Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
04-07-2008
Thuistaal
Er zijn behoorlijk wat overeenkomsten tussen een Achterhoeker en een Drent. Beiden laten ze niet gauw het achterste van de tong zien. Beiden willen je niet graag voor het hoofd stoten. Beiden zijn nogal bescheiden en denken meteen dat ze het in het westen beter weten. Maar kom je er aan de deur dan is het al gauw:Kom dr in, woj koffie hebbn? Naar beiden moet je goed luisteren naar hun antwoord wanneer je ze iets vraagt. De toon van hun ja of jao kan heel verschillend zijn. Een aarzelend jao, jao..... betekent gegarandeerd: nee. In Drente lijken ze helemaal niet zo enthousiast als je vraagt hoe ze iets vinden. Is het antwoord: t Kon minder betekent dat eigenlijk dat het prima is. We wonen hier nu bijna 25 jaar in Drente en ik betrap mezelf er op dat ik me al aardig aangepast heb. Wanneer ze me vragen of ik een kop koffie wil zeg ik waarschijnlijk :Mag wel! Veel Drenten denken dat ze keurig ABN spreken als ze zeggen: Waar kom jij weg? Of: in de Delftlanden worden toch veel wonings gebouwd! Waar ze niet vaak over hebben is: hun gevoel. Over liefde wordt niet gesproken. Er is ook geen echte Drentse vertaling van bij mijn weten. Toen Wim en ik elkaar leerden kennen in Hattem hebben we veertien dagen hooghollands tegen elkaar gesproken. Tot we ontdekten dat onze thuistaal het Achterhoeks en Veluws is en dat lijkt toch wel veel op elkaar. Vanaf die tijd gingen we in onze eigen taal verder. Toen tante Gerritje 85 werd hield ze ook een toespraak in het Achterhoeks, omdat ze zich daar het best in kon uitdrukken. Haar kleindochter had eens gezegd:Mama praat altijd hollands met ons. Alleen wanneer ze kwaad wordt gaat ze ineens over in het Achterhoeks. Wanneer we bij onze buren zijn praten we onze eigen taal, waarbij ik moet zeggen, dat dat van Wim meer Drents dan Veluws klinkt. Hij had bij Holvrieka veel met de mensen in de werkplaats van doen. Dit jaar hebben we dan beide spreukenkalenders en dagelijks houden we onze eigen thuistaal bij.
Even voor jullie een Achterhoekse: Hee löp as n hane met stront an de peute een man die bij het lopen zijn voeten opvallend hoog optilt.
En één van de Veluwse spreukenkalender: Hendert niks asse oaver oe proat, want dan tel ie nog met
De kop van de Laplanduil...ook wel the Great Gray genoemd!
Gisteren kon ik niet stoppen met de Great Gray. Het was net of ik een spannend boek aan het lezen was dat je niet weg kunt leggen. Ik had me helemaal in die vogel verdiept via heel wat informatie op internet. Daardoor kwam er ook meer leven in. Eenmaal gelakt werd hij nog mooier. Wim boorde even een schuin gat aan de achterkant, zodat hij zo aan een spijker opgehangen kan worden. Dus....die is af. Vanavond hebben we hem weggebracht. Gerald was er erg blij mee. En wij met onze tuin ...die op het punt staat om tot bloei te komen. Ik kan bijna niet wachten tot de knoppen van de azalea's open springen! Verder is dit Jennifers Day! Morgen is ze officieel jarig, maar vandaag werd het gevierd. Het huis aan de Schaapstreek was vol vrienden, vriendinnen en familie natuurlijk. Van heinde en verre zijn ze toegestroomd. Ze was echt het stralend middelpunt. Er werden heel wat rondleidingen verricht voor de mensen die huis en tuin nog niet gezien hadden. Heel veel geluk dit jaar op jullie eigen plek!
In de buurt van Rotorua -Nw Zeeland- waren veel zwavelbronnen. Het water was zo heet dat je je hand er niet in kon houden.
Nou ...vooruit dan...nog even het verhaal dat Mansukh Patel in het boekje "De Natuur zijn Wij" weergaf.
De hoeder van de bron
Er was eens een stille bosbewoner die hoog boven een Oostenrijks dorpje woonde, ergens op de oostelijke hellingen van de Alpen. Hij was door de plaatselijke gemeenteraad ingehuurd om de waterpoelen schoon te houden die de bron voedden die door het dorpje stroomde. Gracieuze zwanen dreven met het kristalheldere bronwater mee, de wieken van de molen draaiden dag en nacht, het boerenland werd op een natuurlijke wijze geïrrigeerd en het uitzicht op de natuur was oogverblindend mooi. Op een avond zaten de gemeenteraadsleden te vergaderen over hun budgetten en besloten om de oude man van zijn diensten te ontheffen, omdat niemand hem eigenlijk nooit aan het werk zag. In de vroege herfst begonnen de bomen hun bladeren te verliezen, kleine takjes knapten af en vielen in de poelen, waar zij een obstakel vormden voor de bruisende stroom tintelend water. Het water begon te verkleuren en werd donker. Binnen een paar weken lag er een slijmerige laag op verschillende gedeelten van het water langs de oevers, die een geur van verrotting verspreidde. De zwanen verlieten het gebied. De toeristen volgden. De gemeenteraad kwam in een speciale zitting bijeen en realiseerde zich een enorme fout. De hoeder van de bron werd opnieuw ingehuurd. Onmiddellijk keerde het nieuwe leven terug in het gehucht op de oostelijke hellingen van de Alpen.
Ik ben een uil aan het schilderen. Niet zomaar een uil .nee een Laplanduil oftewel the Great Gray. Ik heb, behalve dan in de dierentuin, pas twee keer in de natuur een uil gezien. De eerste keer zijn we op camping De Berenkuil in Grolloo. We staan onder een paar dennenbomen en ineens komt er een vrij grote vogel vlak over ons heen vliegen en even later zit hij prinsheerlijk boven ons. Ik zie zn oorpluimen. Het moet dus wel de ransuil zijn. Als ik na dat weekend weer op school mijn collega biologie Joop zie, schuif ik tijdens de koffiepauze bij hem aan tafel en vertel over onze indrukwekkende uil. Och , zegt Joop dat is de uil die hier het meest voorkomt! Het doet toch niets af aan mijn bewondering voor het dier. Later horen we in de Rietlanden de jonge uilen schreeuwen bij het Oranjekanaal. Zo dichtbij zaten die. Dat zijn bosuilen, weet Joop ook nog te vertellen! Pas brachten we het stuk hout met Bernard er op weg en zien daar bij Harald ook de oehoes in een kooi. Ik heb begrepen dat je voor de meeste beschermde dieren die je opvangt eerst toestemming van de politie moet hebben. Volgens mij heeft pa er minstens zo veel plezier aan als Harald. Nu ben ik dan aan de Great Gray begonnen op een dikke plak berkenstam. Misschien is er nog een plekje te vinden in hun huis vol met Hemstedtpoppen. Ik heb nog nooit zoiets gezien. Prachtig, .maar wel veel. Ze slapen zelfs nog tussen de poppen. Hij wordt mooi die Laplanduil! Het is ook een heel bijzondere vogel. Het is nog wel geheim, maar Gerald heeft toch geen tijd om op computers te kijken. Dus niks zeggen .
Een tijdje geleden kreeg ik een boekje van Anda. Het heet "De Natuur zijn Wij". Het boekje is geinspireerd en samengesteld door Irene van Lippe- Biesterveld. Er staan allemaal gedichten en ontboezemingen in die met de natuur te maken hebben. Er zijn hele mooie bij o.a. van Mansukh Patel over de hoeder van de bron, Prins Bernard: Olifanten en ik begrijpen elkaar. Hierbij staat een foto afgebeeld waarbij, hoewel achterop een vrachtauto, hij zo dicht met zijn uitgestrekte hand bij een olifant in het wild komt dat hij hem bijna aanraakt. Het allerlaatste stukje in dit boekje is van Jeroen Krabbé. Dat spreekt me bijzonder aan, misschien omdat ik zelf ook graag dieren schilder. Hij vertelt bij zijn schilderij "Herten vluchten in het woud": "Ik heb getracht een bijzondere ontmoeting vast te leggen. Tijdens een wandeling door de Sallandse bossen stond ik opeens oog in oog met twee herten, minutenlang keken we elkaar aan. Plotseling-- er kraakte een takje onder mijn voet-- schoten ze weg, en opeens kwamen er, tot dan toe onzichtbaar gebleven in het bos, nog vier achteraan springen. Uit het niets vlogen ze de weg over, terug naar het veilige woud". Jeroen maakte over dit onderwerp 12 werken op papier, collages en gemengde technieken. Hij heeft de natuurlijke omgeving van de dieren zo weergegeven dat de vluchtende herten bijna onzichtbaar worden doordat ze de schutkleuren aannemen van hun omgeving. Naar zijn idee is de natuur niet alleen een veilige vluchtplek voor de dieren, maar ook voor de mensen. Eigenlijk verbeeldt hij het gevoel dat hij heeft ten aanzien van de situatie waarin wij leven: opgejaagd, met als enige veilige haven de natuur.
Fred de wegenwachter, hier tweede van rechts, op ons afscheidsavondje in Christchurch. Beide echtparen, Frans en Lya en Fred en Janny, kregen een bos bloemen die door Betsy en Ans met Nw Zeelands geld heel creatief in elkaar waren gezet.
Als je ruzie in de tent wilt hebben moet je Skype willen installeren. "Dat is leuk", zegt Wim. "Susan heeft Skype en Marian en nog veel meer. Man.... dan kun je gratis bellen"! Net of ik zo veel bel.... Nee,... toen we vroeger op "De Boomgaard" telefoon kregen in ongeveer 1961, vroeg pa eerst wel wat we gingen doen wanneer we Annie Lettink iets moesten vragen. "Dan fietsen we er gewoon even heen", zeiden we...gedresseerd als we waren. Nee ...'t was maar even dat we dat wisten. De tijden zijn veranderd, maar ik bel nog steeds niet graag. En Diny evenmin. En een mobiel is aan ons ook niet besteed, hebben we alleen voor noodgevallen. Een tijdje terug gebruikten we hier Voipbuster, maar het geluid was zo vervelend. Je moest echt goed wachten tot de ander uitgepraat was. Bovendien verliep het beltegoed zo snel. Tijdens onze Nieuw Zeelandse trektocht hemelde Fred, onze wegenwachter, Skype ook al zo op maar omdat de verbindingen zo slecht waren op de campings kwam er niks van. Nu zal het gebeuren. Wim heeft het al gedownload, maar telkens klopt er weer iets niet. Het password of de skypenaam...? Onze skypenaam wordt wimhetty...makkelijk toch! "Man ...wat is dat noe toch weer voor flauwe kul dan". De eerste betaling zorgt voor complicaties. Ik raak helemaal geirriteerd. We lopen samen de stappen weer door voordat de betaling met de visacard voltooid is en ja hoor...nu klopt het. "Pbrrrrrrrr".... hoor ik nu weer vanachter die computer. Gaat zeker nog niet naar de zin. Ik hou me maar even gedeisd. "Hoe kan dat noe....noe is de kaarte blokkeerd zekt ze"! Oooohhh....! Nu belt hij met de ING, want Wim geeft het niet zo maar op. Kaart geblokkeerd! Kan niet! Na twee uur typen, vooral getergd mopperen, ING bellen heeft hij het eindelijk voor elkaar. Er moest nog een veiligheidscode tussen gevoegd worden. Waarschijnlijk kunnen we nu gewoon via Skype bellen. Ja toch....? Ik ben benieuwd......
Wat een kabaal kunnen 7 kuikens van 3 dagen oud maken. Het was me een gepiep . een noodkreet van de kleintjes. Moeder wilde ze in het kippenhokje hebben en ging het trappetje op. Eén kuiken was haar gevolgd. De rest wist niet wat moeder wilde en begonnen uit alle macht te piepen. Toen ik maar eens poolshoogte ging nemen greep ik er een paar om in het hok te doen. Maar daar kwam moeder kip met opgestreken zeilen het hok uit en zou me aanvliegen. Tja . Dan ben ik heel gauw weg en moeder verdwijnt met haar kroost over de heuvel. Dat zelfde gebeurt nog een paar keer. De kip met één slim kuiken het trapje op naar binnen en de rest gaat hard staan piepen. Toen komt Wim in het geweer en met handschoenen aan en een hark in de hand zou hij dat varkentje wel even wassen. Tegen moeder kloek .... kon hij ook niet op. Ha! Nu zit moeder op haar kroost achter het hokje. En vanavond hebben we het karrenwiel veranderd in een Keltisch wiel met de kleuren groen als symbool voor de aarde, blauw voor het water, geel voor de lucht en rood voor het vuur. Jan de Korte heeft er passende woorden bij bedacht die hij in zn zomerpreken gaat gebruiken. En met wat beelden hebben wij er een geheel van gemaakt om bij de kerkdiensten te gebruiken. Zie je de waterval? Dat is er één uit Nieuw Zeeland! Roelie Manrho en Rien Middelburg en ik hebben gezocht, geschreven, geknipt en geplakt en het geheel naar de kerkzaal gebracht.
Uitzicht op de Middellandse Zee vanuit hun zomerhuis.
Zouden jullie wel weer terug willen...naar de Achterhoek of Hattem? Je ziet het....ook hier zijn nog een paar mooie appartementen te koop"! We zijn vandaag bij Dick en Anda in Apeldoorn. We hebben de hele dag om bij te praten. En dat doen we. Door de eventuele toekomstige problemen met de wegverdubbeling bij ons aan het Schoolpad en wat bijkomende lichamelijke mankementjes zitten we wat te brainstormen. Nee, voorlopig hopen we dat we hier kunnen blijven. De laptop met de Nieuw Zeelandfoto's is mee, maar ik kom er al gauw achter dat die wel wat uitgedund moeten worden om een boeiend verslag te krijgen. Dick en Anda waren er twee jaar geleden en hebben dezelfde route gevolgd. We hadden dus heel wat gezamenlijke herinneringen aan al die mooie plekken. Anda vertelt over haar twee kleindochters. Britt gaat nu naar de basisschool en speelt met fantasie dat ze juf is en laat de zgn kinderen meekijken uit een boek. Of ze speelt de barjuf als ze gehaktballetjes voor hen besteld. Ze weet al heel goed weet welke kleren ze wel en niet wil. Het is voor Britt duidelijk...geen tierlantijnen of knoopjes . Het moet vooral makkelijk zijn...dus met bv elastiek in de taille. Ze had ook leuke sandaaltjes met een beeldig hakje ontdekt. Ze was er helemaal wèg van. "Oma...wat lief als ik die schoentjes van je krijg"! Natuurlijk kreeg ze die. Anda is voorgoed favoriet. De hele dag liep ze met de tas met schoentjes te slepen. Dat gaat je geld kosten wanneer no 2 ook zover is, Anda! Geniet er vooral van. Ze wonen naast een mooie oude statige kerk aan de Loolaan, een appartement met twee balkons...één voor de ochtend- en één voor de middagzon. Beau et chaud! Na een lekkere wandeling door de oude Apeldoornse wijk zorgt Dick voor de inwendige mens en dàt is hem wel toevertrouwd. Ooit bij het afscheid van z'n arbeidzaam leven in de "Bon Vivant" kreeg hij van vrienden een workshop aangeboden bij Jamie Oliver. Had hij niet nodig...maar wel leuk toch?!
Tijdens ons bezoek aan hen in Zd Frankrijk bezochten we ook St Tropez
Over Antwerpen, ... een spuit ... en een karrenwiel.
Johan en Joke, onze campinggastheer en gastvrouw.
Waarom is die volgende afspraak pas over drie weken,vroeg onze tandarts vorige week. Het bovengebit is dan allang klaar. Nee . 10 juli is vroeg genoeg. Ik vertel hem over ons uitje. Antwerpen komt dichterbij. Vrijdag gaan Diny en ik gaan stappen. Volgens hem moet het een hele mooie stad zijn waar veel te zien is. Wim hoeft zich ook niet te vervelen, want die is met de Eemslander Shantys zondagmiddag in Wezeperbrug om daar de feestvreugde te verhogen. En maandag gaat hij samen met Robin naar camping De Boomgaard. Robin heeft dan al vakantie en Judith nog niet. Hij wil weer graag bij het melken zijn en als het kan bij nog meer werk. Maandag komen Diny en ik ook al weer terug. Dan hebben we hem een paar dagen voor ons alleen. Leuk! Wim heeft al weer wat boeken verzameld. Thuis komt niet veel van lezen, maar eenmaal op de camping kan hij er niet mee ophouden. Wim heeft last van een peesontsteking in beide schouders. In één heeft hij al een spuit gehad. Veel bewegen is het advies, maar niet overbelasten. De chiropracter heeft hem vanmorgen weer onder handen gehad. Hij kreeg het advies om te gaan braden in kokosvet of roomboter vanwege zn stramme spieren. Ja . een jaartje ouder merk je wel. Vanmiddag heeft hij maar even rustig gras gemaaid op de zitmaaier. Het ligt er weer keurig bij. Met de bloemengroep van onze kerk gaan we een symbolische schikking maken voor de zomermaanden. Jan de Korte wil het dan gaan hebben over aarde, water, lucht en vuur en wat die voor symboliek in zich hebben. We hebben bedacht om daar een oud karrenwiel voor te gebruiken dat op ons erf staat en in elk geval met de bijpassende kleuren en beelden iets doen. Morgenavond zal dat afgemaakt worden. Ja Dien .. en dan ga ik dat ene koffertje maar eens pakken.
www.campingboomgaard.nl
Het Keltische kruis met de vier elementen: aarde, water, lucht en vuur. In het midden het vijfde element: de verbindende schakel
Isa en Paulijne, 2 achterkleinkinderen van oma van der Kolk op ons 40- jarig huwelijksfeestje. Het zit er toch al in....het fluiten!
28-12-07 Ze zit mee te fluiten wanneer we de huiskamer in het zorgcentrum in gaan om moeder van der Kolk op te halen. Er staat mooie muziek op. De meesten zitten wat te dutten, maar moeder fluit... Ja de familie is muzikaal en dat zullen ze waarschijnlijk van de "de Bruintjes" hebben geërfd. Alle 4 jongens van der Kolk zingen of spelen bij koren. Piet speelde zelfs jarenlang in een Brass Band en geeft, nu ze in Frankrijk wonen, zelfs nog les. Wanneer moeder zich wat verveelt ..fluit ze.Toen we aan 't eind van de middag afscheid namen zong ze nog even: Houd er de moed maar In! Bij onze eigen jongens is dat wat afgezakt, maar dat zal wel aan mijn genen liggen. Ze houden wel van muziek, Rick zelfs hééél veel, maar ze houden het op downloaden of naar een concert gaan. Mijn vader Hendrik Jan was muzikaal en dat hele Egginksgezin met z'n 10 kinderen zong bij het orgel. Toen ik 8 jaar was moest ik ook maar op orgelles, want het orgel van Hendrik Jan stond er immers nog. Ik was de oudste en leek op hem.....zeiden ze. Iedere week ging ik dus naar het dorp om samen met Willy ten Broeke orgelles bij haar thuis te krijgen. Ik kan er kort over zijn: het was geen succes! Dhr Vente kwam er speciaal voor uit Zutphen en toen na een paar jaar aanmodderen mama door had dat het met mij niks werd heeft Diny mij daar vervangen. Dat ging heel wat beter. Diny heeft vaak met Kerst geoefend met de 4 buurvrouwen: mama, tante Jantje Lettink, tante Toos Momberg en tante Aaltje Breukink. Die vormden met z'n vieren een uniek kwartet bij het kerstfeest van de Vrouwenvereniging van Linde. Nu zingt Diny met Ben in een koor in Eefde en zijn beiden helemaal gek op opera. Maar ik??? Ik zing graag, maar niet verplicht. Ik luister met plezier naar cabaret , Ede Staal en andere luisterliedjes, soms naar countrymuziek of gospels. Het ligt een beetje aan m'n stemming. Gisteravond was er een ode aan Robert Long op de tv: A la Longue en dat ontroerde me!
Zie ons daar lopen met Hector tussen ons in. De langste dag is geweest en nu is het volgens Geesje de beste tijd voor onze tweejarige Shetlander merries om voor het eerst gedekt te worden. Zij kan het weten. Ze leest: De SHETLANDER. Het is feest. Hector komt weer bij ons. Het is de liefste pony die we ooit gehad hebben. Vanmorgen hebben we hem opgehaald bij Jans en Geesje. Hij is van ons samen. Hij heeft de afgelopen tijd bij hen zn best mogen doen bij Kitty en Mariska in de wei, maar of het gevolgen zal hebben? Dit jaar zijn er bij hen geen veulens geboren en vorig jaar maar één i.p.v. drie. Zal het aan Hector kunnen liggen? Aan de hormonen kan het niet liggen. Wat is Hector uitgelaten als hij bij onze twee merries in de wei komt. Hij gierde het uit de verte al uit. Eenmaal in de wei blijven ze met zn drieën uitgelaten in het rond rennen. We wachten maar af. Hij heeft gelijk al alle aandacht voor Amber, maar dat zint Sara weer helemaal niet. Tja . vrouwen onder elkaar .. Moeder kip houdt ondertussen alle eventuele vijanden goed in de peiling. Zo gauw één van ons of van de honden of katten in de buurt is . verdwijnt ze ogenblikkelijk in de bosjes of onder de hostabladeren. Ik heb de donsballetjes wel kunnen tellen. Ik kwam tot zeven!-
"Weten jullie wat het 06 nummer van Marco van Basten is"? Ben en Niesje zijn allang gearriveerd als Rick z'n slaperige kop buiten de deur steekt. Het gewone leven gaat weer beginnen voor Rick. Vandaag heeft hij hier lekker lang uitgeslapen. Het nummer? Nou gewoon 06 30412013. We bespreken de data van onze vakantie, want opnieuw zullen Ben en Niesje hier hun eigen vakantie vieren en tegelijk op onze huis en haard en dieren passen. We weten nog niet eens wat we gaan doen. Op 1 augustus trouwen Jaap en Mirjam en we zijn voor de hele dag uitgenodigd. Dus onze vakantie wordt in twee stukken gedeeld. Misschien doen we wel net als 10 jaar geleden. Toen we hier richting Klazienaveen reden met onze caravan vroeg Wim bij de autobaan:Links of rechts. Ik koos voor links Duitsland in. Het werd een vakantie in het Wesergebirge en de Harz.We hoorden alles over de Baron van Münchhausen en we gingen voor het eerst over de grens met Oost Duitsland. Ik hou jullie op de hoogte. Rick laat ons zn fotos zien van zn Canadese vakantie en we hebben gelijk weer onze eigen herinneringen terug van twee jaar terug. Alleen Ian, Suze en Tom zijn weer groter geworden en echte teeners. We zien erg veel vrachtwagens en fotos van Rick op een enorme tractor. Opeens zien we Tessa heel geïnteresseerd naar de bosjes kijken en we zien daar de verloren gewaande kip met een hele zooi kuikens. We dachten al wel dat ze misschien ergens zat te broeden, maar je weet het nooit. We konden ze zo gauw niet eens tellen, want moeder kloek ging er snel vandoor en verdween in de struiken. Ik vind het altijd weer mooi dat jonge spul. Wim had vanmorgen net een jong winterkoninkje gered uit de bek van Suze. Ik liet het even wat water drinken en ze knapte weer op. Wim zette haar terug in de bosjes en even later was ze verdwenen. Tot hij een paar uur later het vogeltje in de vijver zag drijven dood. En zonet zag ik één van de kleine haantjes naar boven vliegen in de berkeboom en even later zat hij bij de haan en de andere kip. De andere drie kiezen toch voor het kippenhokje.
Oma van Robin ..? Mag ik ook naar de ponys en de kippen"? Femke en Robin logeren een nachtje bij ons. Femke is het dochtertje van Judiths hartsvriendin Lieve. Al zes weken terug is de datum vastgelegd, want de jongelui gaan met zn allen naar Back to the 80's, het beroemde festijn aan de Rietplas. Het waren de jaren van hun jeugd en dat moet je toch nog even weer herbeleven. Het is altijd leuk om kinderen over de vloer te hebben, maar Femke was er voor het eerst. Het houd je wel bezig. Robin had de rondleiding al verricht: Kota, schuur met kantoortje, het keetje, prieel en de wei. Ze vinden een dood vogeltje. Die krijgt een echte begrafenis met een steentje er op. Femke is helemaal enthousiast over mn schilderskeetje. Er moet dus ook geschilderd worden. Terwijl Wim en Robin de wekelijkse saunabeurt nemen gaan wij maar schilderen. Daarna wordt het kwartetten en tot slot Master Mind. We bidden hier thuis altijd voor we gaan eten en Femke vroeg:Mag ik dan wel een liedje zingen? En ze zingt met haar fijne stemmetje een prachtig dankliedje voor het eten. We zijn onder de indruk.. Als ik even later het liedje : Dank u voor deze nieuwe morgen inzet begint ze opnieuw mee te zingen en zegt:Dat zingt Bonma ook altijd. Dat is haar Belgische oma. Wanneer we vanmorgen wakker worden loopt het spul al buiten met Tessa. Die krijgt alle aandacht en sleept stokken en ballen aan. Er wordt gebadderd, gegeten, vissen gevoerd, ponys geborsteld en vertroeteld, een wandeling naar het bos, opnieuw gekwartet en geMaster Mind. Het lachen van Femke werkt aanstekelijk. We kruipen soms bijna onder de tafel van het lachen. Zoals de meeste kinderen zijn ze gek van computerspelletjes. Speeleiland is favoriet. We spreken wel een tijd af want anders komt er geen eind aan. Robin gaat nog even gras maaien, zn favoriete klusje, want afgelopen woensdag was het veel te nat. Nu zijn Femke en Robin weer met Lieve en Judith mee en gaan ze nog lekker zwemmen in de Rietplas. De rust is weergekeerd en dat is ook mooi heel mooi!
Nee hè . Ja toch. t Is jammer maar alle oranje kan weg of in de kast. We hebben Mark en Jennifer maar ondersteund in deze trieste aangelegenheid. Ik hoop dat Gerhard en Robin deze klap ook te boven zijn gekomen. Het had geen haar gescheeld of we hadden geen oranje gezien. Rick kwam pas om 10 over 5 i.p.v. 10 over 4 aan. Toen was de bagageband stuk. En tot overmaat van ramp werd bij het afrekenen op het parkeerdek Wim zn betaalkaart ingeslikt en moest er iemand bij komen om die weer tevoorschijn te toveren. Het wachten was trouwens helemaal niet zo vervelend. Je kreeg zon Hello Goodbye gevoel bij het zien van al die blije gezichten. Opas en omas werden opgewacht. En opas en omas wachten op hun kleinkinderen. Het waren allemaal mensen die op de vlucht van Calgary aan het wachten waren dus ook veel verhalen over Canada. Je hoefde iemand alleen maar aan te kijken en ze begonnen meteen te vertellen. Er was een hele familie bij met een stokoude opa en oma die hun eerste achterkleinkind voor het eerst zouden zien. Er werden stoeltjes voor ze aangesleept bij de reling. Maar toen een kleindochter beweerde dat Calgary aan de kust en Vancouver verder het binnenland in lag.... wer ze wel door die oude opa met stok gecorrigeerd. We zaten er weer helemaal in. Op de heenweg naar Schiphol komen we altijd langs Soest en ook nu hebben we Gerke en Wim verrast met een bezoekje. We hadden nu van te voren niets gezegd omdat Gerke met haar been in het gips zit na een nare val in de badkamer en geopereerd is. Er zit geloof ik een hele ijzerwinkel in dat been, zei ze. Ze heeft nog steeds veel pijn. Hermine was er ook . Morgen komt Nienke om Wim zn aandeel in de huishoudelijke beslommeringen ietwat te verlichten. Altijd fijn om elkaar weer te zien. Gerke heeft de gemakkelijke stoel van tante Hermien met zon uitklapstuk je weet wel. Niemand wilde dat ding hebben nadat tante Hermien overleden was. Nu komt het weer goed van pas!
En wie is er altijd blij wanneer we thuiskomen? Natuurlijk onze Tessa en even later strijkt ook Suze met haar zachte staart langs onze benen.[/
Daar komt de reiziger... de Canadees... voor de tiende keer.
Nee wij geloven in de Bijbel, hoorden we een moeder haar kinderen uitleggen in het Ecodrome. En Adam was met Eva getrouwd. We hadden net een reis door de tijd gemaakt in een karretje die je door alle tijden heen loodste mèt het geluid en de levensechte beelden van dinosaurussen en leeuwen, mammoeten en ontelbare andere dieren er bij. Nee de evolutie theorie die er van uit gaat dat alle leven door de tijd heen ontstaan is gaat er niet bij iedereen in. We hadden nog een paar railrunners bij onze 60+ kaart van de NS en Robin en Eva gingen gratis op onze vrije reisdag met ons mee naar Zwolle om nog eens het Ecodrome te bekijken. De treinreis eerste klas was al een belevenis in zon afgesloten coupé op de pluche stoelen. In Zwolle was er geen bus te bekennen vanwege de staking en het ritje in een echte taxi was helemaal het einde! Het begon allemaal in de ijstijd. Er was een knots van een wolharige mammoet en nog veel meer andere dieren te zien en te horen die toen konden overleven. Het geluid hierbij was voor kleintjes wel wat angstaanjagend. Eén moeder moest wel heel erg haar best doen om haar dochtertje mee naar binnen te krijgen. Uiteindelijk lukte het met haar vingertjes in de oortjes. Eva zat al gauw in een Lappentent en Robin zocht met zon computerplaat alle vogels op die bij een bepaald nummer hoorden. Tja en dan de doolhof. Wims advies om altijd maar rechts te houden bleek te helpen. We hebben gekanood in zon Canadese kano. De kinderen peddelden er lustig op los . hadden ze vaker gedaan. Verder de Jungle, de otters,de slangen en de spinnen. We besloten de middag met een Plate Ecodrome in het restaurant. Eenmaal thuis bleken die twee niet te moe om nog even zich uit te leven op de trampoline. Maar toen we bij Judith met een lekker kopje koffie wat bij zaten te komen was het op de bank waar Robin zich had geïnstalleerd toch al gauw verdacht stil.
Over Oranje, een voorstopper, een linkspoot en..... Rick
Nog één nachtje slapen en Rick is weer terug uit Canada. Hij treft het .of niet natuurlijk, want we rijden in één streep door naar huis. De voetbalwedstrijd NederlandRusland is op de buis. Als Nederlander mag je dat toch niet missen. Het kan de laatste wedstrijd zijn als ze verliezen in deze kwartfinale en dan kan alle oranje in de vuilnisbak. Maar ik reken op winst natuurlijk. Ik ben wel geen voetbalfan, maar ze spelen geweldig. Wanneer Gerhard en Mark moesten voetballen of zoals nu Robin . Ja dan vind ik voetbal leuk. We hebben heel zaterdagen op het voetbalveld doorgebracht. Wim heeft me wel eens tegen moeten houden als ik het veld op wou omdat zon knul Mark op zn hakken zat te trappen. Zomaar om te pesten. Of ik deed gewoon mn handen voor de ogen wanneer Gerhard zn been uitstak om een bal te stoppen. Die heeft heel wat blauwe plekken opgelopen. En dan heb ik het nog niet over de beenbreuk die hij vlak voor zn trouwdag opliep en hij tot pechvogel van het jaar werd uitgeroepen. Hij was dan ook voorstopper zoals dat heet. Mark zat meer in de voorhoede en tilde altijd net op tijd zn benen op. Die wist weer goede voorzetten te geven als linksvoor. Hij is een linkspoot. Zegt dat jullie wat? Het allerliefst schoot hij ze er natuurlijk zelf in. Maar de tijden van DZOH1 of Beilen 1 of SVBO1 of zelfs Emmen1 zijn voorbij. De volgende generatie is aan de beurt. Robin voetbalt omdat hij een teamsport leuk vindt. Gerhard is hun trainer/coach en doet dat met overgave. Het mooiste vind ik altijd wanneer ze aan het eind allemaal een keer op het doel mogen schieten en elkaar daarna de hand schudden. Nou Rick wij houden het bij kijken. Maar wel juichen bij de doelpunten hè! Heb je al wel een oranje pet? Eva heeft Mark beloofd dat ze morgenavond wanneer ze in Breda is net zo hard zal juichen bij een doelpunt als in Sleen.
Deze prent stond vanmorgen bij ons in de krant--Dagblad van het Noorden
Een deel van de buurtschap Linde hoorde bij het Kasteel De Kieftskamp en daar woonden vroeger de baron en barones van de Wall Bake. De boerderijen die bij De Kieftskamp horen zijn te herkennen aan hun rood/wit/groene luiken. De baron hield niet van vreemden op zijn terrein. Hoe minder mensen hoe liever het hem was.
Maar het eerste stuk van de Lieferinkweg vanaf de Lindeseweg is er in de 40-er jaren zo slecht aan toe dat er onder de aanwonenden en belanghebbenden een inzameling wordt gehouden om dat stuk van een harde ondergrond te voorzien. Zo komt pa bij de baron aan de deur en vraagt beleefd om een bijdrage. Hij heeft er toch ook belang bij! Maar pa wordt boos en hooghartig door de baron met zijn hoge hese stemmetje weggestuurd. Hij zei zelf:Ik bun as een hond weg ejag.
Niet lang daarna rijdt pa op zijn fiets op het fietspad naast die blubberboel, het enige stukje dat te berijden is. Maar daar komt hij de baron tegen op zijn paard. Het paard met zn vier mooie witte beentjes loopt ook op het fietspad. Ze komen elkaar halverwege tegen. Dan zegt pa en ik hoor het hem zeggen:Daor heur ij met oew peerdjen, en wijst op de blubber. Zonder iets te zeggen stapt de baron met zn paardde modderpoel in. Het wit van de paardebeentjes is snel niet meer te zien.
De volgende dag komt de baron persoonlijk bij pa aan de deur en overhandigt hem 100.
Hier zitten ze nog bij Johan op de tractor-- 1972-- Rick en Mark
Vanmiddag hebben we tompoezen gemaakt, Robin en ik. Je weet wel zon kant en klaar pak met stukjes bladerdeeg en meel dat je moet mengen met melk om zon lekker dik roompuddingpapje te krijgen. Ja, daar had Robin echt zin in. Hij had al flink gras gemaaid. Het ziet er weer helemaal pico bello uit rond het huis. Robin maakte de vulling en ik probeerde het glazuur zacht te krijgen in een kopje heet water. Ondertussen vertelde ik natuurlijk dat papa Gerhard vroeger ook zon ster was in het maken van tompoezen. Samen met vriendje Ipe maakten ze eens deze lekkernij terwijl wij al aan de koffie zaten. Even later komen ze met het lekkers . hele platte tompoesjes zonder veel gele room. Tja als je twee van die lekkerbekken zo iets laat klaar maken moet er veel afgelikt worden natuurlijk de garde en de lepel en het schaaltje. Ik denk dat Eva dit ook wel leuk zal vinden, vond Robin al smikkelend. Doen we dat volgende week toch nog een keer. Binnenkort gaat hij ook nog weer mee naar Johan en Joke op camping De Boomgaard. Wanneer hij vakantie heeft moet Judith nog een week doorwerken en Gerhard helemaal Komt goed uit. Weet je wel dat Gerhard daar vaak logeerde toen Johan en Joke pas getrouwd waren? s Avonds werden er vaak frikadellen in de pan gegooid 10 stuks. Twee voor Joke, vier voor Johan en vier voor Gerhard. Ja die Gerhard weet ook wat lekker is. Met een verjaardag draaide hij zn hand er niet voor om frikadelletje speciaal te maken voor de hele familie. Tja die tijd is geweest Toen kon hij nog door een lampenglas.
Toen Rick 3 jaar geleden terug kwam van z'n vakantie in Canada hadden we met z'n allen z'n kamer verbouwd en drinken hier met hem op z'n nieuwe huis.
Kom over een jaar maar weer terug, zei vanmorgen de cardioloog tegen Wim. Hij heeft alle controles weer gehad, zowel van de pacemaker, als ook een hartfilmpje, een echo en een gesprek met dokter Engbers. Toen hij vroeg naar verdere medicijnen vertelde Wim over zn peesontsteking in de schouders. Veel bewegen, was het advies of zoals Muilwijk onze huisarts altijd zegt: Rust Roest. Wij dus op de fiets naar het dorp ----naar de tandarts. Oei! Ik had het nog niet willen zeggen zo pijnlijk . Ik krijg nou ja krijg - ..een bovengebit. Je weet wel die je ouders vroeger in zon kommetje water naast het bed hadden staan. Het is niet anders. Nadat ik op mn kleine kiezengebitje was gaan staan - lach niet- kon die niet meer goed gebogen worden. En de ene hoektand is ontstoken en moet er uit .. Dat is het einde. Ik kan het nog net uitzingen tot na ons Antwerps avontuur eind juni, maar . De eerste dagen na 14 juli hoef ik even niemand te zien. Dan kruip ik een paar dagen in mijn hol. Maar tandarts Prakken heeft aan de hand van mijn gebitsfoto laten zien dat het verwijderen hu .- geen probleem zal opleveren. ----de Bibliotheek. Alles is geautomatiseerd. Na een jaar heb ik het allemaal door hoe het werkt met het scannen, betalen van boetes, inleveren en lenen. We hebben boeken over Engeland, een dvd over Denemarken en een boekje over de Benelux gehaald. Je ziet dat we nog niet goed weten wat het gaat worden in augustus als onze oppas er is. ----Naar het huis van Rick. Even controle. Nou alles is daar in orde hoor Rick. De buxussen op het balcon hebben de droogte overleefd. Nu Geesje even uit de running is heeft Pa gestofzuigd. De helft van zn vakantie zit er al weer op. Zou hij al een beetje naar huis verlangen?
Ricks home is his castle
En een nieuwe keuken.
Rick voor z'n nieuwe Canada-wand met Moose en Bold Eagle
Ooooo ik zie een geest. We zien ineens Gerald lopen in de tuin bij Susan. " En dat kan toch niet. Die zit nog in Zuid Frankrijk". Wim en ik zitten net bij haar aan de koffie, want haar Bonnie komt over een paar weken logeren! De vorige keer dat ze bij ons logeerde was Scott er nog. Ach wat waren die twee het met elkaar eens. Vooral rustig aan doen. Alleen als ze een stok zag of één van de katten. Dan kwam er ineens leven in de Bonnie-brouwerij. Ze is ook al dertien en gelukkig nog goed gezond. Ze krijgt wel tabletjes voor de gewrichten. Ja Bonnie wordt in de watten gelegd en dat gaan wij straks ook doen. Wie even hiernaast en onder kijkt zal Bonnie daar ook tegen komen. We noemen haar: De lachende hond! Ja . Gerald is weer terug. Hij is een week eerder terug gekomen dan gepland. In Zuid Frankrijk was het nl slecht toen het hier steeds mooi was. Hoe zou het Dick en Anda vergaan op hun mooie stekje met uitzicht op de Middellandse Zee. Dat is daar vlakbij. Ook onderweg naar Nederland? Gerald lijkt erg tevreden over hun tuin. Binnenkort komt hij ook bij ons kijken of we zijn adviezen opgevolgd hebben. Zelf zijn we erg blij met hoe de tuin er nu uitziet. Vooral het extra stukje gazon voor het huis op de plek van de oude sering in een stukje wildernis. Het geeft meer rust. Ik ga er toch maar gauw hier en daar met de schoffel door voordat Gerald komt.
Uitzicht op de Middellandse Zee vanuit hun zomerhuis.
"Weten jullie wat het 06 nummer van Marco van Basten is"? Ben en Niesje zijn allang gearriveerd als Rick z'n slaperige kop buiten de deur steekt. Het gewone leven gaat weer beginnen voor Rick. Vandaag heeft hij hier lekker lang uitgeslapen. Het nummer? Nou
gewoon 06 30412013. 
Toen Rick 3 jaar geleden terug kwam van z'n vakantie in Canada hadden we met z'n allen z'n kamer verbouwd en drinken hier met hem op z'n nieuwe huis.
Ooooo
ik zie een geest. We zien ineens Gerald lopen in de tuin bij Susan. " En dat kan toch niet. Die zit nog in Zuid Frankrijk". Wim en ik zitten net bij haar aan de koffie, want haar Bonnie komt over een paar weken logeren! De vorige keer dat ze bij ons logeerde was Scott er nog. Ach
wat waren die twee het met elkaar eens. Vooral rustig aan doen. Alleen als ze een stok zag of één van de katten. Dan kwam er ineens leven in de Bonnie-brouwerij. Ze is ook al dertien en gelukkig nog goed gezond. Ze krijgt wel tabletjes voor de gewrichten. Ja Bonnie wordt in de watten gelegd en dat gaan wij straks ook doen. Wie even hiernaast en onder kijkt zal Bonnie daar ook tegen komen. We noemen haar: De lachende hond!
