Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
21-10-2012
Uit met Valerius...
Zo hebben de mensen in de Steentijd er waarschijnlijk uitgezien.
Weet
je waarom vrouwen niet aan de galg gingen? Er kwamen van allerlei antwoorden.
Ze deden geen domme dingen, ze waren slimmer nee niets ervan. Ze droegen
rokken. Als ze opgehangen zouden worden kon je er onder kijken en aangezien pas
in de Franse tijd het ondergoed werd ingevoerd kon je tot in hun Jeruzalem
kijken, besloot onze gids in het gevangenismuseum van Veenhuizen. Ze hadden voor
vrouwen genoeg andere straffen: op hete kolen zitten, een blok aan het been.. of
om de nek. Wie dat allemaal bedacht heeft? Wat nu het museum is was vroeger meer
een heropvoedingsgesticht waar gewerkt moest worden. Met de boevenbus maakten we
een ritje door de rest van Veenhuizen, langs de echte gevangenis. We horen dat
70% van de gevangenen weer terugkomt. Slechts 30% heeft zijn leven gebeterd, het
zijn hier alleen mannen die hun straf uitzitten van 2 jaar tot levenslang. We
beleefden ons dagje uit met Valerius, het Mannenkoor waar Wim nu al 7 jaar een
enthousiast lid van is. Opnieuw hoorden we weer nieuwe dingen, elke gids vertelt
toch weer iets nieuws. Na de lunch ging het gezamenlijk naar Borger, het
Hunebedmuseum. Ook daar hadden we het geluk om een enthousiaste gids te hebben
die prachtig kon vertellen over hunebedden en alles er omheen. De dag werd
besloten bij Restaurant Moorman in Erm met een stamppottenbuffet. De kok werd
alle eer aangedaan. Het was goed om ook dit jaar een dagje met deze club op te
trekken. Zo leer je elkaar langzamerhand wat beter kennen. Wat jammer voor
Valerius is, is dat dirigent Daniel Rouwkema vertrekt. Hij wordt de vaste
organist van het fraaie Steinmeyerorgel in de Maria of Koepelkerk in Bussum en
laat daardoor drie koren in het noorden vallen waaronder Valerius. Het koor
heeft zich in die 7 jaar goed ontwikkeld en ze zullen vast wel weer een nieuwe
duizendpoot aan kunnen trekken.
De stoere beuk, geplant in 1898 ter ere van de kroning van koningin Wilhelmina
Levensecht nagemaakte mensen uit de Steentijd
Onze gids kon mooi vertellen...
Eigenlijk mag er niet geklommen worden op de hunebedden, maar toch...
Nou ja... only to keep the dust down...?- De Borders van Schotland.. mooi in
alle weersomstandigheden.
Daar moet je een Brit voor zijn om dit uit
te vinden, stond er boven een mail die ik van Henk kreeg en omdat ik de
Britse humor wel kan waarderen klikte ik de link meteen aan. Het Youtubefilmpje
dat volgde bewees het weer eens dat hun humor heel bijzonder kan zijn. Ooit zei
onze gastvrouw in het Lakedistrict over het weer daar: The rain is only waiting
until Im starting to hang my laundry. En het praatje met de postbode s morgens
op zon druilerige dag: The usual weather isnt it. En toen we het weerbericht
voor de dag vroegen ergens in Engeland op een camping terwijl het wat lichtjes
miezerde:Dont worry, its just to keep the dust down. Ik zou zo zeggen:
Geniet ervan! Enne... Henk bedankt! Klik op http://www.youtube.com/embed/ik9AtJQXaHQ?rel=0
Net als wij hadden ze veel foto's gemaakt op strategische punten. Hier zijn
wij het bij de 45e breedtegraad op het Zuidereiland.... 5 jaar geleden.
Ik had even niet op de agenda gekeken wat de avond met de vrouwen van Passage
Zuidbarge Rietlanden me zou brengen. Ik liet me maar verrassen. Het werd een
prachtige avond. Een jong stel Roeland en Willemijn waren net 6 weken terug van
hun wereldreis. Hiervoor hadden ze 2,5 jaar gewerkt in Zwitserland en voor ze
zich weer in Nederland zouden gaan vestigen planden ze hun droomreis. Ze gingen
niet over een nacht ijs, namen een minimum aan bagage mee, kregen de nodige
inentingen en op 7 januari 2012 vertrokken ze richting Bangkok. De foto's die ze
met de beamer lieten zien waren mooi, maar hun verhalen erbij maakten er een
interessant geheel van. Tussen de verhalen en foto's van de verschillende landen
zorgde een lied van Daniel Lohues of Ede Staal voor wat bezinning. Na Thailand
werd per camper Australië ontdekt, Perth en omgeving waar het erg heet was, en
daarna vlogen ze naar de oostkust. Ze waren erg onder de indruk van de
gastvrijheid van zomaar vreemde mensen.En natuurlijk ontbrak de trip naar het
binnenland van de Aboriginals niet. Toen Nieuw Zeeland aan de beurt was ging
mijn hart wat sneller kloppen want veel van hun belevenissen waren ook de onze
van 5 jaar geleden. Met een campertje trokken ze ook hier door het Noorder- en
Zuidereiland, zagen de prachtige vogels, de geysers, gletsjers en de borrelende
zwavelpoelen. Vanuit Nieuw Zeeland vlogen ze naar Zuid Amerika dat ze
doorkruisten met openbaar vervoer. Wat een ervaringen. Het was handig van ze om
een dagboekje bij te houden en dat telkens met de souvenirs en alles wat ze in
zon land verzameld hadden op te sturen naar het thuisfront. Zo hadden ze nooit
meer dan 10 kg bagage. Meestal werd er in hostals overnacht, maar ook bij bed
and breakfast adresjes. Een enkele keer logeerden ze in hotels en konden ze zich
extra laten verwennen. 'Je zult wel afgevallen zijn', merkte een van de dames
op. Ze hadden zoveel wandelingen gemaakt, vaak meerdaagse zoals de wandelingen
bij de Milford Sound op het Zuidereiland van Nieuw Zeeland. En ook in Zuid
Amerika bezochten ze al wandelend met een groep een origineel Inca dorp, dat
zolang verstopt was geweest en daardoor nooit door de Spanjaarden was ontdekt.
Maar nee Willemijn vertelde dat ze juist 6 kilo was aangekomen. Het laatste
bezoek dat ze brachten was aan Cuba met autos en verdere entourage dat je je 40
jaar terug waande. Natuurlijk werden ze vrolijk en blij door de familie
opgewacht op Schiphol na een reis om de wereld in... 8 maanden van 7 januari tot
1 september 2012. Erg mooi was het om met jullie mee te mogen reizen, dank je
wel!
Lang, heel lang geleden had ik als vak op de MMS: muziek. Dat hield behalve
de verplichte blokfluitles en het koor op vrijdagmiddag, ook het luisteren naar
klassieke muziek in. Van dat blokfluiten heb ik nog gemak van gehad toen ik
eenmaal voor de klas stond. Zingen heb ik altijd mooi gevonden, de uitvoering
van de Lucas Passion vond ik echt geweldig. Mijn handwerkles op de van
Heemstraschool werd steeds opgeluisterd door lekker in het gehoor liggende
liedjes. Ik meen nog steeds dat de meisjes het handwerken daardoor echt leuk
vonden. Het afwassen thuis op de Boomgaard ging ook gepaard met het tweestemmig
èn uit volle borst zingen van Diny en mij. We hadden nl samen een echte
platenspeler gekocht met twee plaatjes. 'Twee reebruine ogen die keken de jager
aan...' stond op de ene en het liedje 'Muss ie denn' van Freddy Quinn was er een
op de andere plaat.Dat zongen we tweestemmig. Maar sinds mijn stem zo zakte
en ik niet goed meer wijs kan houden, is het gebeurd met de pret. En
klassieke muziek tja we leerden kabbelende beekjes en rollende donder
herkennen in zon muziekstuk, maar het kan me gewoon nog steeds niet boeien. De
enige manier voor mij om mooie muziek te herkennen is het kippenvel dat ik soms
krijg. Dan doet het me wat. En dat heeft meer met gevoel te maken. Via Henk
Braakhekke, die het weer van zijn neef Berend Koning doorgestuurd kreeg, kwam er
toch weer een kippenvelmoment. Wil je het ook eens zien en horen? Klik dan even
op http://www.youtube.com/watch_popup?v=GBaHPND2QJg&feature=youtu.be
Bu'j in de biester?, roept Rieks. Het is woensdagmorgen en dat is de
tijd dat de Area komt om de container te legen. De ene week de grijze en de
andere week de groene voor het tuinafval. Grieze, roept hij er achteraan. Hij
heeft intussen de groene container al geleegd en wacht tot Wim gauw de grijze
opgehaald heeft. Alles leeg,¦ mooi! Alleen kan hij de zakken voor het plastic
afval niet meenemen. Dat is jammer want ongeveer de helft van alle afval is
plastic. Het is de kleine afvalwagen die bij ons langs komt en die kan die
zakken niet meenemen. Een keer in de maand komt er een afvalwagen om alle
plastic afval op te halen in Emmen, maar niet bij ons. Ik zou de zakken aan
elkaar vast geknoopt naar Bargeroosterveld of Angelslo moeten brengen op een
bepaalde dag in de maand. Daar is nog niet van gekomen. Het handigst lijkt me om
een aparte container voor plastic afval te hebben die gewoon opgehaald wordt. Ik
zal Miniman eens bellen. Die schrijft alle opmerkingen onder het kopje Miniman
in het Dagblad van het Noorden. Wie weet!
In de verte is de herder bezig om met zijn honden een kudde naar een andere
plek te brengen. Hier op de Fair kijken we onze ogen uit. Er hangt een schaapje
aan het spit boven een vuur gaar te worden. Er vlakbij staan een koppeltje
Drentse heideschapen in allerlei natuurtinten binnen een afrastering. Er wordt
reclame gemaakt voor low food producten, de pure biologische kazen, worsten enz.
en zijn dan ook volop aanwezig. Een kok is in zijn tent bospaddestoelesoep aan
het roeren en is bezig met een stoofpotje van lam en hert. Dat gaan we straks
ook proeven. Er is een workshop vilten en een hele groep is tassen aan het
vilten van prachtige kleuren wol. Even verder wordt er in het groot gevilt. Ik
vraag de man hoe ze het vilten hiervan gaan doen, maar nee dat is geen eigen
handwerk. Ze maken een rol van de gekaarde en in lagen op elkaar gelegde wol en
die door een paard over de grond gerold wordt, handig manneke. Er wordt ook
gesponnen en het blijkt dat dat ook weer in opkomst is. Er zijn zelfs
spingroepen die gezellig samen spinnen. Het doet me even denken aan de
meisjesspingroep uit Sil de strandjutter. Pa zei het vroeger ook al: Een
vrouwenhand en een peerdetand staot nooit stille. Ik ga eens kijken of er hier
in de buurt ook nog gesponnen wordt, zo'n avondje lijkt me ook wel. In elk geval
is er in Westerbork één. Dat is ook nog te doen vanaf hier. De stoel met
schapenvacht waarvoor in de krant reclame voor gemaakt werd is er ook, zou 700
euro kosten. Hij is leuk, maar de vacht vond ik minder, zat op een soort vilt
geplakt. Verder waren er natuurlijk nog allerlei bijkomende artikelen om je huis
en tuin op te fleuren. We hebben het gelaten bij een eekhoornfeeder en een soort
sjaal. In Amerika vangen ze die beestjes om ze weg te krijgen en ik ga ze voeren
om ze in onze tuin te kunnen bewonderen. Tja
Wie meer wil weten over de
designer van het speciale stoeltje met vacht van het Drentse heideschaap.... www.mellekoot.nl
Wil je ook even de sfeer wil proeven van de Herders Fair in Balloo 2012?
Klik dan even op http://www.youtube.com/watch?v=fF8oG5G6yIc Een bekende ligfietser en amateur filmer 'deligger'
was er gisteren en maakte deze filmimpressie die goed de sfeer weergeeft. Wim
Harwig heeft z'n best gedaan om ons te kunnen ontwaren in de drukte, maar...
jammer dan, wij waren er op zaterdag...
Drentse heideschapen, vorig jaar bij ons in de wei.
Het is herfst.
Maar dat was jullie vast allang opgevallen. Ik hoop nog wel op een mooie dag
want vandaag en morgen is er een Herdersfair in Balloo. Alles wat met schapen èn
herfst te maken heeft, is er te zien. Er wordt gesponnen, gevilt en gebreid en
je kunt er van alles proeven. Ik denk dat we maar eens lamsvlees moeten proeven.
In de krant wordt er aandacht aan besteed en dan laten ze een speciaal stoeltje
zien. Eigenlijk een eenvoudig stoeltje, maar het heeft een bekleding van de
vacht van het Drentse heideschaap. Er is zelfs een kunstenares aan te pas
gekomen om dat te ontwerpen. Ben ik toch weer te laat. Ik heb al jaren alle
stoelen vol met schaapshuiden. Ik had er meer reclame voor moeten maken. Ik vind
zelf een losse schapenvacht mooier dan een vaste, maar vandaag zullen we het
ontdekken.
Vandaag zullen weer thuis zijn, mèt caravan. We hebben een paar mooie
dagen gehad. We brachten het geleende koffertje van Diny terug met heel veel
warme groeten die ik meegekregen had van de familie in Amerika. Heb ik alle
familie hier al de hartelijke groeten al gedaan? Alsnog bij deze. Verder heb
ik een heerlijk uurtje op de stoel van schoonheidsspecialiste en nichtje Monique
doorgebracht. Ontspannen en met een opgefriste huid kan ik er weer tegen. Ik kan
het iedereen aanraden. Diny is even meegereden, maar die krijg je de stoel niet
in. Ik kan het me niet voorstellen maar die houdt niet van massages of kappers.
Wim komt me later ophalen en we rijden wat in de omgeving rond. We zullen Rick
opnieuw een stukje Achterhoek laten zien. De Lochemse berg is mooi, maar er is
geen hond te bekennen bij de Heksenlaak of de Witte Wieven in Zwiep. Dan gaan we
maar naar Lochem. Wat een prachtig stadje. Rick pakt even uit en trakteert ons
op koffie en chocolademelk. Tot slot besluiten we ons uitje bij de Vordense
Chinees en brengen Rick naar de manege waar Ben en Wouter zijn. Wouter krijgt
les op Cassandra, wat een mooi gezicht. Het is zon sierlijk paard. Rick gaat
met hen mee omdat hij bij Ben en Diny logeert en wij hebben nog een paar
gezellige uurtjes bij Johan en Joke. Straks halen we hem weer op en gaan met
ons handeltje op huis aan. Met Johan en Joke hebben we al plannen voor volgend
jaar. Daar ga je vast nog iets van horen.
Rick zit op zn praatstoel. Hij
geniet. Gisteren is hij al mee geweest naar Hattem om de herdenkingsdienst in
Zorgcentrum de Bongerd mee te maken. Afgelopen jaar zijn er 15 bewoners en
vrijwilligers overleden. Samen met Ben en Niesje zijn we er bij geweest en werd
er ook voor oma van der Kolk een roos verplaatst. We zijn nu even in de
Achterhoek en hebben De Boomgaard, Lochem èn Eefde al bezocht. Hij voelt zich
hier thuis. De huizen zijn hier ook veel mooier dan in Drenthe. Daar is hij wel
uitgekeken, vindt hij. Eigenlijk is hij ook een Achterhoeker, op 21 september
geboren in Aalten. Zou het dat misschien zijn. Hij kijkt nog eens naar de huizen
en merkt op: Er zijn ook tuinen met bosjes. En dat vindt hij véél mooier. En
als ik ook eens nadenk besef ik dat hier veel oudere huizen zijn, huizen met
sfeer. In Emmen is het meest nieuwbouw. In het centrum zijn alle mooie panden
verdwenen en de appartementen complexen zijn gekomen. Alle wijken rondom Emmen
zijn pas na de oorlog gebouwd. Eerst de Emmermeer, in de jaren 60 Angelslo,
daarna de Emmerhout , vlak daarna de Bargeres en ten slotte waren wijzelf een
van de eerste bewoners van de Rietlanden in 1985. Het bijzondere van Emmen is
dat tussen die wijken veel groen en akkerland is blijven bestaan. Nu is het
nieuwste plan de Delftlanden, aan de andere kant van de Nieuw Amsterdamse
straat. Het verschil is nu dat de eerste nieuwbouwwijken snel volstroomden en
doorstroomden. Ondanks alle reclamecampagnes, tot aan Schiphol toe, zijn er nog
grote stukken van de Delftlanden onbebouwd. Hier en daar staan plukken huizen,
er is één school waar alle kinderen in een paar lokalen les krijgen. Voor de
nieuwkomers was er immers een school beloofd. Nou voor Rick maakt het niets
uit. Hij zou zo wel willen verhuizen, maar ja het is een beetje ver lopen naar
mn werk.
Begin maart komen er weer een aantal drachtige ooien om bij ons te
lammeren en kunnen we weer genieten van dat jonge spul.
Ach ons leventje
gaat zo weer zn gang net of er niets bijzonders is geweest, maar elke dag
hebben we het nog wel even over onze ervaringen van de afgelopen vakantie met
onze Amerikaanse familie. En verder..? - De schapen zullen over een paar
weken wel naar hun winterverblijf gaan- lees: in de wei met een goedgekeurde
ram. Afgelopen weekend hadden ze ontdekt dat het gras groener was aan de andere
kant van het oranje gaas en braken er door. Het gaas was aardig in het gras
gegroeid en er zal niet veel stroom meer opgestaan hebben. Wim repareerde de
boel. Maar even later komen we terug van een uurtje Evensong in de Grote Kerk
en wilde er één weer terug naar dat groene gras en lag zo te zien half dood
helemaal vast gekropen met haar kop en een poot in het gaas, zo vast zelfs dat
we haar met geen mogelijkheid meer los konden krijgen. De snoeischaar werd ter
hand genomen, knip knip en de poten gingen er onder en de dame racete er
vandoor. Viel dus mee. - Loeder en Suze eisen regelmatig onze aandacht-
lees: extra lekker hapje in de keuken. - Tessa leeft op haar medicijnen en
lijkt tevreden. - Pony Amber is bij Jans en Geesje, -lees: in de kudde bij
haar moeder en tantes. Ze is een aardige haai baai geworden. Als het regent
staan ze met zn allen in een schuilhutje maar de oudste, de bonte die hier haar
oude dag krijgt nu haar baas overleden is, mag er niet in. Jans overweegt al een
extra stuk er bij aan te timmeren. - De 4 kippen en hun haan doen het goed en
weten aan vos en marters te ontkomen tot nu toe. - Onze specialist van
Countus betreffende Ruimtelijke Ordening en Milieu, die de zienswijze veranderd
wil zien over het ontbreken van de woonbestemming op ons huis, is in de weer met
de heren juristen van de gemeente om die woonbestemming weer terug te krijgen.
Binnenkort komt het verzoek in de raad. En zo blijf je bezig.
Vroeger werd er na en kerkdienst nog wel nagepraat onder een kopje koffie.
Vandaag was het een speciale dag, de Startzondag. In plaats van napraten werd er
nu vooraf interessante gesprekken gevoerd, met enige diepgang mag ik wel zeggen.
Er was al een gezamenlijk ontbijt waar toch minstens 100 mensen aan deelnamen,
nee wij niet, maar het zag er gezellig uit. Ik zat nog maar net in de kerk, we
waren vroeg want Wim moest nog even inzingen met de Cantorij, en meteen schoven
een paar meisjes bij me aan. Ze pakten aarzelend hun mobieltje erbij en vroegen
of dat nog wel even mocht. Als het geen geluid maakt kan het nog wel even,
dacht ik zo. Meteen moest ik fotos en sms jes zien van het tweetal. Binnen 5
minuten wist ik hoe oud ze waren, op welke school ze zaten, wat ze later wilden
worden, dat de ene net een nieuwe fiets had omdat ze straks naar het Voortgezet
Onderwijs gaat. Ineens vraagt de jongste me of ik gedoopt ben. En gelijk hadden
we het over de kinder- en de volwassen doop, over belijdenis doen en bidden.
Nee zij waren niet gedoopt. 'En ik wil wat vragen? Ik wil ook wel bidden, maar
kan dat wel als je niet gedoopt bent?' Ik kon haar helemaal geruststellen. En
dat allemaal voor de kerkdienst. Even later vroeg ik ze hoe ze heten. Dat was
nogal lastig, die namen, en ik vroeg of ze het voor me op wilden schrijven. Dat
wilden ze wel. Het bleken Albanese namen, legde de moeder uit die even later ook
naast hen kwam zitten. Zij kwam nl uit Albanië. Ik vond het zulke mooie namen en
ik was benieuwd of ze ook een betekenis hadden. Het oudste meisje vertelde dat
haar naam ons geluk betekende en de andere naam: zij wil leven. Wat een
mooie ervaring! Tijdens de kindernevendienst had het jongste meisje ook een
koekje gemaakt en fluisterde me in het oor: Die meneer heeft mijn koekje
uitgekozen. 'Dan zag die er zeker het lekkerste uit', fluisterde ik
terug. Ik had me de dag ervoor bezig gehouden met Rien en Tinie met het maken
van boeketten uit de tuin om te laten zien dat je met natuurlijke materialen om
ons heen ook mooie dingen kunt maken.
Pas geleden was ik zo nieuwsgierig naar de bouwstijl van architect Frank
Lloyd Wright. Berdena zou er nog een aanwijzen in Minneapolis, maar verder dan:
het lijkt hier een beetje op kwam ze niet. We zagen ergens wel een huis met een
rond, vrij laag dak. Dat had er wat van weg vond ze. Ik had thuis nog net niet
op internet gezocht. En wat schetst mijn verbazing. Een paar dagen geleden
haalde een huis van deze beroemde Amerikaanse architect het journaal hier in
Nederland. Het was een indrukwekkend huis dat hij begin 50-er jaren had laten
bouwen voor zijn zoon David en diens vrouw. Het was een indrukwekkend huis, veel
ronde vormen, erg mooi. Het stond al een paar jaar te koop, na het overlijden
van de Wrights, maar niemand scheen het te willen hebben. Toen kwam
projectontwikkelaar Steve Sells die er wel brood in zag. Hij wilde het hele
geval slopen, maar ja ! Toen ineens kwam iedereen in het geweer, zelfs de
achterkleindochter van Wright. Dat kon toch niet beroemde architect zon mooie
architectuur. Het huis diende als voorloper van het Guggenheim Museum in New
York dat 7 jaar later gebouwd is. De projectontwikkelaar was stomverbaasd want
die had tot die tijd nooit van Wright gehoord, maar heeft beloofd om een maand
met de sloop van dit bijzondere huis te wachten.
Deze foto is van twee jaar terug. Robin heeft zowel Wim als Gerhard
ingehaald qua lengte.
Ik geniet vaak van een mailtje dat Gerhard naar
zijn DZOH- clubje C4 stuurt waarvan hij de leider is. Klaas en Rieks verzorgen
de training. Dit keer had hij weer zoiets. Misschien ook voor jullie leuk om te
lezen hoe hij zijn jongens, waaronder Robin,
oppept.
YOOOOOOOO
De eerste overwinning van het nieuwe seizoen
is een feit, voor de gokkers en ervaren DZOH C4 watchers was dit natuurlijk
appeltje eitje. Wie de statistieken erop na kijkt weet dat de wedstrijd na
een nederlaag er altijd serieus gestart wordt.
Aankomende zaterdag moet
iedereen de identiteitskaart bij zich hebben we voetballen dan in
Nieuw-Schoonebeek, mocht je een bal over de hekken jagen dan kom je meteen de
Duitse douane post tegen die je waarschijnlijk wel het buurland in laat gaan
maar niet meer terug.
DE VOORBEREIDING Je merkt dat een paar van onze
spelers onze trainersstaf nog niet al door en door kent, vandaar even een korte
toelichting. Trainer Rieks bijvoorbeeld heeft het beste met jullie voor, hij
snapt heel goed dat je niet altijd op tijd kunt zijn voor de wedstrijd, daarvoor
ook alle begrip. Afgelopen zaterdag hadden we een speler die zich helemaal
uit de naad had gefietst en slechts een ietsje pietsje te laat was. Trainer
Rieks heeft meteen de opstelling omgegooid om deze speler op de reservebank zijn
rustmoment te gunnen tot we er 100% zeker van waren dat hij was bijgekomen van
deze vreselijke inspanning. Geef toe waar vind je dit soort goedzakken
nog.
Ook op de trainingen zijn we vreselijk alert, We vinden het
vreselijk jammer als iemand het begin van de training mist en daardoor een
conditionele achterstand oploopt ten opzichte van de rest van het elftal. We
hebben nog wat trainingsvormen in de kast die we 3 jaar geleden hebben
uitgewerkt. Toen werd met behulp van wat individuele loop, sprint en
krachttrainingen de conditie van een paar spelers in slechts 3 weken tijd met
maar liefst 250% verbeterd.
PROGRAMMA
Training vrijdag 28
september 17.00 18.00 Mocht je niet kunnen dan graag afmelden bij trainer
Klaas tel. 0591-677462 e-mail: klaasniewold@hetnet.nl
WEDSTRIJD Zaterdag
29 september SWB C2 DZOH C4 aanvang 13.00 uur vertrek bij DZOH om 11.50
uur (bij de dokterspost) Mocht je niet kunnen dan graag afmelden bij
ondergetekende: gerhard.van.der.kolk@home.nl Afwezig: (tot nu toe)
Casper Wasbeurt: Dion van der Geest
Tijdens een vorig bezoek aan Iowa brachten Ben en Diny dit artistieke
kunstwerk van oom Bram mee naar Harold en Luella. Het heeft een ereplekje in hun
huis.
Intussen is het Drentse leven weer gewoon begonnen. Wim is naar
Valerius, ik ben weer met schilderen begonnen, we hebben alle kinderen gezien of
gesproken. We hebben de buren even opgezocht... tja even over de schutting
kijken heeft geen zin want aan beide kanten is het minstens 400 meter voor je
bij ze bent. We vielen zondagavond met de neus in de boter, want mijn favoriete
programma Boer Zoekt Vrouw was net op tv, de aflevering waarin de boeren hun
uitgezochte drie vrouwen op bezoek krijgen op hun bedrijf. Zonet heb ik Robin
gesproken en z'n eerts S.O. tje, voor wie het niet meer weet: schriftelijke
overhoring, voor Frans ging goed. Zaterdag komt hij weer even langs. En nog
steeds leven we in een soort roes die je kunt hebben na een intensieve periode,
een vakantie die ons altijd bij zal blijven. Familie die zo ver weg woont en
waarover je de eerste 3/4 van je leven alleen maar gehoord hebt, is je dierbaar
geworden. We hebben het een bijzondere ervaring gevonden.
Er zijn meerdere Berendina's in de familie, allemaal genoemd naar onze opoe
Berendina Eggink- Jansen, maar er zijn tussen al onze neven en nichten maar drie
Eggink-sisters. Deze maakte ik voor Berdena.
Berdena is al twee keer in Nerderland geweest de laatst zes
jaar. Ze vertelde dat ze de eerste keer ondervraagd was door een oudere man bij
de douane die haar vroeg wat ze van plan was te gaan doen in Nederland. Ze
vertelde over haar vader die emigreerde en boer werd in de USA en dat ze nu zijn
familie ging bezoeken. De man vroeg haar zijn naam en ze zei:'Mijn vader was
Herman Eggink', ze sprak het met een zachte G. De man liet haar verder gaan met
de opmerking:'Als je weer eens in Holland komt spreek je naam dan goed uit-
Eggink met een echte dubbele gg's, zoals het hoort'. En dan zijn we er weer
na een voorspoedige vlucht. Inderdaad haalde Mark ons van de trein in Amersfoort
en waren we tegen 5 uur weer thuis.
Senioren kunnen er wat van. Berdena en Curtis nemen ons mee voor een concert
in hun kerk. Ze willen ons graag iets van muziek laten horen. Er is een senior
Band uitgenodigd. Niet te geloven, die kunnen er wat van. We vermaken ons prima.
Veel liederen en marsen zijn bekend. Wim speelde er vroeger nog een bij het Chr.
Muziekkorps in Hattem en een ander song zingt hij tegenwoordig met de
Neighbours, het koor o.l.v. Henriette. Er zijn verschillende dirigenten want
dit zijn allemaal geroutineerde musici en laten hun kunnen zien. Vooral de
zwarte dirigente met spierwit haar maakt indruk. We zijn vanavond uitgenodigd
bij Janeen en Timmy. Janeen is de hele week voor haar nieuwe werkgever op pad
geweest en komt vanuit Chicago weer thuis, maar voor het dinner neemt Pamela de
honneurs waar. Daar heb je zussen voor. Het begint nu op te schieten. Morgen
zien we misschien nog een ijshockeywedstrijd waar Nick in speelt en om half 8
vertrekken we vanaf Minneapolis St Pauls Airport.
Janeen, de oudste dochter van Berdena en Curtis was deze week op pad voor
haar werk, maar vrijdagavond was ze weer thuis. Pamela had het dinner al
voorbereid. Ook hier werden we verwacht. Het werd gezellig. Lekker eten en een
vuurtje buiten. Dochter Abby zit op het ogenblik bij haar vriend Eduard in Den
Haag en daardoor wordt Nederland nòg aantrekkelijker om over te komen. We
wachten af!
Nick nam even de tijd voor ons om gedag te zeggen
Tot slot een dag van afscheid en leuke dingen. Om 9 uur zaten we al paraat bij
een ijshockeytraining van Nick. Wat een stoere jongens! We zagen ooit Tom en
Suze al wedstrijden spelen. Dit was van hetzelfde laken een pak. Het ging er
fors aan toe. Nick is zo gelukkig dat hij een scholarship van zijn College
heeft. Die betalen nu zijn studie. Hij is een topper, zowel wat lengte als wat
spel betreft. Pamela was er ook op tijd, ze had haar neefje lang niet zien
spelen. Daarna zochten we een tentje op voor een kop koffie en het laatste wat
we onze gastvrouw en -heer kunnen aanbieden is een mooie lunch. Dan nemen we
afscheid van Pamela. We dringen opnieuw aan om bij ons terug te komen en dat
wordt beloofd. Dus Ben en Diny... ze komen... wanneer dat zien we wel. We
pakken nu onze koffers, drinken een kopje thee en straks worden we naar Airport
St Paul gebracht. Een mooie afsluiting. Wanneer alles gaat zoals we hopen
haalt Mark ons uit Amerfoort... 5 over drie. We zullen bellen als we op Schiphol
zijn.
Gek is dat! Voor jullie is de dag al bijna voorbij maar hier is het nog volop
21 september, de verjaardag van Rick. Ook vanaf hier van harte gefeliciteerd en
dat doen we straks nog eens dunnetjes over. Het is trouwens ook de geboortedag
van tante Nettie, 21 september 1910, zo vertelde Berdena. Wij zijn de dag
begonnen met een Breakfast in een heel leuk restaurantje, French Meadow Bakery,
allemaal jongelui. Pamela had ons uitgenodigd: speciale pannenkoek, eieren enz.
het werd erg gezellig. Pamela wist nog een park met een beeldentuin en daar
hebben we altijd zin in.
'Look at that house', zei Berdena vanmorgen. Het is een echt Amerikaans huis
zoals je ze hier wel meer ziet.We zijn nog steeds op zoek naar een huis dat door
de beroemde architect Frank Lloyd Wright is ontworpen. Moet iets bijzonders
zijn. We zijn op weg om een mooie scenic route te nemen, richting zuiden naar
Wisconsin. We rijden langs de Missisippi en het Pepin Lake zomaar de natuur in.
Lange tijd zien we niet anders dan bomen, rotsen, water en prachtige
uitzichten.
Een van de mooie plekjes...
Het duurt even voor we een plekje vinden voor een kop koffie, maar toch weer
onverwacht vinden we aan het pepin Lake een tentje met een erg leuke juffrouw.
Ze vertelt ons van alles over deze omgeving die echt puur natuur
uitstraalt. Naast het cafeetje staat een caboose nr 27, het achterstuk van
een trein, de wagon die gebruikt werd door extra werkers aan de trein. Daar
konden we de koffie opdrinken. Erg leuke stop.
En overal het uitzicht op het Pepin Lake
Het houdt niet op. We gaan verder het binnenland van Wisconsin in en komen
onverwacht toch in een plaatsje waar wat meer te beleven is: Stockholm. Het
kleine museum hier laat zien dat zich hier 400 jaar geleden al Zweden hebben
gevestigd. Nu is er veel toerisme, vooral in de zomermaanden. We treffen een
voortreffelijk cafe voor de lunch en gaan op ontdekkingstocht. Behalve een mooie
galerie en een bakker zien we een shop waar de Amish hun prachtige meubels
verkopen. Dat moeten we zien. Wim neemt van alle kanten foto's van de stoel die
er zo relaxt uitziet. Misschien ziet hij kans om met hulp van buurman Jans
zoiets in elkaar te zetten. Zou geweldig zijn.
Even poseren we bij de Iron Lady in Stockholm.
We rijden verder en steken bij Nelson de brug naar Wabasha over. De naam doet
denken aan de Indianen die hier ooit leefden. We weten niet wat we zien. De hele
stad is versierd net of er een wedstrijd aan de gang is wie de mooiste straat
heeft of de mooiste shop. Dat moeten we even van dichtbij bekijken en deze
diva's gaan dus om de beurt even tussen haar mede-collega's zitten. Langs de
andere kant van het Pepin Lake rijden we weer richting St Pauls. Curtis geeft
telkens aanwijzingen voor een goede stop voor een kop koffie, maar Berdena weet
het tegen te houden tot Dunn Brothers dat beroemd is om zijn echt goede
koffie. Ze heeft gelijk. Dit is echt goed. In andere cafeetjes hebben ze maar
een soort slap aftreksel dat de naam koffie eigenlijk niet mag hebben. We
besluiten de dag met een heerlijke maaltijd in huize Ackerman. Met onze
dank.
We brengen een aangename tijd door in deze parken en gaan op weg voor de
lunch in Emma's Crumbees. We waren al voorbereid op de gewoonte om een toetje te
delen. Berdena presteert het om een apple crumble met kaneel ijs te bestellen
met 4 lepels. Onze dienster verblikt of verbloost er niet van. We lachen er wat
af. Wim weet zich hier snel aan te passen. Hij en Curtis kunnen het goed vinden.
Er wordt vaak een stopwoordje gebruikt net zoals wij het hebben zoals 'och
heden'. Berdena hoor ik wel zeggen: ' O holy cow' of ' O my goodness'. De
afkorting is snel gemaakt: O M G. Na de lunch moeten we gewoon mee naar een
enorme winkel voor jagersbenodigheden: Cabela's. Je weet niet wat je ziet. het
is een andere wereld. Jachtgeweren en revolvers te kust en te keur. Kleding voor
de jacht en vissen. Er zijn enorm veel opgezette dieren te zien. Ze hebben er
een echte trekpleister van gemaakt waarvan er overal in de USA winkels van
zijn.
Een enorme moose lijkt zo op je af te komen...
... en wat vind je van zo'n grizzly op je pad?
Is dit niet net Afrika?
Alles is hier te koop... Geweren in alle soorten en maten, revolvers en
kogels. je hoeft maar te kikken.
Zo hebben de mensen in de Steentijd er waarschijnlijk uitgezien.
Net als wij hadden ze veel foto's gemaakt op strategische punten. Hier zijn
wij het bij de 45e breedtegraad op het Zuidereiland.... 5 jaar geleden.
In de verte is de herder bezig om met zijn honden een kudde naar een andere
plek te brengen. Hier op de Fair kijken we onze ogen uit. Er hangt een schaapje
aan het spit boven een vuur gaar te worden. Er vlakbij staan een koppeltje
Drentse heideschapen in allerlei natuurtinten binnen een afrastering. Er wordt
reclame gemaakt voor low food producten, de pure biologische kazen, worsten enz.
en zijn dan ook volop aanwezig. Een kok is in zijn tent bospaddestoelesoep aan
het roeren en is bezig met een stoofpotje van lam en hert. Dat gaan we straks
ook proeven. Er is een workshop vilten en een hele groep is tassen aan het
vilten van prachtige kleuren wol. Even verder wordt er in het groot gevilt. Ik
vraag de man hoe ze het vilten hiervan gaan doen, maar nee dat is geen eigen
handwerk. Ze maken een rol van de gekaarde en in lagen op elkaar gelegde wol en
die door een paard over de grond gerold wordt, handig manneke. Er wordt ook
gesponnen en het blijkt dat dat ook weer in opkomst is. Er zijn zelfs
spingroepen die gezellig samen spinnen. Het doet me even denken aan de
meisjesspingroep uit Sil de strandjutter. Pa zei het vroeger ook al: Een
vrouwenhand en een peerdetand staot nooit stille. Ik ga eens kijken of er hier
in de buurt ook nog gesponnen wordt, zo'n avondje lijkt me ook wel. In elk geval
is er in Westerbork één. Dat is ook nog te doen vanaf hier. De stoel met
schapenvacht waarvoor in de krant reclame voor gemaakt werd is er ook, zou 700
euro kosten. Hij is leuk, maar de vacht vond ik minder, zat op een soort vilt
geplakt. Verder waren er natuurlijk nog allerlei bijkomende artikelen om je huis
en tuin op te fleuren. We hebben het gelaten bij een eekhoornfeeder en een soort
sjaal. In Amerika vangen ze die beestjes om ze weg te krijgen en ik ga ze voeren
om ze in onze tuin te kunnen bewonderen. Tja
Wachtend op hun beurt. 
