Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
14-06-2010
Dom.. dom.. dom......
Gisteren was het volle bak aan het Schoolpad. Jennifer kwam met nicht en een heel koor kinderen langs. De kids konden zich uitleven en wij hadden tijd om bij te praten. De Retro-pop-party bij de Rietplas zaterdag bleek een succesformule te zijn. Daarna kwamen de Kuifmezen aan om de puzzeltocht en het feestje voor Robins verjaardag door te praten. Het wordt kampvuur en broodjes bakken. We zullen zien. Gerhard en Judith hebben de puzzeltocht vast gelopen. Gerhard meldde tussen neus en lippen:" En... morgenmiddag ben ik vrij." Vrij, zeg ik, heb jij zomaar een middag vrij? Dat gebeurt niet gauw. Wat is er aan de hand dat jij maar zo vrij hebt? Dat bleek een zeer domme vraag. Wat is er morgenmiddag dat weet je toch zeker wel? Ik kon er zo gauw niet op komen. Dom dom dom.....! Voetbal natuurlijk. De wedstrijd Nederland Denemarken in Zuid Afrika wordt gespeeld en rechtstreeks uitgezonden. Op zn werk mag de rest het volgen op de computer, want ze verwachten weinig telefonische vragen aan de helpdesk. Behalve wanneer er daardoor de boel op tilt slaat , lacht Gerhard. Dan wordt het even afzien voor de collegas.
Onze laatste dag van onze tiendaagse brengen we door in Zeeland. Ons doel is via de Westerscheldetunnel naar Vlissingen- Wim en Marjan. Bijpraten, boeken en muziek ruilen, genieten van de warmte, de nostalgie en de Zeeuwse bolussen in huize Harwig- Wijngaarden. Marjan heeft nog Shanty-muziek van haar vader die het Scheldeloodsenkoor nog heeft helpen oprichten.Henriette, de dirigente van de Eemslander Shanty's kan hier straks uit putten. Er is geen plekje zonder een verhaal in dit huis... zoveel mooie foto's en voorwerpen. Wim had nog een oude blikopener met zo'n houten handvat. Toen hij die op zijn website liet zien werd vanuit Engeland gevraagd om die aan een museum te schenken, maar nee Rea en Jes hebben zelf belangstelling en dat ging dus mooi niet door. De divan die ooit bij tante Riek en oom Jaap stond heeft rechtopstaand in een hoekje de tijd overbrugd tot de beide dochters het huis uit zijn en zal nu beslist een mooi plekje krijgen. De afgelopen maanden heeft deze familie geverfd en geklust want beide dochters wonen nu in een leuk appartementje in de binnenstad van Vlissingen èn wij mochten het resultaat van hun noeste arbeid bewonderen. Het was net of ze er al jaren woonden. Rea's kleine tuintje was al helemaal volgroeid en de inrichting was al helemaal compleet en gezellig. Ze wonen zo dicht bij elkaar dat ze alleen een kopje omhoog hoeven te steken buiten om elkaar op de koffie te vragen. Marjan en ik zagen al voor ons hoe ze een touwtje met een belletje zouden kunnen spannen. Ach ... al met al een ontspannen bezoek. Mo was erg rustig... een beetje ziek geweest, maar als Wim in de buurt is is het helemaal goed voor Mo, een hond van de baas. Natuurlijk ga ik weer naar huis met Achterhoeks leesvoer.ie-j wet wel... Herman van Velzen en zo.... : Achterhoekse metwöskes en 't Uutstapjen maakten mij nieuwsgierig. Hun bibliotheek puilt uit, maar ja... wegdoen kan niet. Overal zit immers een verhaal achter. Heerlijk en herkenbaar.
De tuin is het werk van Marjan en ziet er in deze tijd prachtig uit. In het kippenhokje helemaal achterin huist nog een 10 jaar oude kip met een witte duif. Ze lopen en vliegen gewoon vrij rond maar 's avonds zitten ze samen in het hok.
Ik zeg nog... "Er kan niets meer bij geloof ik... misschien nog een klein plankje onderop..." "O", zegt Marjan, "dan moet je maar even meekomen". Haar verzameling boeken uit haar kinder- en teenertijd is er ook nog. Daar is bij de trap naar boven ruimte voor gemaakt.
Die dubbele golven.. daor he-j gien las van, maor die enkelen daor mo-j veur oppassen dan he-j zo de vuute nat, zei Wim vanmorgen op het strand van De Haan. En meteen ging er een golf over zn schoenen. We maakten een wandeling over het strand precies bij waterlijn. Ik was gewaarschuwd en sprong op tijd aan de kant. Het was bijna vloed. Net als in Blankenberge staan hier een soort strandhuisjes op wielen die je kunt huren. We hebben op aanraden van onze West-Vlaamse vriendin de kusttram- bedankt Ani- naar De Haan genomen. Hier kun je, net als voor de trein naar Brugge gisteren, nog gewoon een kaartje aan het loket kopen bij een stationschef in uniform en je wordt zeer vriendelijk te woord gestaan. Het ding ging vreselijk te keer.. het bonkte van links naar rechts, maar we kwamen heel over. We hebben al een rondje De Haan gedaan en hebben verbaasd naar de etalages staan kijken. Nee niet vanwege moderne outfits, maar door de bijgaande mededeling van bv slaapjurk als er een nachthemd bedoeld wordt. Je tramkaartje moet je op de terugweg ook ontwaarden ipv afstempelen. Verder vind je in het Vlaams niet veel Franse of Engelse woorden zoals in ons Nederlands. En dan zie je hier naast veel grote stijlvolle huizen enorme rijen luxe flats aan de kust. Er zijn veel echt oude echtparen die voetje voor voetje over de boulevard wandelen en op de terrasjes neerstrijken. We hebben nog een aardig gesprek met een ouder echtpaar uit de buurt van Manchester. Zo vol echte Engelse humor.... Het regent pijpenstelen wanneer we wat later in Blankenberge op pad gaan. Een tas koffie met een advocaatje doet er weer goed aan. . Ook hier lijkt het in deze tijd of er een grijze golf losgelaten is. Toch zijn in ons hotel meer mensen van een iets jongere generatie. En vanavond besluiten we de dag met een vispannetje met zalm, kabeljauw en garnalen in een heerlijke saus. Morgen wordt onze laatste vakantiedag. We zullen door de Westerscheldetunnel naar Vlissingen reizen waar Wim en Marjan met Mo in hun gezellige rode houten huis wonen, een plekje puur natuur in een nieuwbouwwijk hun paradijsje. En dan . dwars door Nederland naar ons eigen plekje. Ik denk dat Suze en Loeder ons beledigd staan op te wachten. Die mochten de afgelopen 10 dagen niet binnen. De schuur was even alleen hun domein. Ze kijken ons dan een halve dag gewoon niet aan, maar ik weet het zeker als de deur open gaat zijn zij wel het eerst binnen en nemen ogenblikkelijk hun lievelingsplekjes weer in beslag.
Het typisch Belgische strand bij Blankenberge. Dit is het stukje van Eric waar je badhuisjes en strandstoelen kunt huren. Bij Eric altijd zon, staat er op het bordje dat we ontdekken tijdens onze laatste avondwandeling in Blankenberge.... nou ja...
Onze hotelier is bijzonder vriendelijk en vertelt dat we Brugge het best per trein kunnen bezoeken. Zo heb je geen gedoe met parkeren. En zo doen we dat. In 11 minuten zijn we in Brugge, het stadje dat ik ooit met Diny bezocht. Onze vriendin staat al te wachten. Zo mooi om elkaar weer terug te zien. Ze brengt ons naar een minder toeristisch gedeelte dat ze Het Zand noemt en daar is inderdaad geen toerist te bekennen. Bij een kopje koffie praten we weer helemaal bij en ze vertelt over haar geliefde stadje waar haar grootouders woonden en waar ze veel mooie herinneringen aan heeft. Ze zag bij wijze van spreken haar grootmoeder zo door een straatje naar de vismarkt lopen. Een officiële gids had het niet beter en mooier kunnen verwoorden. O we stoppen vaak bij terrasjes, we eten een soort Bretons appelgebak dat ze als Bretoens uitspreekt. We komen erachter dat Vlaams toch anders uitgesproken wordt dan Nederlands. De studenten gaan hier ook niet op kamers maar op kot. We hebben een bijzondere dag op deze manier. Ze neemt ons stiekem mee naar de kelders van het prachtig nieuwe Crown Plaza Hotel. Daar blijken bij de bouw oude gewelven ontdekt te zijn van een heel oud klooster. Ook de Stoofstraat, het Begijnhof en het Minnewater kregen een uitgebreide aandacht. Wisten jullie dat Begijnen ongetrouwde jongedames waren die hier bij elkaar op het Begijnhof woonden? En ze liepen hier nog echt met hun eigen dracht met witte sluier. Je bent nooit te oud om te leren ! Ook het voormalige ziekenhuis had meer weg van een kerk dan een ziekenhuis. Onze vriendin vraagt:Hoe lang zijn jullie getrouwd? Ze pakt mn fototoestel en maakt een foto van ons beiden voor een prachtig beeld van een bruidspaar. Over het Minnewater gaat het verhaal dat ooit twee gelieven die qua stand niet met elkaar mochten trouwen zich daar in gestort hebben en samen de dood verkozen. Heel voldaan nemen we afscheid maar we zullen zeker contact blijven houden. De avond staat ook hier in Belgie voor ons in het teken van de verkiezingen. De verwachtingen komen uit. We hebben Gerhard geïnstrueerd. Die zou voor ons gaan stemmen. Stemmen is een goed recht in ons democratisch landje, maar dat dit zo uit moet pakken? Wij hadden dit keer ons vertrouwen gezet op Jan Kees de Jager. Het heeft het CDA niet geholpen. We zullen zien wat deze uitslag gaat opleveren. En verder vandaag? We nemen straks de strandtram naar De Haan. Blankenberge biedt zomers veel mensen uit Antwerpen hun ontspanning en De Haan zou meer mensen van de meer gegoede stand trekken. Ons uitje loopt nu op zn eind, maar we nemen er nog even van. Dag dag!
Bij het bruidspaar van de Puydt
De overblijfselen van het oude klooster
Mijn boerenbloed verloochent zich niet. Als ik dit zie moet ik er gewoon een foto van hebben.
Daar zaten we dan gisteravond.... in 't Zwienekotje van de zusjes Stefanie en Marischka. Wim vond dat hij z'n pilsje wel weer verdiend had. We hadden net onze kamer in een gezellig hotelletje betrokken en hebben de auto naar een parkeerplek gebracht. Echt ... we moesten wel lachen om de bwaakte parkeerplaats met touwtjes met handgeverfde nummers er op. Maar de jonge beheerder was uiterst vriendelijk. Stefanie trouwens ook.. leuk zo'n Belgisch caféetje. Je kon hier blijkbaar sparen voor de grote uitgaven met Carnaval want er hing een soort handvervaardigde spaarpot aan de muur met wel 40 gleufjes. We hebben prima geslapen. nee Anda onze kamer was precies zoals op de site van Hotel Commerce... helemaal prima. Alleen het liftje naar boven was klein en even oud als het hotel. Dick en Anda hadden ons in Nice uitgezwaaid na deze prachtige gezellige dagen. We werden in de watten gelegd en hebben het zo mooi gehad. Geweldig! Dank... dank... Hier gaan we nog even door... Onze vlucht gisteren was ook rustig. Easy Jet is geslaagd voor de proef. Maar ja ik ben altijd blij wanneer ik weer veilig aan de grond sta.
"Kan het misschien zijn dat jullie nieuwe hengstje opgehaald is". Mark was er al vroeg bij vanmorgen aan de telefoon. We lagen nog in bed... vakantie hè! "Er lagen wel paardendrollen op het grind... Ik heb Jans al gebeld en die dacht dat dat kon". We konden hem geruststellen. De beste man... de eigenaar had nog een merrie die een veulen moest krijgen en 5 dagen na die tijd moet het hengstje daar dan ook in actie. "Wel leuk als ik dat ook weet", antwoordde onze oppas. Wim dacht dat hij het wel gezegd had, maar ja .. zo op het laatste moment... wist je het niet helemaal zeker meer. Wim zal nog even contact opnemen met iemand die het weten kan. Sorry Mark. En zo zaten we dan net aan ons laatste ontbijtje hier met croissant en stokbrood. We werpen deze morgen nog maar een extra blik op de Mediteraannée so bleu so bleu. Straks is het weer zover en stijgen we op en dalen weer in Bruxelles. Dag dag...
Paniek... paniek. Wim komt net de trap af als Anda, Dick en ik terugkomen van het zwembad. We hebben onze beweging voor vandaag er weer opzitten. "Ik ben m'n tasje kwijt, je weet wel... dat zwarte tasje met alles... paspoorten, de hele mieterse kliek". Dick is niet gauw van z'n stuk en Anda net zo. We gaan samen na wanneer hij hem voor 't laatst in handen heeft gehad. Het blijkt toch na onze landing op het vliegveld en in de auto te zijn. In huis kon Wim niks vinden. o..o..o. Dick en Wim begeven zich gebroederlijk naar de auto van Dick om poolshoogte te nemen. aan de stemmen buiten hoor ik al dat het opgelost is. Het bewuste zo belangrijke tasje lag voor in de auto waar Wim dezer dagen vaak zit. Tja.. dat kun je zo hebben hè Verder? Een perfecte dag... nog lang niet uitgepraat en intussen twee boeken uit! dag dag...
"Zullen we vandaag even een marktje doen?" Anda meldt dat Port Grimaud echt de moeite waard is op zondag. Het is een speciaal aangelegde haven met een leuk gebouwd stadje die heel oud aandoet, maar vrij nieuw is. De architect Spoerry die het ontworpen heeft is ook degene die hun vakantie village Le petit Village in Les Issambres ontworpen heeft. Heel herkenbaar. Wat wil je nog meer na zon zee en een terras met un café Américain en een rit langs de Mediterannée. Een mooi boek en het zwembad doen vandaag de rest. We zijn nog steeds niet uitgepraat. Dick en ik herinneren ons hoe ons leven als boerenkinderen was in die tijd. We lachen er wat af. Ook Wim en Anda doen verslag van herinneringen uit hun jeugd in Hattem en Varsseveld. En dan als het avond is gaan we voor een etentje naar hun favoriete restaurantje Les Alizés in Les Issambres, beneden aan de zee. Dick en Anda zijn daar goede bekenden te zien aan de hartelijke ontvangst met voor Anda twee dikke zoenen op de wang:"Bonsoir madame Lettink". Hij kent z'n klantjes van het eerste uur. Vandaag hebben we weer even contact gehad met het thuisfront, inclusief Anja. Alles in orde met huis en haard, sms-te ze. De tijd hier begint voor ons op te schieten. Dinsdag is het zover dat we weer via Nice vertrekken. We maken er morgen nog maar een mooie dag van samen. Dag dag...
Wat is er mooier dan een ontbijtje in het zonnetje aan de Cote d'Azur? Tot nu toe alle dagen zon en een prachtige omgeving. Vandaag is het weer een topdag. Per boot ging het vanaf de haven in Cannes naar het Ile de Marguerite, een oase van mooie natuur en unieke vegetatie. We hebben zelfs de Franse maquis gezien waar de ondergrondse hier in oorlogstijd naar genoemd is. Dick had de picknicktas in gepakt en op een mooie plek met uitzicht op zee aten we stokbrood met Brie en Camembert èn rosé. Kan het nog franser? Je kon er de hele dag wel doorbrengen en er werd door heel veel medereizigers met picknickmanden een mooi plekje gezocht...ruimte genoeg. Even later staan we ons in Cannes te vergapen aan alle enorme plezierjachten... allemaal zwart geld zeiden we in 2000 toen we hier waren met Ben en Niesje. Het zwemmen staat ook op ons programma. We hebben het zwembad dus vast voor jullie ingewijd Mark. Nee... er is nog geen mannetje met patat. Wel schattige groene sprinkhaantjes! Die eerste komt in juli weer. Ruim op tijd dus als de van der Kolk- Kraak family hier op aan komt.
We zitten lekker onderuit na te tafelen op het terras hier bij Dick en Anda. De barbecue was verrukkelijk met een zelfgemaakte Franse salade van Dick. Dick is meestal de kok en dat gaat hem bijzonder goed af. Verder zijn we aardig bijgekomen van de stress van de afgelopen dagen. En... we zijn lekker naar St Maxime geweest om over de markt te struinen en hebben Anda en ik het water van het zwembad opgezocht. Het extra huisje dat voor deze zomer gecharterd is door Ilse en haar ouders hebben we maar vast gefotografeerd om ze lekker te maken. Ze hebben straks behalve het prachtige uitzicht op de Middellandse zee ook zicht op het zwembad. Onze plannen voor morgen zijn al bekend. We gaan richting Cannes om te wandelen en verder zien we het wel. Natuurlijk werden er steeds oude herinneringen opgehaald, niet alleen van de tijd dat we samen met onze vijf jongens vakantie vierden, maar ook van de tijd dat ik als 6 jarige met mama en Diny, opoe en opa Bijenhof in Linde bij vader Hein op De Boomgaard kwam wonen als buurmeisje van de Lettinks. Het leven met al zijn oude gewoontes in Vorden en omstreken werd weer even opgehaald. Maar ook de burenhulp van nu kwam ter sprake naar aanleiding van de begrafenis van schoonzus Gerda waar de buurt een belangrijke rol speelde. Het is trouwens een gerust gevoel dat er door Mark, Rick, Anja en buurman Jans opgepast wordt op huis en haard. Fijn!
Wat is er mooier dan een ontbijtje in het zonnetje aan de Cote d'Azur? Tot nu toe alle dagen zon en een prachtige omgeving. Vandaag is weer een topdag. Per boot ging het vanaf de haven in Cannes naar het Ile de Marguerite, een oase van mooie natuur en unieke vegetatie. We hebben zelfs de Franse maquis gezien waar de ondergrondse hier in oorlogstijd naar genoemd is. Dick had de picknicktas in gepakt en op een mooie plek met uitzicht op zee aten we stokbrood met Brie en Camembert èn rosé. Kan het nog franser? Je kon er de hele dag wel doorbrengen en er werd door veel medereizigers met picknickmanden een mooi plekje gezocht...ruimte genoeg. In Cannes hebben we ons weer staan te vergapen aan alle enorme plezierjachten... allemaal zwart geld zeiden we in 2000 toen we hier waren met Ben en Niesje. Het zwemmen staat ook op ons programma. We hebben het zwembad dus vast voor jullie ingewijd Mark. Nee... er is nog geen mannetje met patat. Die komt in juli weer. Ruim op tijd dus als de van der Kolk- Kraak family hier op aan komt.
Tsjonge jonge... je moet er even wat voor over hebben. Anda mailde nog: ga lekker shoppen in Brussel, maar daar hadden we de rust niet voor. De dag hebben we doorgebracht in hotel en luchthaven. We hebben veel gelezen en gepuzzeld. Toen was het zover. Deze vlucht ging door. Easy Jet zat vol vandaag ook al vanwege de gecanselde vlucht van gisteren. Toen we uiteindelijk richting vliegtuig gedreven werden: lopen jullie allemaal even door...proppen dus... liet een mede Nederlander zich ontvallen:"Net of we naar het slachthuis gaan". Leuk hoor... vooral als je al tegen vliegen opziet. Maar het was inderdaad net een bus hardstikke vol, maar niets dan lof verder. Zij kunnen er ook niets aan doen dat ik zo'n scheitlaars ben. Nu zitten we heerlijk bij Dick en Anda op de bank. Ze stonden ons al zwaaiend op te wachten. We zijn al verwend met een lekkere quiche. Eerst maar eens bijpraten. En dan gaan we zo maar eens onder de wol. Groeten van ons allemaal.
Dit hadden we gewild... met Dick en Anda op een gezellige markt in la douce France.
Daar staan we dan... op Brussels Airport met de Glossy s voor Anda onder de arm. Houston.. we have a problem, meldt Wim. De vlucht van Easyjet naar Nice is gecanceld. We hadden al genoeg problems voor we vertrokken. Pony Amber was telkens onder de draad door in de andere wei, Wims mobiel met al onze nummers weigerde dienst. Maar toen we met hulp van Mark vertrokken waren die problemen opgelost. Dan was het vinden van het Carhotel in Brussel lastig vanwege werkzaamheden... en nu staan we dan...
Het is intussen opgelost na veel over en weer bellen, internetten en vooral veel lopen. We hebben heerlijk geslapen en gegeten op kosten van Easyjet precies tegenover Brussels Airport en beginnen weer aan deze nieuwe dag. Anda en Dick zijn gisteravond maar aan onze pizza begonnen. Ze smste zonet dat de staking in Berlijn waardoor alles veroorzaakt werd voorbij is. We gaan er dus van uit dat het vanavond lukt met de vlucht van 18.55. Tot een volgende keer hopelijk vanuit Les Issambres.
Tijdens onze eerste vakantie samen in Auvergne in 1978 met onze jongens. De liefde voor Frankrijk zat er bij Dick en Anda al in.
En nu dan het is zover. Wij staan hier bepakt en bezakt klaar om naar Dick en Anda in Zuid Frankrijk te vliegen. Brussel- Nice. Daar zullen ze ons oppikken. Waarom oefen je niet voor je reis naar Canada en komen jullie eerst deze kant even op, mailde ze een tijdje geleden. Zij zitten al weer een maand in hun vakantieverblijf en blijven nog de hele maand juni. Zoiets hoef je tegen Wim maar één keer te zeggen. Dat vliegen is voor mij nog steedseen crime. Echte vliegangst wil ik het niet noemen, want dan krijg je iemand het vliegtuig niet in. Vraag Gerhard maar. Ik vind gewoon dat stijgen en landen zo eng. Ja ja ik weet het Ik ga bij het gangpad zitten met een boek en ga gewoon denken dat ik in een bus zit. Het werkt in elk geval.
Maar die dagen samen met Dick en Anda daar verheug ik me op. Zomaar een dag of wat in de zon met zicht op de Middellandse zee en weer bijpraten. De vorige keer was in september 2008 en hebben we geen enkele avond binnen gezeten.
Ik weet niet of ik daar zo trouw dit dagboek bij zal houden. Misschien kick ik wel helemaal af door die Franse zon. We zullen zien. Ik wens jullie allemaal veel zonneschijn toe en tot de volgende keer.
Monseigneur de Korte r., en wethouder Jumelet hebben met deze handeling het nieuwe onderkomen van de Voedselbank geopend.
foto: Bennie Wolbers
Wim heeft hobbys nee knutselen hoort daar niet bij. Hij knutselt alleen wat ik hem vriendelijk verzoek en dan nog op zíjn tijd. Hij verzorgt wel de hele menagerie hier hij is me altijd voor s morgens. Ik moet me haasten als ik de kip met kuikens s morgens wil zien bij het voeren in de ren. Ik kijk toe bij het voeren van de vissen, terwijl ik Suze of Loeder dichterbij zie sluipen en hun plekje op de rand van de vijver innemen in de hoop een goudvis te verschalken die het waagt in de buurt te komen. Ik moet altijd wat op gang komen, maar Wim ? Die is meteen zo fit als een hoentje. Behalve zijn activiteiten bij beide koren, de Shantys en Valerius is hij een paar keer per maand vrijwilliger bij de Voedselbank. Hij helpt kratten sjouwen en soms ook wegbrengen naar diverse uitdeelpunten in Emmen en omgeving. De oude plek was te klein geworden en nu is er een prachtige ruimte beschikbaar. Met man en macht is er getimmerd en nu is het helemaal af. Er is vorige week zelfs een officiële opening geweest. Daarvoor kwam zelfs bisschop de Korte vanuit Groningen om samen met wethouder Jumelet die opening te verrichten. Ze mochten een groot pakket van zijn omhulsel ontdoen. Het bleek het 30.000ste voedselpakket te zijn dat uitgedeeld gaat worden. Het bisdom Groningen heeft zelfs een busje ter beschikking gesteld om de verschillende kratten naar de uitdeelpunten te brengen. Twee keer per maand krijgen de mensen die van een minder dan niks bedrag rond moeten zien te komen een pakket levensmiddelen die beschikbaar zijn gesteld door heel veel Emmer en ook landelijke bedrijven. Hiermee sla je twee vliegen in één klap, want hierdoor wordt er bijna niets meer weggegooid. Het is mooi om te zien hoeveel mensen en bedrijven samenwerken om onze minderbedeelde medemensen een helpende hand toe te steken. In korte tijd zijn het al 600 pakketten per keer geworden. Dat zet je wel aan het denken .
Twee van de tien bij de verjaardag van oma van der Kolk in 2008.
Tot slot van alle gefeest gingen we vandaag bij zwager Ben in Hattem aan. Hij wordt vandaag 63 en heeft hiermee Niesje ingehaald. Hij stond op het punt om kleindochter Julia uit school te halen samen met kleindochter Eva. Deze bleek een echte opa fan. Ze werd zelfs na het eten door opa naar bed gebracht. Tja Bens leven ziet er ineens wat rustiger uit dacht hij..... nu hij met de VUT is. Toen beide kleindochters in bed lagen kwamen ze beiden weer wat bij. Na de festiviteiten van gisteren toen in familiekring zijn verjaardag al gevierd was zijn ze even aan rust toe. Dat wil zeggen met acht volwassenen en 10 kleindochters van 0-7 jaar een verjaardag binnenshuis vieren omdat het regent is leuk, maar "Volgend jaar doen we het anders", hoorde ik. "We kunnen beter de kerktent af huren bij de Leemkule." Lijkt me ook een goed idee.
Gisteren meldde ik dat we heel wat te vieren hadden. En ik kan je vertellen... er ìs wat gevierd. Nadat we Robin al hadden gefeliciteerd, de caravan bij Johan en Joke hadden gebracht en Riek Antink hadden opgehaald gingen we verder met vieren bij de Wildenborcherhof, inderdaad in de Wildenborch bij Vorden. Het werd door Dirkje nog gememoreerd dat Diny nadat ze al jaren in Eefde woonde nog wel eens zei:"Bie-j ons in Vorden..." Dirkje memoreerde wel meer. Hun vriendschap nadat Wouter en Herbert als kind al vrienden waren geworden. Hun gezamenlijke vakanties waaruit bleek hoe goed ze elkaar kenden. Dat was lachen... De oude buurt van de Brinkerhof eerde hen wel zesstemmig met eigen teksten op de melodie van 't Vordens volkslied... ie- wet wel: Er ligt een vriendlijk dorpje en dat eindigt met: Want Vorden is de parel van ons mooi Gelderland. Natuurlijk hadden de kinderen het weekje vakantie van Ben en Diny naar Madeira aangegrepen om een prachtig lied in te studeren dat klonk als een klok terwijl de grappigste... leukste.. ontroerendste foto's van de afgelopen 40 jaar op het grote doek verschenen. Veel bekenden ben ik tegengekomen en er was heel wat bij te praten. Het waren er zoveel dat ik eerst zelfs een broer en schoonzus over het hoofd zag. Die zullen wel gedacht hebben.... Bij deze : excuses. We zullen de scha wel inhalen deze zomer. En wat is een feestje zonder buffet. Dit was wel een heel lekkere manier van ontspannen feestvieren. Bij deze: Ben en Diny bedankt en veel geluk gewenst voor de komende "vrije" jaren met iedereen die je lief is!
Ben en Diny tijdens het diepte-interview van Dirkje ergens boven in Salzburg.
Hoe is t er met? Bu-j al zenuwachtig?, vroeg ik Diny en Ben van de week. En warempel dat waren ze al. Waarvoor wisten ze niet. Gewoon je weet niet wat er allemaal komt. Dubbel feest vandaag voor ons, daar worden we druk mee. Robin wordt vandaag 12 jaar en dat zal niet ongemerkt voorbijgaan wat zeg ik we staan straks als eersten op de stoep. Daarna pakken we de boel bij elkaar om naar de Achterhoek af te reizen. Ben en Diny hebben nog veel meer te vieren. Allereerst hun 40 jarig huwelijk. Beiden bereiken dit jaar de pensioengerechtigde leeftijd van 65 jaar. En ze wonen nu 25 jaar in hun huis aan de Molendijk. Al met al een driedubbel feestje waard. En als je dan toch aan het feesten bent Maandagmorgen gaan we vanuit de Achterhoek door naar Hattem, want zwager Ben is jarig. Drie vliegen in één klap dan maar. Ik hou jullie op de hoogte.
Borger heeft het grootste hunebed van Nederland. Alleen in Denemarken zijn er grotere.
Ken je dat een mystery tour? Tenminste zo noem ik het maar. Vroeger werd je bij zoiets in een geblindeerd busje gepropt met een stel collegas, medescholieren of sporters en met onbekende bestemming meegenomen om je ergens in het donker uit de bus te zetten met de opdracht om zelf de weg naar een bepaalde plek te zoeken. En dat vond je leuk! Nu is dat achterhaald en worden er Solextoertochtjes georganiseerd of iets met paintball waarbij je elkaar met verf moet beschieten. Of zoals wij ... een mystery tour Nee wij van Passage Zuidbarge Rietlanden hadden gisteren een mystery tour, zo noemt Susan dat tenminste. Bij vertrek bij het Hoefijzer in Zuidbarge kregen we per auto een envelop mee met de eerste bestemming. Het bleek het Hunebedmuseum in Borger te zijn. Natuurlijk beginnen zon stel dames die uit zijn met koffie en daarna kregen we een prachtige rondleiding van onze 80 jarige gids Anne. Ze wist ons van het begin tot het eind te boeien terwijl ik het museum toch al wel eens met Robin en Eva had verkend. Het grootste hunebed van Nederland is er vlak naast en wat dacht je van een winkeltje met alles op gebied van Drente, Oudheid en stenen, koek, natuur en sieraden. We verzamelden ons bij de autos en kregen een nieuwe bestemming in een envelop. Het werd Drouwen om samen te lunchen. En nadat we het Drouwener zand tussen onze tenen weg hadden geschud was het weer een envelop die ons het adres meedeelde van een lavendelboerderij in Nieuwediep, een half uurtje verderop. Je zou toch lavendelvelden verwachten bij zon titel, maar behalve de geur van zeep en de lavendelkleur van de kleding van de dames was er geen lavendelveldje te bekennen. Het is een zeep fabriekje, maar zó leuk met een film over de lavendeloogst in de Provence en uitleg over de producten en het produceren van de zeepsoorten. En raad eens wat ze nog meer hebben: een winkeltje met producten die nergens anders in de omgeving te krijgen zijn. Daar waren wij met zn achttienen ook wel even druk mee. Je hebt misschien al door wat we kregen voor we weer instapten? De laatste envelop bevatte het adres voor het diner. We gingen hiervoor weer terug naar Borger naar Restaurant De Deugniet. In de voormalige woonkamer met bedsteden werd ons diner opgediend. Een soepje Mmmm Een flinke karbonade met allerlei lekkers en een tarte tatin (stukje appeltaart op de kop) met ijs toe. Of ik nog last had zo zonder galblaas? Nee hoor helemaal niet . Heel tevreden kwamen deze 18 dames weer op ons beginpunt en dankten de reiscommissie die dit alles georganiseerd had.
Hunebed Borger, de grootste van Nederland. Alleen in Denemarken zijn er grotere gevonden.
Volgens onze gids Anne is deze allervroegste boerderij wel wat groot uitgevallen.
Zo'n tuinbank wil ik ook....
Onze 80 jarige gids Anne hoopt dit werk als vrijwilligster bij het Hunebedcentrum nog wat jaartjes te kunnen blijven doen.
De rode heli met op de voorgrond piloot Henk van Hoorn.
Door een andere video van You Tube aan te klikken kwam ik op de film die opgenomen is vanuit de rode helicopter, behorend bij de Luxemburgse Bleriot, die meevloog. Deze vind ikzelf erg leuk om te zien. Het is net of je het zelf meebeleeft. Bij aankomst staat ook neef Joop een paar keer op de gezamenlijke foto, rechts van het midden. http://www.youtube.com/watch?v=blDmVxnL89w&feature=related
Bovendien kun je aan de rechterkant meer filmpjes aanklikken die met deze pogingen en voorbereidingen daarvan te maken hebben. Ook van Louis Bleriot himself is materiaal te vinden.
Paniek... paniek. Wim komt net de trap af als Anda, Dick en ik terugkomen van het zwembad. We hebben onze beweging voor vandaag er weer opzitten.
"Zullen we vandaag even een marktje doen?" Anda meldt dat Port Grimaud echt de moeite waard is op zondag. Het is een speciaal aangelegde haven met een leuk gebouwd stadje die heel oud aandoet, maar vrij nieuw is. De architect Spoerry die het ontworpen heeft is ook degene die hun vakantie village Le petit Village in Les Issambres ontworpen heeft. Heel herkenbaar.
De huisjes in Le Petit Village.
Tsjonge jonge... je moet er even wat voor over hebben. Anda mailde nog: ga lekker shoppen in Brussel, maar daar hadden we de rust niet voor. De dag hebben we doorgebracht in hotel en luchthaven. We hebben veel gelezen en gepuzzeld. Toen was het zover. Deze vlucht ging door. Easy Jet zat vol vandaag ook al vanwege de gecanselde vlucht van gisteren.
Dit hadden we gewild... met Dick en Anda op een gezellige markt in la douce France.
Gisteren meldde ik dat we heel wat te vieren hadden. En ik kan je vertellen... er ìs wat gevierd. Nadat we Robin al hadden gefeliciteerd, de caravan bij Johan en Joke hadden gebracht en Riek Antink hadden opgehaald gingen we verder met vieren bij de Wildenborcherhof, inderdaad in de Wildenborch bij Vorden. Het werd door Dirkje nog gememoreerd dat Diny nadat ze al jaren in Eefde woonde nog wel eens zei:"Bie-j ons in Vorden..." Dirkje memoreerde wel meer. Hun vriendschap nadat Wouter en Herbert als kind al vrienden waren geworden. Hun gezamenlijke vakanties waaruit bleek hoe goed ze elkaar kenden. Dat was lachen... 
