervaardigd is
Onze trip voor vandaag: Pitlochry, Aberfeldy, Kenmore,langs het Loch Tay, dan door de bergen naar de Bridge of Balgie, door de Glen Lyon naar Fortingall and via Loch Tummel en the Queen's Vieuw naar Pitlochry.
'Ben je from Holland?' Er staat een vrouw bij de caravan als ik net terug kom van de douches. Ze vertelt dat ze ook uit Nederland komt maar al jaren hier in Schotland woont en wel op een sheep farm. Als ze gaat vertellen over haar niet zo gemakkelijke leven hier raakt ze niet uitgepraat. Haar vriend verloor ze aan asbestkanker, zelf moet ze binnenkort een longoperatie ondergaan. Als ze hoort van de Schoonebekers en de andere dieren bij ons wordt ze belangstellend naar ons leven daar. Zelf komt ze uit het Gooi en aan haar open manier van praten is dat te merken. We wisselen in elk geval adressen uit. Als ik haar een visitekaartje laat zien reageert ze met:'Ben je van Herba life of zo...'? We zijn door deze onderbreking wat achter op ons schema van ontbijt met ham and eggs, koffie een sapje. Maar nu zijn we klaar voor de trip naar Kenmore en omgeving. Ja Ben.... Wim gaat voor alle zekerheid eerst tanken...
We lagen vannacht te wachten tot Katia onze rust zou komen verstoren. De zuidwestkust van Schotland had ze al aardig onder vuur genomen en de Forth bridge bij Edinburgh was al dicht, de castles voor publiek gesloten. Maar niks van dat alles. In deze streek gaat alles aan ons voorbij. Daarom gaan we deze morgen weer op pad, altijd nieuwsgierig wat de volgende plek ons te bieden heeft. We hebben intussen besloten om het noorden van Schotland te laten voor wat het is... deze keer, en om bij Huntly linksaf te gaan naar Dufftown, Craigelachie en dan via de A9 richting Pitlochry. Deze streek is in de zomer nogal toeristisch en dat is geen wonder. Castle Blair Athol hebben we al eens bewonderd. Veel van de familieleden van de Duke of Athol hebben strijd geleverd en daar zijn ze trots op. We kwamen indertijd door de kamer waar de Schotse held Bonnie Prince Charlie had geslapen en terwijl wij lazen over deze Schotse held kwam er een Nederlands stel achter ons aan, duidelijk uit het oosten, dat meteen doorliep met de woorden:"Hier zal de knech wel eslaopen hebb'n'. Het weer blijft wisselvallig, de zon doet af en toe pogingen om er door te komen maar dat lukt niet erg. Ik probeer al rijdend wat foto's te maken met de opmerking van neef Wim in het achterhoofd: beter een slechte foto dan geen foto. Nu zijn we dan op het Faskally Caravan Parc aanbeland en we krijgen een mooie plek dichtbij de receptie zodat nu het internet bereikbaar blijft zonder dat ik twee keer per dag met dat ding onder m'n arm op zoek moet waar ik bereik heb. We zien dat we bijna twee jaar geleden met Ben en Diny hier in de buurt geweest zijn en morgen gaan we een ritje maken die kant op... Aberfeldy en Kenmore waar we toen in het oudste hotel van Schotland gelogeerd hebben: Hotel Kenmore.
We volgen dan de A827 richting Killin die vlak langs het Loch Tay loopt. Halverwege slaan we rechtsaf naar boven en gaan dwars door het National Parc Ben Lawers naar de Bridge of Balgie aan het eind van de Glenlyon. Het is een woest stuk natuur met alleen schapen en een smalle, bochtige single track road. Boven is een parkeerplaats waar je prachtige uitzichten hebt. Er staat een felle wind, 't hemp zol oe uut de bokse waaien, en het is er 9 graden. Maar mooi....!
