Op het landgoed is ook de begraafplaats van de fam. Pasmann.

Het weer is geweldig en we gaan op pad om een wandeling om de Slangenburg te maken. Dikke bomen worden er geveld om de oorspronkelijke zichtlijnen om het kasteel weer zichtbar te maken. Had voor mij niet gehoeven. Jammer van al die prachtige beuken. We komen langs een wei met herten en bezoeken de begraafplaats van de fam. Pasmann, de oorspronkelijke bewoners van dit kasteel. Ze hoorden bij de ‘goede’ Duitsers in de WO 2, maar na de oorlog is dit landgoed gewoon onteigend en eigendom van de Nederlandse Rijksgebouwendienst.. In diezelfde tijd kwam het plan om de Willibrordus Abdij te gaan bouwen bij de Slangenburg en de eerste jaren na de oorlog hebben de monniken van die toekomstige abdij op het kasteel gewoond tot de Abdij klaar was. Nu is het een gastenverblijf voor iedereen die rust en ruimte en een beetje aandacht op prijs stelt. Er is een groot aantal vrijwilligers die optreden als gastvrouw. Ze ontvangen je als je komt, wijzen de weg door het grote huis, vertellen de huisregels, beginnen de maaltijd met een gedichtje of een kort gebed en zorgen er samen voor dat iedereen zich hier prettig voelt. Terwijl je in een gewoon hotel veel stellen met of zonder kinderen ziet maakt het hier niet uit en komen er ook mensen alleen die er even tussen uit willen of een weekje in alle rust komen om te studeren. Zes jaar geleden sliep ik met Dineke in het Biezen Mandje, dit keer slapen we op een ruime kamer onder de hanenbalken: het Noordeind, met prachtig uitzicht op de tuin.