Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
17-11-2008
Didi... een maatje..... of een engel op je pad?
Het logo van het Maatjesproject.
Het maatjesproject is uniek. Ze zoeken voor mensen die moeite hebben met sociale contacten leggen een maatje, die af en toe iets met ze onderneemt. Rick had eindelijk een echt maatje gevonden in Didi, een echte Rotterdamse met drie opgroeiende kinderen van 5- 14 jaar. Elke twee weken spraken ze af. Ze kwam er al gauw achter dat Rick het bij haar thuis heel gezellig vond. Jammer dat ze ging verhuizen. Haar nieuwe liefde werkt in Deventer. In de zomervakantie zijn ze verhuisd zodat de jongens meteen het schooljaar op hun nieuwe school konden beginnen. Didi, mailde gisteren.. Ze had al 5 weken geen telefoon of internet. Ze checkt haar mail nu maar bij kennissen. Zou ze ook met Ziggo of Orange of andere nieuwe provider in zee zijn gegaan? Van oorsprong is ze een Rotterdamse en miste in Emmen de drukte van de grote stad, het geluid van de tram. Deventer is in elk geval al wat dichter bij Rotterdam en is wat meer stad dan Emmen, hoewel . ..een tram hebben ze niet. In september is hun baby Aidan geboren Ze is heel blij met dit kindje, haar vierde zoon. Een levendig gezin. Rick voelde zich er helemaal thuis. Hij kon er echt zichzelf zijn en was er regelmatig op zondag. Ik denk dat hij zn uitstapjes naar de Laan van de Marel wel mist. Maar Didi mist Rick blijkbaar ook. Voor haar vertrek vertelde ze me dat de ontmoeting met Rick het beste was wat haar in Emmen overkomen is. Dat zegt toch wel wat. Nu moet baby Aidan de 26e geopereerd worden aan zn nieren. Spannend allemaal. Didi heeft van Rick gedroomd. Ze zouden elkaar weer terug zien. Wanneer de drukte van de operatie achter de rug is gaat hij er ondanks zn aversie tegen treinreizen naar toe. Hij heeft het in de kerst/ nieuwjaarstijd gepland. Soms ontmoet je in je leven een engel op je pad. Didi was dat voor Rick.
Met een koekje voor vanavond!
Ik ga vanavond koekjes bakken En kies met zorg elk ingrediënt Omdat voor fijne kwaliteiten Het aankomt op de laatste krent.
dec '07 Wim, Jan en Dick in de Nw Zeelandse zomer in Christchurch.
Het is grauw buiten. Echt november. De winter komt en duurt nog lang. Wanneer de zon schijnt is het in alle jaargetijden mooi, maar nu Het kan niet anders of je gaat weer denken aan onze droomreis vorig jaar in deze tijd. Nieuw Zeeland in het voorjaar tot de midzomer. Geweldig! We hebben het er nog steeds over. Kan ook niet anders. De computer zit vol met de fotos van dit prachtige land , de mensen met wie we reisden èn die we daar ontmoet hebben. De relaxte manier van leven, de behulpzame mensen, de campings met alles er op en er an, de happy hours die we met de groep hadden. We hebben af en toe nog mailcontact. Met Ben en Riet meer dan dat. We begrijpen elkaar en hebben regelmatig contact. Zij zijn net terug van hun ANWB reis naar Marokko. Alleen moesten ze die te vroeg afbreken door een onverwacht ernstige ziekte van Bens broer. Vanuit Malaga vlogen ze naar Amsterdam waar hun zoon hen regelrecht naar het ziekenhuis bracht, waar Bens broer op hen wachtte. De ANWB zorgde voor het terugbrengen van de camper. We hebben al plannen voor volgend jaar om naar Schotland te gaan. Zij met hun camper en wij met caravan. We zijn gevraagd door een aantal uit onze Nieuw Zeeland-groep om mee te gaan op een Canada/Alaska reis, maar wij wachten nog even met Canada tot Ben en Niesje zover zijn om mee gaan. Niet te lang meer wachten Ben! Fred en Gera zullen ook blij zijn dat klusoom , de enige echte Ben, zich eindelijk eens over knopjes, snoertjes , tv aansluiting en wat zich er verder voor storingen op electragebied voor kunnen doen, gaat buigen. We gaan eerst nog even deze Hollandse winter meemaken. Een ouderwetse sinterklaas heeft ook wel wat. Het hele spul komt deze kant op. Jan en Edith, de andere opa en oma van Robin zullen ook van de partij zijn. Ook kerst kunnen we nu op ons gemak voorbereiden. Vorig jaar moest ik toch wel even wennen toen we vlak voor kerst thuiskwamen. Ik heb niet eens een kerstboom gehaald. Zelfs de kerstkrans hing niet.
Deze week was ik dus vanwege de blaas enigszins aan huis gekluisterd, maar ach er liggen nog boeken en Gerhard en Robin meldden zich gisteren voor het eten. Vandaag waren het Mark en Jennifer. Vrijdags werken ze allebei hier in de buurt. Dit keer stond er zuurkoolschotel met gehakt en banaan op het menu, ooit een recept van Anda geloof ik. We zijn met vlag en wimpel geslaagd te zien aan de lege schaal. Zonet had ik Rick aan de telefoon. Ik heb weekend, begint hij meestal. Die moet ook af en toe zn ei kwijt over de voormannen die het niet met elkaar eens zijn en de toekomstig nieuwe directeur van de Emco die de bezem eens flink door de top zal halen. Morgen is hij weer van de partij hier aan het Schoolpad. Hij houdt van regelmaat. Vanmiddag ben ik wel even naar Schoonebeek geweest. Bij Petra in haar sfeervolle shop Het Huis in Harmonie heb ik wat schilderijen gebracht en omgeruild. Het schilderij Staarten was meteen de eerste week al verkocht. Nu heb ik Het kerkje van Oldenzijl gebracht en het Meisje in de boot: My Way. . Wie weet ? Wim heeft vanavond zijn jaarlijkse feestavond met de Shantys. Omdat ik eerst niet wist of ik mee zou gaan .. jammer dan . al uitverkocht. En . je kunt het geloven of niet, maar oud-studiegenoot Gerrit, je weet wel van de Burton ( zie blog.seniorennet.be/wimhetty) , heeft opnieuw een bestelling gedaan van 150 boekjes!
Het Oranjecocert in mei van Valerius met medewerking van Jan Vayne heeft blijkbaar veel indruk gemaakt op Berdena en Curtis of zou het toch het Amstel bier zijn, vroeg Ben Wagenvoort zich af. We kregen een videoclip vanuit Mineapolis toegestuurd van de reclame voor Amstel bier waar Jan Vayne in meespeelt. Het zit er in dat er toch een cd komt van dat Oranjeconcert. De vrouw van de voorzitter had de avond opgenomen . Een cd Valerius en een cd met Jan Vayne. Dan kunnen we ze nog eens de avond laten herbeleven. Wat hebben we leuke dagen met ze beleefd en wat klikte het met dit stuk van de Egginks-familie die ik nog nooit gezien had. Curtis vond in Ben een gesprekspartner. Ze waren soms zo verdiept in hun gesprek dat ze telkens stil stonden. Dat ontlokte Berdena de kreet: Its only walk or talk. Ook de uitdrukking The backseatdriver kende ik nog niet. Bij ons is het meer: Rij jij of rij ik. Het horloge dat ik na ons afscheid kreeg, met het kattebelletje: for my special Eggink-sister, draag ik veel. Curtis komt ook uit een familie van boeren en oorspronkelijk was het zijn bedoeling om boer te worden. Maar ja toen ontmoette hij Berdena, die geen goede herinneringen had aan het geïsoleerd wonen in Iowa. Nou toen ging Curtis in Verzekeringen. Echte liefde hè ! Ik ben benieuwd of er nog van komt om hun weekendhuis... hun cabin aan het lake te bewonderen.
Maya en Merit, die we vandaag dus niet gingen zien.
12-11. Weer geen Oudheidkundig Museum vandaag. De bedoeling was dat we vandaag weer een vrij reizen dag gingen gebruiken. Leiden zou het worden. Dat zijn we al zo lang van plan. Gisteravond had ik alles al klaargelegd museumboekje, kaartjes enz. Wim had het schema van heen- en terugreizen al uitgeprint. Mark zou tussen de middag even naar Tessa kijken. Daar heeft hij helemaal geen hekel aan, want zn half uurtje rust tussen de middag is hem heilig. Meestal leest hij lekker de krant met Tessa aan zn voeten. Nee ik werd vannacht wakker met een gevoel van . Nee toch geen blaasontsteking vandaag? Vanmorgen werd het duidelijk. Meteen maar naar de huisarts en ik kreeg een kuurtje mee. Het vervelende behalve de pijn is dat je moet rennen wanneer je aandrang tot plassen hebt. Omdat veel water drinken een must is bij blaasontsteking heb ik dus al veel gerend. Nu vanmiddag begint het wat tot rust te komen. Ik hoef vandaag ook verder niks.
Op onze schildersgroep bij Ellen Kroeze hebben we ons een paar keer bezig gehouden met model schilderen. Ieder seizoen zijn er verschillende technieken of onderwerpen op het programma. Ik leer iedere keer weer wat bij. Vorige week was Jan Bronda ons model, een markante kop met jas, pet en sjaal. Wat wil je nog meer? Na wat korte schetsen werd er één uitgewerkt. Ellen wilde dat we probeerden om alleen naar het model te kijken en dan zonder op het papier te kijken te tekenen. Goed voor de oog- hand coördinatie. Ook leer je beter naar de verhoudingen kijken. Wist je dat het hoofd slechts 1/8 deel is van een volwassen lichaam? Vandaag gingen we een stapje verder met een model. Eén van onze medecursisten wilde wel model staan. Nee, ik ga niet helemaal bloot, maar voor de helft dat wil ik wel, zei Jantje. Ik schat haar toch ook midden vijftig. Knap hoor! En zo staat ze daar voor ons met een mooie doek om zich heen gedrapeerd met links en rechts van haar een elektrisch kacheltje. Wij staan daar weer met onze ezels in een halve kring om heen. Halverwege worden de resultaten besproken en drinken we koffie met model Jantje in een lekkere warme duster. Deze keer gaan we ons ontwerp ook afwerken met verf of krijt. Jantje zelf is enthousiast over de resultaten van de ochtend. We gaan dit binnenkort nog eens doen. Of ik me er misschien eens helemaal aan waag?.....Ha .. Nee ook niet half!
Over preuts gesproken.... Ik heb me gistermorgen bescheurd bij het stukje van Natoken over haar ervaringen met gynaecologen in Caracas en Lima waar ze vroeger gewoond heeft. Ze verwijst nog weer naar Bojako. Ook leuk!
Ik heb het boek: Oma weet het beter. Daar staan veel ouderwetse tips in om je huis/ tuin en jezelf op orde te houden, maar sinds kort heb ik een website op het seniorennet ontdekt die wat meer van deze tijd is. Vandaag heb ik maar eens een tip van Omaatje opgevolgd. Zo langzamerhand werd het hoezen verwisselen een crime. Het dekbed meet 2.40x220cm en dat is me een geschud en getrek voor je de boel weer op de goede plek hebt zitten. Wim begint s morgens al na het afhalen: Laten we nu gelijk dat bed opmaken. Vanavond heb ik er geen zin meer in. Bovendien verschuift die hoes altijd zodat het bovenste stuk alleen hoes is zonder dekbed. Ik had al eens van die knijpdingen gekocht om de boel vast te zetten, maar dat werkt ook niet afdoende kapot . kwijt . enz. Op de blog omaatje stond de tip om aan de hoeken van de hoes aan de binnenkant een stukje band van 25cm in het midden vast te stikken. Daarna zet je aan de hoeken van het dekbed een paar lusjes van hetzelfde band. Je strikt de losse banden vast aan het lusjes van het dekbed. Keer de boel om en het blijft op z'n plaats tot je de hoes er voor de was weer afhaalt. Het is maar dat je het weet. En verder .. mocht je soms denken dat ze alleen files in het westen hebben? Kom maar eens in Emmen richting centrum om kwart over acht s morgens. We moesten om half 9 bij de tandarts zijn. Er was geen doorkomen aan. Wim probeerde alle sluip- door weggetjes, maar die waren al door anderen ontdekt. Uiteindelijk hebben we maar geparkeerd in de Prinsenlaan en hebben de laatste 800 m gelopen.
We zijn er helemaal klaar voor. De voorraad hout ligt keurig opgestapeld onder een nieuw gebouwd afdak. Droog hout voor nu en nat hout voor t volgend jaar. De kapschuur indertijd door de vorige eigenaar gebouwd volgens originele Drentse afmetingen, is opnieuw in de beits gezet en de planken op de nok zijn vernieuwd. Daar hebben we onze Koop voor. Hij kwam Wim even een handje helpen, want Wim en hoog op een ladder dat gaat niet samen. Wim beweert nog steeds dat hij ooit met school de Martinitoren beklommen heeft en dat ze hem toen ongeveer van de railing afgeplukt hebben omdat hij de neiging voelde om naar beneden te springen. In een vliegtuig of zon ski- of cabinelift heeft hij geen centje pijn. Met het grootste genoegen kijkt hij naar beneden, houdt mijn bibberende handen vast die bij het opstijgen en landen beginnen te zweten. Het gaat beter nadat Anda mij het advies gaf om aan het gangpad te gaan zitten met een boek of tijdschrift en je daar op te concentreren wanneer je opstijgt en landt. En . het helpt. Nieuw Zeeland èn Canada hebben we zo bereikt. Je moet niet te veel turbulentie krijgen natuurlijk, maar zo erg als in de film The Bride Flight hebben we het nog nooit gehad gelukkig. Deze winter wordt er gestookt bij ons. Wij gaan bezuinigen op gas! Ons houtkacheltje werkt op volle toeren. De winter kan komen!
Bij het optreden van Valerius bij het Oranjeconcert in mei droegen de leden hun oranje vlinderstrik i.p.v. de blauwe.
Dat was nou met recht een avond waar muziek in zat. Zes Drentse koren traden op in Schoonebeek. Twee mannenkoren en verder gemengde koren. Wim was al op tijd vertrokken met Jan Kramer, want er moest van te voren nog wel ingezongen worden. Sjouk kwam mij wat later ophalen. Erg gezellig om samen te gaan. Het Roder Mannenkoor beet het spits af. Ze zagen er smetteloos uit in hun crèmekleurige kostuums. Nu ben ik niet zo muzikaal dat ik alle foutjes meteen hoor, maar ik kan wel horen en zien of er met enthousiasme gezongen wordt. En dat miste ik. De gemengde koren waren geen partij voor Valerius. Het koor met wat mindere kwaliteit denk ik zong met de meeste overgave--- het gemengd koor uit Staphorst/ Meppel. Of het nu kwam dat ze een donderpreek van Daniel gehad hadden dat weet ik niet, maar Valerius zong de sterren van de hemel. Het is een genot om die voor zn mannen te zien staan. Geweldige dirigent, onze Daniel Rouwkema, en wanneer hij de kans krijgt ook een echte entertainer. Tijdens de Tour de France mocht hij nog optreden in Frankrijk in het programma van Mart Smeets. Natuurlijk zat die avond heel Valerius plus aanhang gekluisterd aan de buis. Met zoveel enthousiasme moeten onze mannen wel helemaal uit hun dak gaan. En dat deden ze! Bovendien hadden ze als begeleider Jan Lenselink, ook pianist van El Shaddai, die op de piano er een prachtig geheel van maakte. Het Oranjeconcert in mei was ook al geweldig. Onze special Eggink-sister Berdena en haar man Curtis waren toen met Ben en Diny ook van de partij. Ze wil zo graag een cd van dit concert, maar tot nu toe is daar nog niets van gekomen. Volgens mij zijn er wel opnames gemaakt Wie weet!. Tijdens de kerkdienst in Borger vond ik onze mannen van Valerius wat slapjes. Kan ook aan mezelf liggen natuurlijk. Maar gisteravond in Schoonebeek hebben ze het weer helemaal goed gemaakt!
Queeny is er weer, enthousiast als altijd. Wanneer Wim op zn fietsje naar de markt vertrekt hoef ik maar even:Ga je mee naar het bos, te zeggen of Tessa en Queeny staan al bij het hek. Het bos bij ons achter heet Het Oeverse bos. Je komt er nooit iemand tegen. We noemen het ook wel ons bos. Een rondje bos is bij ons vandaan precies 25 minuten uit en thuis. In het bos is een open plek waar een heel speciale sfeer hangt. Daar loopt ons paadje ook langs en ik blijf altijd even staan. Ooit zagen we er een paar reeën. Er wordt gezegd dat hier een paar leylijnen lopen. Die zouden extra positieve energie geven. Ik weet alleen dat ik het prettig vind om er even stil te blijven staan . Het is prachtig overal, maar de felle rode kleuren als die we zagen in het Rijndal, Hunsrück en het Saargebied omstreeks 8 oktober heb ik hier nooit gezien. Het viel Dick en Anda ook op toen die vanuit het zuiden in dezelfde tijd naar Nederland terug reden. Er werd hun in de Chambre dHôte verteld dat het elk jaar gedurende 10 dagen zo mooi is, zo fel van kleur. Hier hebben we meer eiken, beuken en berken en die zijn nù pas in de herfsttinten. Verder moest ik ook vandaag weer aan opa Bijenhof denken: Wie zijn hoofd niet gebruikt moet zijn benen gebruiken. Ik had de hondenriem tijdens het wandelen als een sjaal los om mn nek. Natuurlijk verloor ik hem en kon ik de hele weg nog eens gaan. Tja als je druk bent met fotos maken onderweg
5 november---Jullie doen dit jaar zeker toch ook mee met briefjes trekken voor sinterklaas, vraag ik Robin en Eva wanneer we vanmiddag aan een spelletje Levensweg willen beginnen. Ja op school trekken we wel briefjes, maar thuis ..? Daar hebben we geen geld voor, zegt Eva dan slim. Robin is het er helemaal mee eens, want ze hebben zichzelf al wel één of ander duur computerspel toegedacht. Het klinkt als Wi-i. Maar dan moeten we eerst een andere tv hebben, zegt Robin met een diepe zucht. Maar het hoeven toch geen grote cadeaus te zijn. Gewoon iets van hoogstens 10 en dat heb je hier al in je spaarpotjes zitten, probeer ik. Krijgen we dan ook maar één cadeautje? Tja onze lieverdjes zijn de eerste 10 jaren van hun leven door iedereen verwend die samen met ons sinterklaas kwam vieren. Het wordt tijd dat ze de realiteit van de sint onder ogen gaan zien. Ik vertel ze van pa die altijd net wanneer de sint bij ons zou komen op De Boomgaard even naar buurman Lettink moest . Juist dan kwam het paard, met een wit laken over de rug als een echte schimmel, door het grind langs het keukenraam naar de voordeur, waar mama het kleine kijkraampje opende om sinterklaas ervan te overtuigen dat hier alleen maar zoete kinderen woonden. Ik vertel dat we sint dat maar moesten bewijzen door een sinterklaasliedje te zingen en dat het zingen van de toen nog kleine Henk en Johan indrukwekkend was door het bibberend zingen en de fladderende broekspijpjes. En dat altijd nèt nadat er door een zwarte hand gestrooid was en de grote mand met pakjes bij de zijdeur ontdekt was, pa terug kwam van de buurman. Ook vertel ik van de briefjes met opdrachten waarbij we pa en anderen het hele huis door lieten lopen op zoek naar hun pakje, van de hoorn van een koe op de deel naar de zolder en dan weer naar de kelder. Ademloos luisterden ze. Ja vertellen kan ik nog steeds. Daarna een brede grijns en wie weet worden sommigen van ons op 5 december ook van het kastje naar de muur gestuurd!
Tonca midden in de nu al gezellige kamer van Henry en Tonny, maar er moet nog minstens zo'n wand bijkomen voor de rest van Henry's boeken.
Eindelijk weer eens een teken van leven uit het verre Canada. Henry en Tonny hebben hun spullen, hebben parket gelegd en een Ikea-meubel geïnstalleerd zonder de hulp van Wim, de enige echte Ben of zelfs Jan Neuteboom. Deze Henry is daar in Canada heel handig geworden! Wat moeten we daar van denken? Was hij altijd al handig en was het gewoon makkelijk om familie en vrienden over de vloer te hebben voor die hand- en spandiensten of heeft die handigheid toch ineens een grote vlucht genomen? Tonny heb ik op de fotos alleen maar gezien met hond of temidden van een heel nest jonge honden. Moeilijk kiezen tussen al diezelfde zwarte schatjes. Tonca heeft het helemaal naar haar zin bij die twee. Ze mag zelfs mee boodschappen doen. Als ik me goed herinner is Innisfail nog zon 35 km rijden en Red Deer nog zon stuk verder. Dus water en brokjes gaan mee. Leuk is het om dat allemaal te lezen en te zien op hun uitgebreide mail.
Het huis van zwager en schoonzus in Dickson bij Innisfail, Alberta, Canada
Voor Ani----We kunnen wel in hetzelfde taalgebied wonen, maar sommige Nederlandse woorden blijken in Vlaanderen onbekend te zijn en andersom ook. Zo had ik het pas over boerenkool, waar je een heerlijke stamppot mee kunt maken. Wij mogen er dan graag appelmoes bij eten, maar ik herinner me dat er vroeger thuis gewoon wat azijn bij gedaan werd. In Nederland wordt het ook wel moos( Twente) genoemd. Toen we in Hengelo- Twente- woonden werd wel eens gevraagd of we ook wisten wat de zin: He'j ok roep'n op 'm moos? betekent. ( heb je ook rupsen op de boerenkool) In het Nederlandse woordenboek kan ik geen ander woord er voor vinden, maar in het Frans staat er chou frisé. Het is belangrijk dat de boerenkool eerst vorst heeft gehad. Dat zou de smaak te goede komen- en de rupsen zijn weg. Ha! Wanneer je de bladeren van de nerf afhaalt, wast, kookt en fijn snijdt wordt het daarna vermengd met de gekookte aardappelen en tot een stamppot verwerkt. We eten er dan graag gebraden verse worst of rookworst bij. Lekker!!Ja... en wij dus ook appelmoes. Ja Ani.. Wim bracht het op tijd mee. We hebben gesmuld en de helft ging mee naar Mark en Jennifer die met een uitgebroken keuken zitten. De boerenkool werd ook daar dankbaar aanvaard!
Afgelopen vrijdag was ik vergeten met de boodschappen een pot appelmoes mee te nemen. En zeg nou zelf boerenkool zonder appelmoes kan toch niet. Wim was gelukkig nog niet weg uit de gymzaal bij de bowls toen ik hem belde en vroeg hem even een pot mee te brengen. Vlak tegenover de C1000 is Gall en Gall. Tja daar kom je dan ook niet gemakkelijk voorbij! In de zaak was het druk. Een heel stel jongemannen hadden blijkbaar iets te vieren aan de kratten bier en andere dranken te zien. Eén van hen was in gezelschap van zn moeder. O, ja en ook nog een fles wodka . om te mixen, zei de aanvoerder van het stel. Ik dacht dat wielrenners niet dronken, zei ze. Alleen EPO zei iemand toen. EPO...wat is dat, vroeg één van die jongens. Ooh . gewoon Extra Power voor Onderweg", deed Wim ook een duit in het zakje. Wim komt bij de kassa en de man erachter zegt:Dit is Gert Jacobs met zn wielerploeg. "Wat heb jij dan met EPO", vroeg nog één van de jongens richting Wim. Die antwoordde gevat:Daar heb ìk geen ervaring mee, maar ìk kan ook niet fietsen!
Gisteravond hadden we onderweg een cd van Herman Finkers aan staan, vertelt Ben. Lachen man. Finkers vertelde daarop dat hij in Den Haag liep en dat iemand hem aansprak: Ken ik jou niet ergens van? Dat kan. Van de sport misschien. Nou .? Nou weet ik het.. Fillekers of zoiets. O ja .? Ja nou weet ik het uit de Achterhoek toch? Nou .? Ik hoor het aan je spraak. Mn zuster woont in Kampen en daar praten ze net zo. Zo echt Drents hè? Zooo? Nou weet ik het helemaal zeker : Almelo Boppe. Vandaag zijn Ben en Niesje weer eens een dagje bij ons. Altijd gezellig. Het gesprek komt op de taal en gewoonten van de westerlingen die denken dat wij hier in het oosten achter een dikke laag krantenpapier wonen en één grote boerenfamilie vormen.. Ze brachten ooit hun gezinsvakantie op een camping in Brabant door. Het bleek een camping met veel vaste gasten uit Rotterdam aan de taal al te horen. Iedere ochtend klonk om 10 uur het campingnieuws door de luidsprekers: 10 uur in de kantine De knutsel-frutsel-show!!!! En s avonds een spokentocht voor vrouwen. Nog nooit zulk gillen gehoord. Bij ieder geritsel vlogen die Rotterdamse vrouwen elkaar krijsend in de armen. Een van de mannen liep in zon housebroek, in die tijd populair, en was met veel goud behangen. Paul Sietse en Gerard, als echte Hattemers altijd al goed in bijnamen, noemden hem gelijk al: Bertus Oliesheik. De mannen gingen om de twee dagen op pad om het goedkoopste bier te zoeken en brachten dan telkens 6 kratten van dat kostbare vocht mee. De vrouwen liepen in bikini. Het was niet om aan te zien. De kwabben hingen over de rand van broekje en bovenstukje. Het maakte niemand wat uit. Ze hadden vakantie! Wat zeg je? Of ze het jaar er op weer naar die camping gingen? Nou . nee
Uit de Hengelose periode. Deze foto is wel genomen op de Boomgaard. Rick en Mark bij Johan op de tractor( 1972). Herken je hem nog?
Afgelopen zaterdagavond Wim heeft al drie saunagangen achter de rug Rick is ondertussen vertrokken naar Jans en Geesje en we kijken wat tv. Een beetje Paul de Leeuw, Rayman is laat en nu een Engelse crimi. Ik kijk eens om me heen en bedenk wat er overal in de kasten zit, in de hal die we niet gebruiken, in de schuur op het schuurzoldertje, onder de kapschuur en op de sauna. Wanneer wij toch nog eens verhuizen gaan Mn been begint weer op te spelen en ja dan krijg je weer van die gedachten. Bij mn eerste verhuizing naar Hattem ging alles in één weekendtas. De tweede naar de binnenstad van Hattem was een half busje, door Albert Sobering geregeld. Toen Wim en ik trouwden en aan de Eierdijk gingen wonen gingen mn spullen op de fiets mee, want we begonnen toen in het nieuw en alles werd bezorgd. Naar Aalten was het al andere koek. Een echte Hattemse verhuizer bracht mij met onze spullen naar Aalten. De enige echte Ben verleende bijstand en in twee dagen was alles klaar. Wim zat op zee en kwam na een dag of 10 regelrecht vanaf Amsterdam die kant op. Na 1,5 jaar werd het Hengelo en zijn we met zn beiden plus Diny dagen aan het uitpakken geweest. Ondertussen waren Gerhard en Rick al geboren. Na 6 jaar werd het tijd voor een eigen huis. Die verhuizing naar de Marnixstraat deden we zelf met een gehuurd busje. Nu was Mark er ook al. Weken zaten we in de troep voor we klaar waren. Na alweer 9 jaar gingen we naar Emmen, gelukkig nu met een verhuizer. Alles wat niet in huis gebruikt werd ging gewoon de schuur in om na een half jaar bij de verhuizing naar de Kuifmees verbrand te worden op het braakliggend terrein achter onze rij huizen. Wat een lol hadden die vier pyromanen van mij. Hier hebben we behoorlijk hulp gehad van vrienden. De buren, Dick en Anda, André en Friedel. Maar het grote werk gebeurde door Wim met ons nu opgroeiend drietal. En dat ging net zo in 1994 toen ons droomhuisje te koop kwam hier aan het Schoolpad. Door al die jaren heen heb ik veel, heel veel dingen met een herinnering. Veel ligt dus overal in huis opgeslagen. In de Libelle stonden tips om kamer voor kamer je huis op te ruimen. Dat was een duidelijke boodschap: kamer voor kamer, niet halverwege stoppen èn heel veel weggooien. Oooooh! Ik krijg nu het beeld voor me van de kinderen die onze hele zooi moeten zien weg te werken. Op mijn netvlies verschijnt een heel grote container . Zal ik toch maar ..?
Tijdens een actie voor een nieuw gebouw voor een meisjesinternaat in Irian Jaya vertelde Giel Sertons, voorzitter van de Stichting Papoeajeugd naar school, op veel scholen over het leven in dat verre land. Dit meisje is aangekleed als Papoea-moeder.
Ook wel eens een geheim nummer aangevraagd? Jaren terug werden we telkens en vooral in het weekend midden in de nacht gebeld. Dan hoorden we niets of een gegiebel van jongelui. Het was net of ze zich eerst moed hadden willen indrinken voor ze hun geintjes gingen uitproberen. Ik ben nog een poosje aan het vissen geweest op school, maar geen van de jongens reageerde verdacht. Dan maar een geheim nummer. Inderdaad dan is het afgelopen, maar ben je ook onbereikbaar voor iedereen die je nummer niet heeft. Dat werd ook wat lastig. Nu staan we dus weer gewoon in de telefoongids. Nee we worden nog niet wakker gebeld. Nu staan de enquêtes en goede doelenin de rij. Het is net of ze voor het eind van het jaar nog even willen scoren door je donateur te laten worden. Nu ondersteunen we al heel veel van die noodzakelijke doelen: Plan International, Unicef, Stichting Papoeajeugd naar School, Rode Kruis zijn een paar die me na aan het hart liggen. Toch zijn er veel meer goede doelen die echt steun nodig hebben. Regelmatig krijgen we verzoeken om toch alsjeblieft een bijdrage te storten of je komt iets tegen dat je raakt. Dan doe je spontaan uit vrije wil wat je goed dunkt. Maar wanneer ze dan je goede bedoelingen kennen word je benaderd of je niet structureel wat wilt doen. En dat kan weer nu we weer in de telefoongids staan. We hebben er al drie gehad. Nee . structureel willen we niet meer op onze schouders. Onze vroegere buurvrouw Boet ging nog even wat verder en was er zéér duidelijk in: we betalen genoeg belasting de regering moet het maar regelen. Dat zei ze dus tegen ieder die met een collectebus aan de deur kwam. Ik weet zeker dat nog meer telefoontjes zullen volgen. s Avonds belt Rick nog wel eens en dan zie je op de telefoonmelder anonieme beller. Wanneer dat nu op de telefoon aangegeven wordt hoeven we niet meer op te pakken met de kreet: Hallo Rick leuk dat je belt! De man die ons belde om donateur te worden om een hospitaalschip voor de kust van Afrika blijvend te ondersteunen was geheel van de kaart.
Weer 52 euro voor de Stichting Papoeajeugd naar School
Via de website kreeg ik ineens weer contact met een oud-klasgenoot van de Kweekschool 45 jaar terug! We mailden en vertelden wat het leven ons tot nu toe bracht. Na z'n pensioen ging Gerrit z'n droom verwezenlijken om een Burton te bouwen. Tegelijk liet hij in dichtvorm z'n belevenissen leven: De ontketende Eend werd een unieke gedichtenbundel over de hoogte en dieptepunten van z'n worsteling . Ik ben er een beetje beduusd van. Het boekje: De ontketende eend is gearriveerd samen met het bundeltje: De koekjes van vanavond. Ik heb het gisteravond allemaal doorgelezen en zag Gerrit aan zn Burton bouwen. De tegenslagen èn juichstemming heb ik zo meebeleefd. De droge humor die ik 45 jaar geleden achter me in de klas meekreeg heeft zich alleen maar verder ontwikkeld. Ik heb er tenminste een leuke avond door gehad. Tegelijkertijd kreeg ik de mail binnen van Gerrit met een bestelling voor 52 kinderboekjes. Whow! Ze staan nu al ingepakt te wachten. Weer 52 euro voor de Papoeajeugd. Geweldig! Van ieder verkocht boekje gaat nl 1 euro naar deze Stichting die net een meisjesinternaat heeft vernieuwd in Irian Jaya. Ik heb natuurlijk al meer leuke bestellingen gehad via vrienden en familie, maar dit is echt opnieuw een opstekertje. Wanneer ik iemand nog met een presentexemplaar kan verblijden om in de familie, buurt, vereniging of zaak reclame te maken? Mail gerust!
Het allereerste Burtonvers:
Bouwplan
Ik ga vandaag een Burton bouwen, Zo'n Eend met peper in z'n reet Waarin je de moderne wereld Voor eventjes totaal vergeet.
Ik wil de wind rondom mijn oren, Ik wil de zon recht op m'n kruin. Wanneer ik lekker rond kan toeren Dan ben ik in m'n knollentuin.
Ja... we moeten maar zuinig zijn op onze Swift. Die gaat deze week nog schoon onder de hoes!
Samen met Wim heb ik weer eens een ouderwetse zuurkoolschotel gemaakt. Ben en Diny komen vandaag en dan wil ik niet lang in de keuken staan. Wanneer we met zn tweeen zijn komt er van stamppotjes niet zoveel. Meestal gebruiken we de wok: snel èn gezond! Maar nu is er weer zon gelegenheid dat mn ouderwetse zuurkoolschotel uit de kast wordt gehaald. Voor degene die wil weten hoe die wordt gemaakt: Je maakt eerst een hoeveelheid aardappelpuree. Intussen bak je een pond gehakt lekker rul. Ik doe er vaak een paar gesnipperde uien bij. Daarna ga je opbouwen. Neem een ovenschotel. Eerst gaat een laag aardappelpuree in, dan een laag fijngesneden zuurkool, een laag plakjes banaan, een laag rul gebakken gehakt en daarna opnieuw een laagje aardappelpuree op de top. Nog even een beetje paneermeel er op en een paar klontjes boter. Meestal gaat het daarna even onder de grill. Heerlijk! Vroeger wisselde ik met Anda nog wel eens recepten uit. Ze kreeg ze nog wel eens van vriendin Herma. Later nam Dick bij hen het koken over omdat hij vroeger thuis was van zn werk dan Anda. Bij ons nam Wim het ook regelmatig over nadat hij stopte met zn werk bij Holvrieka Ido. Dan kom je tot de ontdekking dat onze mannen heel precies te werk gaan. Wanneer ze een bepaald kruid missen is Leiden in last. Eerst weer naar AH, anders komt het niet goed met dat recept. Wim heeft zich een aantal jaren uitgeleefd bij zn kookgroep voor mannen. Dick zn roem had zich intussen ook al verbreid en kreeg bij het afscheid van zn werkzame leven een workshop: Koken met Jamie Oliver aangeboden. Ben en Diny komen niet alleen voor de gezelligheid, maar ook komen ze de caravanhoes brengen die ze voor ons bij Obelink in Winterswijk hadden opgehaald. Wim heeft het geld al gestort, wanneer hij er achter komt dat hij drie maal het bedrag heeft overgemaakt! Ben heeft ondertussen het teveel overgemaakte geld al teruggestort met de mededeling: Bedankt, maar we komen hem wel gratis brengen hoor!
In een kring om Emmen heen liggen een aantal kleine boerderijdorpjes. Zuidbarge en Noordbarge, Weerdinge en Westenesch zijn er een paar. Veel boeren wonen er niet meer. Vaak worden de boerderijen opgeknapt door mensen die van het buitenleven houden en genoeg geld hebben om een oude boerderij naar hun wensen op te knappen.. Wanneer je van Emmen naar Hardenberg, Sleen of Hoogeveen wilt, nemen de meeste de Ermerweg die door Noordbarge loopt. Omdat die weg in het verleden uitnodigde om het gaspedaal alvast flink in te trappen zijn er een aantal flitspalen gezet. Ik denk dat dit stukje weg in de loop der tijd tot een behoorlijke inkomstenbron werd. Ben en Niesje hebben al vaak hun zomerreces bij ons aan het Schoolpad doorgebracht. Je zou denken dat ze wel op de hoogte zijn van de netelige plekken in en rondom Emmen. Bij een van hun laatste keren dat ze weer met volle bepakking huiswaarts togen werden ook zij gesnapt. Jammer zon boete zonde van het geld! Dat het bij veel mensen tot ergernis leidde wist ik wel. Ik ken voorbeelden van mensen die op zoek naar het goede adres 3 keer langs dezelfde route kwamen mèt flitspaal en in 10 minuten drie boetes aan de broek kregen. Maar de Noordbargers hebben blijkbaar ook humor wat blijkt uit de foto die gisteren in de krant stond.
Gezicht op de Summer Isles... Schotland.
We zijn er helemaal klaar voor. De voorraad hout ligt keurig opgestapeld onder een nieuw gebouwd afdak. Droog hout voor nu en nat hout voor t volgend jaar. De kapschuur indertijd door de vorige eigenaar gebouwd volgens originele Drentse afmetingen, is opnieuw in de beits gezet en de planken op de nok zijn vernieuwd. Daar hebben we onze Koop voor. Hij kwam Wim even een handje helpen, want Wim en hoog op een ladder
dat gaat niet samen. 
Voor Ani----We kunnen wel in hetzelfde taalgebied wonen, maar sommige Nederlandse woorden blijken in Vlaanderen onbekend te zijn en andersom ook. Zo had ik het pas over boerenkool, waar je een heerlijke stamppot mee kunt maken. Wij mogen er dan graag appelmoes bij eten, maar ik herinner me dat er vroeger thuis gewoon wat azijn bij gedaan werd. In Nederland wordt het ook wel moos( Twente) genoemd. Toen we in Hengelo- Twente- woonden werd wel eens gevraagd of we ook wisten wat de zin: He'j ok roep'n op 'm moos? betekent. ( heb je ook rupsen op de boerenkool) In het Nederlandse woordenboek kan ik geen ander woord er voor vinden, maar in het Frans staat er chou frisé. Het is belangrijk dat de boerenkool eerst vorst heeft gehad. Dat zou de smaak te goede komen- en de rupsen zijn weg. Ha!
In een kring om Emmen heen liggen een aantal kleine boerderijdorpjes. Zuidbarge en Noordbarge, Weerdinge en Westenesch zijn er een paar. Veel boeren wonen er niet meer. Vaak worden de boerderijen opgeknapt door mensen die van het buitenleven houden en genoeg geld hebben om een oude boerderij naar hun wensen op te knappen.. Wanneer je van Emmen naar Hardenberg, Sleen of Hoogeveen wilt, nemen de meeste de Ermerweg die door Noordbarge loopt. Omdat die weg in het verleden uitnodigde om het gaspedaal alvast flink in te trappen zijn er een aantal flitspalen gezet. Ik denk dat dit stukje weg in de loop der tijd tot een behoorlijke inkomstenbron werd. 
