Zooo… en wat zei de dokter?’ Wim was al eens een keer naar de huisarts geweest om naar een rare grote harde blaar aan zijn vinger te laten kijken, een raar ding. Het lijkt op een hele grote wrat, maar toch anders.  Maar de huisarts in opleiding, die hem hielp, dacht dat die wel weer weg zou trekken, maar mooi niet. Nu is hij weer geweest en dit keer bij onze eigen huisarts Muilwijk.
‘Wat e zei?.... Het wordt een operatie… ‘t vingerkootje geet d’r af!’ ‘Whaaaaaat!’, roep ik. Ik ben geen geintjes van hem gewend. Maar dan zie ik lichtjes in die zo bekende groen/grijze ogen. Hij heeft me tuk. ‘Dat zijn nou de mooie dingen voor een arts’, had Muilwijk nog gezegd. Het blijkt een slijmbeursontsteking die dat rare ding veroorzaakt heeft en die gaat hij wegsnijden.
Vanmorgen is het zover. Regelrecht vanaf de zangles gaat hij door, ik mag mee ter ondersteuning. Een artsenbezoeker komt op het laatste moment binnen en gooit nog bijna roet in het eten. We worden daarom voorzien van koffie omdat we even moeten wachten, maar dan gaat het gebeuren. Nee… ik hoef niet mee naar binnen.
Met een totaal verdoofde vinger komt Wim een 20 minuten later weer naar buiten en ik verbeeld me dat hij er opgelucht bij kijkt. Het is een goede reden voor hem om vanmiddag lekker rustig aan te doen. Er is een wedstrijd Scottish bowls op de tv en dat is voor mij net als wat Joan beschreef wanneer Tom naar cricket zat te kijken:’For me it’s just like waiting until the paint is dry’.