Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
02-02-2009
En wij vongen er toch een klad.
Roelie hield deze bewerkte tekening met een prachtig gedicht over aan de ontluikende liefde tussen haar en Albert. Hier zitten ze samen op een bankje terwijl het hoofd der school dhr Aartsen de boel goed in de gaten houdt. Jazeker... ook uit de hoge hoed van deze Johan!
Wat gebeurt er wanneer je je eigen naam in toetst op Google? Dat probeerde een oud-collega uit de Hattemer tijd, Johan Frijlink. En hij kwam warempel op deze site en vond gezamenlijke belevenissen uit de tijd dat ik als net afgestudeerd juffertje in Hattem voor de klas kwam. Johan was ongetrouwd, een jaar of zes ouder dan Roelie en ik. En hij had humor. Toen men in de gaten kreeg dat er een romance opbloeide tussen die jongen van van der Kolk die vaak over het hek van het plein hing en die juf Eggink, begon er wat opmerkingen hier en daar. Toen ik eens mijn fiets wilde pakke uit de fietsenkelder zat er zelfs een briefje opgeplakt met de tekst: Val niet in de draaikolk! Ik verdenk deze Johan er van dat hij hier meer van weet. Ons eerste sinterklaasfeestje onder elkaar vierden we bij collega Betty Engelsman en toen Roelie en ik uit de bus stapten om op weg te gaan naar de Randweg stond daar een soort kar waarop wij door enkele collega's naar haar huis gereden werden. Roelie stuurde me eens een gedicht met tekening, ook gefabriceerd door deze Johan. Ja... dat kon hij ook nog en hoe! Ik denk dat we 20 jaar geleden op vakantie waren in Oostenrijk en we zondags naar de plaatselijke kerk gingen. Wie zien we daar zitten?... Johan Frijlink met moeder en een hele club van de NCRV. Toen hij dan mailde als reactie op mijn website waarin ik vertelde over mijn Hattemse tijd, verbaasde het me niet dat hij sinds een half jaar in Oostenrijk woont en een uitgebreide mail stuurde om onze Attemer tijd weer op te halen. Die taal was me ook wat. De H vergaten ze vaak en waar hij niet hoorde te staan kwam hij wel. Wims ome Anton staat nog steeds bekend als de oom die het verhaal van David en Goliath zo'n speciaal einde gaf: Hen ij ieuw em et oofd haf. Ook kreeg je van die klassegesprekjes: Juf,... ik en mijn vader zijn vissen geweest... en wij vongen er toch een klad. Het ga je goed daar in Oostenrijk Johan!
Dit gedicht hoorde bij de tekening die op een personeelsavond vertoond werd.
Sij saten in het corenvelt bij wilgh en vogelnest Het was so stil, de harde banc so sacht De nagtegaal deet goet sijn best want over nogh geen uurtje wert 't nacht
Hij dacht niet meer aen het papier Sij intresseerde sich voor 'tscooltje geen sier Sij lacht ende cijct so vriendlijc naer sijn snor En geeft hem noch daerbij een por.
Doch plots verstomt des nagtegaelen wijs Hi siet een donkere gedaente naedren Si schuifelt nu dichtbij als een patrijs Si scijnt te horen tot de vroede vaedren
Woensdag--Het is me wat met de basisscholen. Zomaar een dag van te voren krijgen de ouders te horen dat de kinderen een dag vrij zijn i.v.m. een dagje naar de beurs met zn allen. Eva meldde dat ze nieuw meubilair zouden krijgen. Wat doe je dan als ouders die beiden werken met je kinderen wanneer je géén opa en oma in de buurt hebt. Toch raar in een tijd waarin gestimuleerd wordt om aan het werk te blijven/ gaan als moeder. Is het goed dat ik morgen Queeny èn Eva breng, vroeg Mark gisteravond. "Maar dan zijn we er al wel voor 8 uur." Natuurlijk is dat goed. Eva ging vanmorgen om 10 uur gewoon mee om de quilten van Aafke van der Gaag op te gaan hangen voor de expositie in de Voorhof voor februari. Het werd een kleurrijk geheel. Prachtig. Aafke gaf nog wat tips over de ontwerpen, met name over die met de cirkels. De middelste leek wel een abstract schilderij, maar dan van stoffen gemaakt. Eva vond die het mooist. Ik vond die met de hartjes erg mooi, vooral omdat ze vertelde dat haar driejarige kleinzoon aan haar vroeg:Oma welke vind jij nou het mooiste? Wanneer ze dan een gekleurd hart aanwees zei hij prompt:Dat kan niet, want die is van mij. Zondagmorgen na kerktijd wordt de expositie geopend en vertelt Co er iets over. Vanmiddag was weer een topmiddag met Robin èn Eva. De slagroomvla die Eva als toetje na de macaroni had uitgezocht ging er in als als slagroomvla. Verder moesten die twee het eens worden over de spelletjes die we zouden gaan doen. Robin wilde eerst maar één ding: pesten. Eva had Levensweg op haar programma. Ik liet ze zelf maar overleggen en ze kwamen uiteindelijk tot een compromis. Eerst drie kwartier pesten en daarna een uurtje Levensweg. Er schijnt nog een kaartspelletje te zijn dat oorlogje heet. Je legt alledrie- in ons geval- een kaart op. De hoogste kaart pakt ze alledrie en zo ga je door tot iemand zn kaarten kwijt is. Heb je met zn tweeën dezelfde hoge kaart dan is het oorlog en moet je twee kaarten op de kop voor je neer leggen en één open. Welke open kaart dan het hoogste is mag alle-- in dit gevel 9-- kaarten pakken. Robin hielp met kaassoufflétjes bakken en de middag was al weer om.
Nee.. niet van Drees, maar ergens op het Noordereiland in Nieuw Zeeland.
Er zijn voor de sint en kerst heel wat Ik ben Moniekjes en Ik ben Scottys dank zij Gerrit je weet wel ....die Giel van de Burtons, bij de doelgroep terecht gekomen. De laatste betaling is binnen. Gerrit had zich garant gesteld. Toen die laatste betaling wat uitbleef ging hij er maar eens achteraan, zo hoefde hij zijn vetweide van Drees niet aan te spreken. Maar het is voor elkaar, het deel voor de Stichting Papoeajeugd naar School is al gestort en ik heb van hen al een bedankje binnen. Gerrit is zich aan het voorbereiden op zijn lezing a.s. zondag over één van zijn passies: de Burton en meldde net dat de Burton al aan het infuus ligt en morgen gaat hij hem even proberen. Je kunt je nog opgeven voor de lezing over zijn passie--klik op de titel van dit stukje--. Verder is er wat afgepest vandaag! Robin was er, die moest nog even bijkomen van z'n 10cm lange snee in z'n bil, maar het gaat goed, morgen gaat hij er weer tegen aan! Robin is op dit moment nl. helemaal in de ban van het kaartspel pesten. De regels zijn geloof ik wat veranderd in de loop der tijd of misschien deden wij het wel niet helemaal volgens die regels, maar hij was ons telkens te slim af. Met veel moeite konden we Wim ook overhalen om eens mee te doen. Als ìk het hem vroeg had hij zgn. geen zin of te druk of moest hij nèt even iets zoeken, maar wanneer Robin het ging vragen was hij nog wel over te halen. Ik denk dat hij tijdens onze vakanties te vaak canasta heeft moeten spelen( met Dick en Anda) of klaverjassen (met Klaas en Sanny). Nooit iets van gemerkt dat hij er niet zon zin in had, maar soms komt zon trauma later pas boven hè? Morgen moet hij toch weer aan de bak, want dan komen Robin en Eva allebei en tegen twee kan hij zeker niet op.
Dat is het. De tip van Judith werkt We hadden het zelf kunnen bedenken, maar ja Toen we vanmorgen terug kwamen van de tandarts, Wim met een bijgeslepen prothese en ik met een leeg bekkie omdat die van mij aangepast moet worden, zagen we dat er aan het voer gevreten was in de grote hondenbench die nog steeds uitnodigend stond te wachten op zn gasten. Ze moeten eerst honger krijgen dan komen ze wel, was Judiths advies. Vanmorgen had Wim de kippen dus niet gevoerd. Zouden ze nu toch?..... We hadden de moed al zon beetje verloren en dachten intussen dat we nu Johan Keen maar moesten vragen met de buks. Zaterdag had Wim het voer vermengd met brandewijn, nee niet die hij van Johan en Joke voor z'n verjaardag had gekregen. Er stond nog een halve fles inmaakbrandewijn. Die ging er helemaal aan en bovendien nog drie capsules met slaapmiddel. En lekker dat ze het vonden! Je zou toch denken dat ze er wat sloom van zouden worden of wat slap op de poten, maar niet die oerkippen van ons. We zagen geen verschil, ze renden en vlogen nog net zo hard als daarvoor wanneer ze het vijvernet zagen aankomen. Toen we vanmorgen dus zagen dat er in de bench gegeten was hield ik ze in de gaten. Nog geen twee minuten waren we binnen of er zaten al vier hanen te smikkelen. Tja toen was het gauw gebeurd. Even trekken aan het touwtje en het deurtje zat dicht. Wim pakte de aanhanger en daar gingen deze vier al naar buurman Jans. Vanavond haalt Wim de bench weer op en morgen een nieuwe kans! Met dank aan Judith èn Mark.
Oma,... ik moet je iets vertellen dat niet zo leuk is...
Zondag-----Oma.., ik moet je iets vertellen dat niet zo leuk is. Wat gaat er dan even door je heen. Je denkt ik heb hem zelf aan de telefoon.. dus met hem kan er niet wat vreselijks zijn. De hond misschien of heeft Gerhard of Judith een been gebroken. Ik had Gerhard vanmorgen nog aan de telefoon, gezond en wel. Vertel het maar gauw, Robin, krijg ik er nog net uit. Nou.. ik was met de jongens in de buurt aan het voetballen en ik maakte een sliding en toen kreeg ik een stuk glas in mn bil. Ik ben net terug van de Huisartsenpost in het ziekenhuis. Ik heb een diepe snee van 10 cm lang en nu zitten er 5 hechtingen in. Dat was even schrikken, maar even later had ik Gerhard ook even die vroeg of we vanavond even op konden passen. Dan konden zij rustig naar dansles. Als we vanavond komen is er net een buurtdelegatie op bezoek. Roald is met hem aan het kaarten en er staan al verscheidene kaartjes met beterschapwensen op de kast. Wat later gaat hij lekker slapen met wat sinaspril en blijft in elk geval een paar dagen thuis. Dinsdag is hij dan gezellig bij ons. Een geluk bij een ongeluk. Vanmiddag was ex-collega Foppe bij ons. Het was zulk mooi weer dat hij vanuit Nijemirdum belde of we thuis waren. De eerste keer zonder Dina. Hij bracht een paar dvd tjes mee die hij van onze filmbandjes gekopieerd had. Driekwart jaar terug had hij een mengpaneel en nog wat spullen bij ons opgehaald en hebben we nog een gezellige dag met hen gehad. Wij gebruikten die toch niet meer en daar zaten blijkbaar die filmbandjes nog bij. Toen was Dina nog fit. Korte tijd later werd ze ziek en 2 januari is ze al overleden. Zo onwerkelijk! Eén van die filmpjes was bijna 15 jaar geleden tijdens onze vakantie in Normandië en Bretagne opgenomen en de andere was van het eerste nestje van Kim en Scott. Zó leuk om na zoveel jaar een stuk van ons leven te zien toen we hier net woonden1995 Katja en Bartje die twee eigenwijze ponys, de schapen en Frans die ze kwam voeren. Maar dat spelen van al die puppies en Wim die daar met zn been in het gips op zn leugenbankje zit is helemaal geweldig!
De Westkust van Vancouver Island in Canada is een bezoek meer dan waard.
"Did you see a bear today". Dat was het wat aan het eind van de dag op een Canadese camping in de Rocky's gevraagd werd. En dan werd er een pin op de kaart gezet op die plek en werd bekeken of het dezelfde beer van gisteren kon zijn. We zaten daar in Clearwater ook echt in Bearcountry. In mijn fantasie ben ik al aan het reizen. Het is er de tijd voor. Het ligt in de bedoeling om met Ben en Riet naar Schotland te gaan deze zomer. Ben en Niesje hebben zich al weer aangemeld al trouwe oppas. We moeten alleen nog afwachten hoe de revalidatie van deze Ben van Riet gaat lopen want die krijgt binnenkort een nieuwe knie. De enige èchte Ben trouwens ook, want die zit weer met een versleten heup. Mark en Jennifer gaan dit jaar naar Zuid Frankrijk naar het huisje van Dick en Anda. Leuk! Verder hebben Dick en Anda gemeld dat ze plannen hebben om naar Canada te gaan in september met misschien een stukje van Amerika. Ze zijn benieuwd welke plekken op ons de meeste indruk gemaakt hebben. Nou daar kunnen we wel wat over vertellen. Anda is alleen doodsbenauwd om beren tegen te komen. Ik heb adviezen gelezen en gehoord over fluiten en zingen onderweg tijdens een wandeling, maar wij hadden een berenbelletje om. Dat schijnt ook af te schrikken. We hebben de eerste keer in Canada 7 beren gezien, mager soort, allemaal bruine beren, zelfs één keer op de camping. Meestal worden die afgeschoten omdat ze steeds weer terug komen. Maar de andere beren zagen we gewoon langs de weg. Wanneer je weer eens een bus of een paar autos langs de weg zag staan gegarandeerd dat er ergens een beer te zien was. Gera en Fred woonden toen pas een jaar of 5 in Canada en Gera had toen zelf nog nooit een beer gezien, wel een moose die s winters gewoon aan het slaapkamerraam kwam. Drie jaar geleden waren we opnieuw in Canada samen met Henry en Tonny. Toen zagen we er maar één vanaf een bootje tijdens het whale watchen en dan nog op grote afstand. De captain zei dat het waarschijnlijk een jong was dat net door de moeder verstoten was en op eigen benen moest leren staan. Jullie krijgen nog een mail met tips, Dick en Anda. Natuurlijk zet opas reis uit 1932 ons ook aan het denken en fantaseren. --zie Blog wimhetty--Misschien kunnen we ook daar familie en avontuur eens combineren. Fantaseren over een reis is al leuk en goedkoop, maar in het echt is het toch even anders.
Boer Gerko heeft zijn Amanda gevonden. Hier in gesprek met Ivonne, de presentatrice van Boer zoekt Vrouw. Op de achtergrond het Wad.-- foto genomen met ons nieuwe cameraatje--
Er zijn programmas waar ik misschien niet voor thuis blijf, maar waar ik graag naar kijk. Nee geen soaps, maar bv Man bijt hond, Boer zoekt vrouw, de eerste twee series van Wie is de mol, De Wandeling, Bouwval gezocht en andere bouwprogrammas. Wie is de Mol is afgevallen. Ik vind er niks meer aan met die zgn bekende Nederlanders. Ik wil alleen nog weten wie er afvalt. Dan is ook Char favoriet. Daar kijken we samen naar net als naar David Oglevie. Ik vind het heel bijzonder en geloof echt niet in doorgestoken kaart. Er is echt meer dan wij met onze gewone mensenogen kunnen zien. Er zal wel een reden voor zijn dat we dat niet kunnen, tenminste de meesten van ons. Er was een poos terug een herhaling van James Herriot. Daar ging ik echt weer voor zitten. Verder zijn er de Engelse crimis bij de KRO die ik kan waarderen. En sommige praatprogramma's. Voor Wim geldt dat op plaats no 1 komt: SPORT, OP no 2: SPORT en op no 3: SPORT. En verder misdaad, oorlog e d. Je weet wel zo'n knokfilm en met iedere klap die er uitgedeeld wordt, beweegt hij dan een beetje mee. Wat hem bezielt snap ik nu één keer niet. Hij noemt het zelf ontspanning. Is dat nou typisch iets voor mannen? Een belangrijke voetbalwedstrijd nou ja, maar snookeren, cricket, bowls om naar te kijken. .....??? Friend Tom Woodgate mag ook graag naar golf, maar vooral naar cricket kijken en ik hoor Joan al zeggen wanneer Tom weer naar zon belangrijke cricketwedstrijd kijkt, waar volgens ons niets te kijken valt :Boring. Its just like waiting until the paint is dry!
Opa met kleinzoon Harold toen hij een half jaar lang in 1932 op bezoek was bij zoon Herman die emigreerde om in dat verre Amerika zijn kansen te grijpen en boer te worden.
Wim komt net terug van buurvrouw Wielens. Dat is zon beetje een vaste gewoonte geworden op donderdagmiddag. Even wat bijpraten met een kopje koffie. Zij vindt het erg fijn en Wim gaat met plezier. Vanmorgen heeft hij weer een privé zanglesje gehad van Henriette, de dirigente van de Eemslander Shantys. Hij moet daar regelmatig een solo zingen en had wat moeite met de ademhalingstechniek. Hierdoor voelt hij zich zekerder. Door de vertalingen van opas reis heb ik ook contact met Luella over van alles. Ze zijn inderdaad ook blij met Obama en hoopt op veranderingen. Heel bijzonder is wel dat ze schreef dat ze nog de klomp van opa, opas wooden shoe, hebben bewaard met een stuk er uit. Hij had zich immers bezeerd met het discen. Dank zij zn klomp is het nog redelijk goed afgelopen, maar de klomp was wel stuk. Ze zal me een foto sturen van die 86 jaar oude beschadigde klomp. -- Op Blog wimhetty beschrijf ik de reis die opa maakte in 1932. Hij hield nauwkeurig een dagboekje bij-- Er klinken gezellige geluiden uit de keuken. Wim heeft zich ontfermd over de potten en pannen. Het begint ook al lekker te ruiken, je weet wel die geur, waarvan je zo het water in de mond gaat lopen. Ik ga gauw tafel dekken.
We krijgen medewerking van Mark in het bedenken van een nieuwe tactiek om onze kippenzwerm in te dammen. Tussen de middag komt hij regelmatig even de krant lezen, een colaatje uit de koelkast pakken, kijken hoever we zijn in het oefenen met camera en camcorder en de honden knuffelen. Hij ziet de overbodig geworden honden bench opgeklapt buiten staan. Even later zie ik hem met zn ene hand worstelen met een oranje touw aan de nu opengeklapte bench, terwijl hij met de andere hand een telefoontje beantwoordt, want het werk gaat ook tussen de middag gewoon door. Hij heeft bedacht dat wanneer je de bench voorziet van kippenvoer de kippen en vooral natuurlijk de hanen direct van de gelegenheid gebruik zullen maken om te gaan snoepen. Wanneer ze dan met zn allen binnen zitten te dineren, hoef je alleen maar aan het touw te trekken en het deurtje klapt dicht. Het lijkt ook Wim een goed idee. De bench wordt bij de vuilnisemmer gezet waar ik moeder kip ook geregeld voer en waar de hanen dan ook dankbaar gebruik van maken. Een wat dunner touw wordt nu gebruikt en vader en zoon staan verdekt opgesteld om te kijken hoe al die hanen zich op het voer gaan storten. Ze komen inderdaad aangewandeld, zes stuks. Eén witte zet voorzichtig één stapje binnen, maar durft nog niet verder. Even later gaan ze verder met hun ronde op het erf. Nee deze kippenfamilie is bijzonder intelligent. We zullen morgen nog even afwachten, maar ik ben bang dat we toch nog iets anders moeten bedenken. Een nieuwe poging van Wim met het vijvernet mislukte net. Het volgende is om ze voer vermengd met brandewijn te voeren, maar ja . Dat vindt Wim nog jammer van de brandewijn!
Over geworstel, een president ... en een wit kipje!
Dat hebben we ook weer gehad. Het tandartsbezoek was allang gepland. Het was heftig. Er moest een wortel van een hoektand verwijderd worden en, naar achteraf bleek, een ontstoken kies. Wim was erbij. Hij was nl eerst aan de beurt, maar meer dan de voorbereidingen voor het opvullen van zijn prothese was het niet. Hij had met me te doen. Die zat maar naar dat geworstel in mijn mond te kijken. Er moest nog extra verdoving aan te pas komen. Ik was helemaal kapot na die tijd. Maar na een paar aspirines en wat afleiding door de Inauguratie van Barack Obama op de tv knapte ik toch snel weer op. Ondertussen heeft Wim de stoute schoenen aangetrokken en gaat met het vijvernet in de weer om een haan te vangen. Kom eens hier met een zak. Ik heb er één, roept hij op een gegeven moment. En waarempel ik zie iets wits in het net. Ik kom met de jute zak en zie tot mijn verbazing dat het een kippetje is die hij met het net en handen in de houdgreep heeft. Enfin wij moeten toch inkrimpen wat betreft ons oerpluimvee. Het mooie witte kipje loopt nu bij buurman Jans in het kippenhok
Corrie(r) en Amanda praten nog even na met presentatrice Ivonne van Boer zoekt vrouw. Klaas en Gerko zijn achteraan met de schapen bezig.
Corrie uit Uithuizen mailde intussen heel attent dat Gerko in een terugblik van Boer zoekt vrouw te zien zou zijn, maar we zaten al startklaar. Dat laten we ons niet ontgaan. Wij zijn echte fans van Boer zoekt vrouw. En natuurlijk helemaal nu Gerko en Amanda te zien zijn. Het was een hele mooie terugblik op de aktie van de twee zussen Dia en Corrie, die het tijd vonden dat broer Gerko een vrouw kreeg. Moeder Jannie kregen we ook nu niet te zien. Die zei in het begin al:"Het is een aktie van de beide zussen. Ik hoef niet zo nodig op de tv." Maar het eten aan het eind van de terugblik was wel in haar gezellige eetkeuken met het mooie boerenbontservies. Gerko viel af voor de uitgebreide serie, maar al heel snel was hij Amanda op het spoor. Wat was het leuk om weer iets te zien van de schapenboerderij aan het wad met Gerko, Amanda en Klaas en Corrie. Er was ook heel wat gebeurd het afgelopen jaar. Vader Siebrand overleed eind mei. Amanda vertelde dat Siebrand het fijn had gevonden dat hij haar toch had leren kennen, al was het jammer genoeg maar zo kort. Het was een heel mooie terugblik. Goed gedaan Dia en Corrie!
De laatste festiviteiten zijn achter de rug. Wim was ècht jarig. In drie etappes zelfs. Johan en Joke konden nu buiten het campingseizoen rustig een dag op stap. Jos verzorgde het voeren en melken. Samen met Ben en Diny kwamen ze naar Drente. Diny nam, het wordt al een goede gewoonte, de Achterhoekse Spreukenkalender voor Wim ( en mij) mee. Ben en Niesje waren er ook al op tijd. De Finse kota bleek ook nu een gezellige plek voor een hapje en een drankje. Onze jongens en Robin kwamen ook langs om de familie even te zien. En als klap op de vuurpijl kwamen Jenny en Marinus uit Hardenberg. Dat waren onze buren in de tijd dat we in de flat aan de Jan Voermanstraat in Hengelo woonden. Ze hebben Gerhard en Rick vaak opgevangen in de tijd dat Mark geboren werd. Wanneer ik ze dan weer op kwam halen moesten Arjan en Inge blijkbaar het speelgoed weer opruimen. Voor Rick wil ik dat wel doen, had Arjan gezegd, maar Gerhard komt zn eigen rommel maar opruimen!" Hoe ouder je wordt hoe meer je te vertellen hebt. De middag eindigde natuurlijk met het bekende recept van de enige echte van der Kolk nasi en namen we nog een kopje koffie. Het was druk in de hunkerbunker, Rick en Ben schoten daar om de beurt in om even een tukje te doen. En dat was het dan Wim zn 69e verjaardag.
Vooruit dan... alvast één passende spreuk van de nieuwe spreukenkalender:
A'j older wodt, krie'j van alles, behalve tande....
We zijn nog steeds op zoek op zoek naar een camcorder. Wim heeft er al wat verjaardagsgeld voor gekregen. Maandag gingen we dus op zoek. Ben had al adviezen gegeven, maar voor alle zekerheid duiken we ook eerst nog even de Bieb in om de Consumentengids te raadplegen. Heel veel wijzer worden we er nog niet van. Ze hebben allemaal hun goede en minder goede kwaliteiten. Dan maar naar Meilink om ons te laten voorlichten. Dit werkt beter. We vertellen dat we korte stukjes film willen maken van alledaagse dingen en voor de vakanties wat meer natuuropnamen. Hij laat ons de Canon Fs 100 zien in een boekje. Dit systeem met een chipkaartje net als bij ons fototoestel zou voor ons doel heel geschikt zijn. Hij neemt de tijd voor ons en geeft alle informatie mee. Hij kost wel 349 mèt bij behorende tas. Dan volgen we thuis Mark zn advies op om eens op internet te snuffelen en ja hoor. Er zijn verschillende aanbieders, waaronder Wehkamp voor 279 en Camera.nl voor 248, beiden zonder tas en ik meen zelfs dat er één bij is zonder garantie. Dat kun je erbij kopen. Je denkt toch niet dat ik een camcorder bij Wehkamp ga bestellen, is Wims reactie. Als er wat mee is of ik weet iets niet waar moet ik dan heen? Moet zon juf aan de telefoon me alles uitleggen? Hoe vaak is het al gebeurd dat je met je fototoestel terug bent geweest om uitleg?, vraagt Mark. Volgens Wim regelmatig! Wim is nu naar de Voedselbank, nee .niet om een pakket te halen, maar om te helpen inpakken. Ze hebben een grote groep vrijwilligers die volgens een rooster helpen bij het inpakken en de uitgifte. Vandaag is het de groteuitgifte en aan het eind van de maand is er een kleine uitgifte. En ik .? Ik heb vannacht zó slecht geslapen of beter gezegd tot half 5 helemaal niet. Bedenk nu dat ik gisteravond 3 gewone koppen koffie heb gehad ipv decafé. Ik heb geen slaappil genomen omdat ik vanmorgen zou gaan zwemmen, maar nu werd ik zo geradbraakt wakker van de wekker, dat ik op de automatische piloot me aankleedde, mn spullen pakte en het glas sap, dat Wim voor me geperst had, achteroversloeg. Toen dacht ik: waar ben ik eigenlijk mee bezig? Ik haal dat zwemmen wel weer in en ben weer een 1,5 uur plat gegaan. Vanmiddag gaan we dan beslissen wat we gaan doen met onze Canon Fs100 of wordt het toch nog de Sony van Its. Aahhhhh!
14-1-09 --Terwijl ik deze datum intyp, besef ik dat het de verjaardag van Gerke is, mijn nicht èn 8 jaar lang mijn klasgenootje en zeker in mijn jeugd en ook nu weer een vriendin. De middentijd, zal ik het maar noemen zagen we elkaar weinig. Je weet wel beiden een druk gezin ieder woonden we aan een andere kant van het land. Af en toe zagen we elkaar op de Boomgaard of bij een bezoekje aan tante Hermien. Nu zijn de vriendschaps- en familiebanden weer wat aangehaald. Wij gaan altijd bij hen aan in Soest wanneer we Rick van of naar Schiphol brengen. Een paar jaar geleden belde ze. Ze wilde haar Wim verrassen voor zijn verjaardag. Het werd een dagje uit met hun kinderen en wel naar de Emmer Zoo. Ze vroeg me of ik nog een pannenkoekenrestaurant wist voor na het dierentuinbezoek. O ja dat wist ik wel natuurlijk. Ik zei:Ik weet een hele goeie . aan het Schoolpad. De kok zal het fijn vinden om jullie te verwennen. Wim toverde toen zn bekende nassimaaltijd uit de hoge hoed. Op hun 40 jarig huwelijksfeestje ontmoetten we ook Wim en Lydia weer, gezamenlijke vrienden van vroeger. Ondertussen zijn ze ook opa en oma geworden en zo heb je altijd weer nieuwe gespreksonderwerpen. Zo komt het dat vriendschappen en familiebanden die op een laag pitje stonden in een latere periode in je leven weer kunnen opbloeien. Ik heb Gerke net gebeld en we zijn weer helemaal bijgepraat.
Een jaar of 10 geleden zat het even niet mee voor mij. Misschien vertel ik er nog eens over. Ik kreeg van veel vrienden en collega's steun. Eén van hen stuurde me een kaart met dit gedichtje. Ik heb het steeds bewaard en als ik het weer tegenkom denk ik even aan deze lieve collega.
Vriendschap
Er lopen Mensen op mijn pad.
Ze richten hun pas naar de mijne.
Ze slaan hun warme jas Behoedzaam om me heen.
Hun hand rust even Op mijn schouder.
Ik kijk hen aan. Mijn passen worden groter, Mijn ziel wordt warm.
Een zoekplaatje van zaterdagmorgen. Vader haan blijft in de buurt.
zaterdag--Het is stralend winterweer, maar wel koud. Toen Wim vanmorgen om 9 uur buiten kwam om de dieren te voeren en op de thermometer keek was het nog -9º C. Heb je de kip al gezien, vraag ik hem als hij weer binnen komt. Ja en de kuikens leven alledrie nog. Ze pikken alledrie flink mee. Nu zitten ze weer een poosje onder moeder kloek om weer op te warmen. Het worden echte oerkippen. In Emmen zie je tegenwoordig ook vaak buitenlanders, Romas of gewoon Nederlandse daklozen, die of een deuntje spelen op hun accordeon of de daklozenkrant verkopen. Ik heb altijd met ze te doen, vooral in deze tijd. Dan kom je daar zoals vanmorgen langs met je hoog opgestapelde kar van de supermarkt en dan staan ze daar te blauwbekken. Ik geef altijd iets en probeer soms een praatje te maken. Vandaag was het wel erg koud. Toch hield deze jongeman het lang vol ondanks deze kou. Je raakt er ook aan gewend denk ik, maar toen ik met een bekertje warme chocolademelk aankwam kreeg ik een brede glimlach. Vanmorgen kocht ik een selderieknol bij het Turkse winkeltje in ons overdekte winkelcentrum in Angelslo. Daar word je nog echt geholpen. Ga je lekkere soep maken, vroeg de Turkse eigenaar. Erwtensoep? Nee, ik ga een lekkere kip-kerrie-appel-sellerie-salade maken. Mmmmm, deed hij toen. Maar nu moet dat nog wel gebeuren. Wim viert zijn verjaardag morgen al . Dat heb je wanneer je familie ver weg woont. Deze zondag komt de familie uit Hattem en volgende week zondag de Egginksfamily. Tja Hattem is nu wat uitgedund nu Henry en Tonny in Canada zitten en Piet en Marry al eerder vertrokken naar de Morvan. Tja die senioren van tegenwoordig hebben groot gelijk. Maar Ben en Niesje nemen de honneurs waar. Gelukkig!
Vandaag is Wim jarig. Hij wordt 69. Eigenlijk wil hij er niet aan dat hij mankementjes voelt. Hij wil gewoon alles doen wat hij altijd kon. Het gaat al veel beter met zn spieren, maar voor hem nog niet goed genoeg. Maar je wordt ook ouder, probeert de huisarts hem voor te houden. O ja! Daar had hij nog niet bij stil gestaan. Daar kan het ook nog aan liggen. Verder ziet hij er voor zijn 69 jaren goed uit. Zeg nou zelf! Maar wat geef je zon 69 jarige? Nee ik weet niks. Ik heb alles al, zei hij gisteren toen ik hem aan het uithoren was. Vaak gaan we in deze tijd naar Schomaker voor kleding. Maar deze zomer hadden we zn nieuwste broeken in de caravan laten hangen. We zouden minstens drie weken niet terug gaan naar de Boomgaard. Dat vond hij een ramp. Dus op naar Schomaker, waar hij van zijn lievelingsmerk Gardeur opnieuw een mooie broek aanschafte. We lopen daarna nog even door naar C en A, waar we eigenlijk nooit komen. Ik moet wel even aandringen, maar daar past hij toch ook een broek aan die hem als gegoten zit. De prijs is ook wel even anders: twee voor 50. Die gaan dus ook mee. Hij is voorlopig onder de pannen. Na de zomervakantie hangt er een voor mij onbekende broek in de kast met een mooi shirt. Wat denk je dan? Ben en Niesje hadden opgepast en ik zag zo Ben in dit setje rondlopen. O nee, zegt Nies wat later. Dat is niet van Ben, dat moet toch echt van Wim zijn. Toen herinner ik me dat hij vorige winter ook eens een andere kleur Gardeur heeft aangeschaft. Ik heb hem er nog niet mee zien lopen. Ik inspecteer zonet de kleerkast van Wim en wat zie ik: een mooie splinternieuwe Gardeur met het kaartje er nog aan. Ik kan nu nog kiezen: Een boek Gerhard en Mark kennen zn smaak Eau de toilette . Als het maar geen Old Spice is. Iets op gebied van gereedschap?... het kantoortje is al vol, maat je weet nooit. Toch eindelijk een videocamera? Als je ziet wat Ben Wagenvoort er allemaal mee presteert!.. Of toch nog eens naar Schomaker?
Een jaar of 10 geleden zat het even wat lastiger voor mij. Misschien vertel ik er nog eens over. Ik kreeg van veel vrienden en collega's steun. Eén van hen stuurde me een kaart met dit gedichtje. Ik heb het steeds bewaard en als ik het weer tegenkom denk ik aan deze lieve collega.
Ik dacht dat ze 's winters naar het zuiden trekken.
Ik had niet gedacht dat het me zoveel zou doen. Gisteren gingen we naar Heerenveen om de herdenkingsdienst voor Dina, de vrouw van Wims oud-collega mee te maken. Zo vaak zagen we elkaar nou ook weer niet, één à twee keer per jaar. Toch is er een bijzondere band met hen. Tussen de middag gaan we op weg. Wim pakt de auto vol of we op weg gaan naar de noordpool i.p.v. Friesland. I-j wet nooit wat veur weer as et wodt. Een extra deken achterin voor noodgevallen is natuurlijk nooit weg. Dan is er nog zon geel doorwerkpak in de kast in de schuur. Die gaat ook mee achterin. Maar de reis gaat voorspoedig. Je denkt er niet in de eerste plaats aan om een fototoestel mee te nemen wanneer je op weg gaat naar een crematie, maar het spijt me wel wanneer we bij Meppel richting Leeuwarden gaan. Aan beide kanten van de weg zit een ooievaar op een lantaarnpaal en tot mn stomme verbazing zien we een kolonie van wel 30 ooievaars gewoon naast de weg bij elkaar staan. Ik dacht eigenlijk dat die allemaal naar het zuiden trokken in de winter. Nee dus! Fijn dat we André en Friedel treffen op de parkeerplaats van het Crematorium. Ook zij zijn bevriend met Foppe en Dina. Verder kennen we niemand. Wanneer je dan een Fries lied hoort spelen en de voorganger in het Fries een gedicht leest waan je je bijna in het buitenland. Het verdriet van Foppe, de kinderen en kleinkinderen grijpt ons toch erg aan. Het valt me op dat de trekken van Foppe en Dina bij hun kinderen en kleinkinderen duidelijk te zien is. Mooi is dat. Het woord God is niet gevallen, maar het maakt indruk op me dat er een tijdje stilte is en later wat muziek. Dit is bedoeld om te bidden of je eigen geliefden te herdenken die overleden zijn. Foppe waardeert het erg dat wij vieren er zijn en komt te zijner tijd naar Emmen om ons en ook André en Friedel op te zoeken. Op de terugweg nemen we als vanzelf de route via Donkerbroek. Wat daar zo bijzonder aan is? In Donkerbroek kun je heel lekker gebakken lever eten. Wim heeft dat 20 jaar geleden al ontdekt en kan er niet voorbij komen zonder te kijken of dat nog steeds zo is. En het is zo!
Vader Haan heeft nog steeds goed de wind er onder. Vooral zijn zonen hebben heilig ontzag voor zn snavel en poten. Hij is ook wel indrukwekkend. s Nachts zit hij op 7 meter hoogte in de berkenboom, één van de kippen naast hem en komt er s avonds alleen uit bij gevaar.
Vanmorgen ging ik in pyjama met de jas erover even kijken bij het voeren van de kippenschaar en ik zie met verbazing vader Haan die alle hanen en zelfs zijn favoriete kip bij het voer wegjaagt. Nee niet voor zn eigen hongerige maag, maar voor de kippetjes van nu ongeveer 2,5 maand oud. Die mogen eerst hun buikje rond eten. Zelf pikt hij ook alvast een graantje mee. Ik ben onder de indruk en heb besloten dat deze vader Haan in elk geval mag blijven.
Eigenlijk was ik op zoek naar de kloek die na s nachts 10 dagen vorst nog steeds 3 gezonde kuikens heeft. Wim had haar vanmorgen al apart gevoerd bij de vuilnisemmer. Dat is een beschut plekje. Hij heeft de sneeuw die vannacht gevallen is al hier en daar weggeveegd. Maar moeder is al weer weg. Tessa staat op 2 meter afstand naar de struiken te kijken. Je hoeft nooit lang te zoeken, want Tessa en ook Queeny wijzen ze gewoon aan. Dan zie ik haar daar zitten om haar kroost op te warmen. Je zou toch zeggen dat de natuur in de war is in elk geval deze kip. Na twee nachten strenge vorst zouden de kuikens allang dood moeten zijn, maar niet deze.
Bij pa vroeger gingen de eendagskuikens in het voorjaar in het kippenhok onder zon grote warme lamp en toch gingen er altijd ook nog een paar dood. Ze werden gebracht in zon grote platte kartonnen doos met gaatjes. Maar ja die waren uitgebroed met een broedmachine. De warme lamp was hun moeder. Dat kippenhok met ren stond op de plek waar nu de campingplaatsen 0 t/m 4 zijn van Camping De Boomgaard. Midden in die ren stond dan nog een paal met een dode kraai of ekster als afschrikwekkend voorbeeld voor de rovende en plunderende soortgenoten, want deze kuikens hadden geen moeder die de vijand aanvloog wanneer er gevaar dreigde.
Ondanks ons hanenoverschot blijven we onze moeder Kriel ondersteunen en hopen maar op drie hennetjes.
