Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
07-01-2012
Moeder met haar jongens....
Hoe komt het toch dat jullie met zn allen op een officiële foto van een
fotograaf staan. Daarvoor is er alleen de trouwfoto van je ouders en een
verdwaalde van je vader en moeder naast de fiets met twee jongens waarvan we nog
niet weten of het Piet en Henry, Henry en Ben of zoals Wim denkt hij en Ben
zijn. En dat is het dan., zo vroeg ik Wim pas. Na die tijd, de tijd van de
jeugdclubs, een enkele foto van een schoolreisje, komt er wat meer schot in. Wim
heeft intussen zelf een fototoestel. En dat is het. Wim ging varen... aan de
dikke knopen zie ik dat hij zijn uniformjasje aanheeft en ik denk dat moeder van
der Kolk dat een reden vond om een gezamenlijke foto te willen hebben. Toen deze
foto genomen werd is het intussen 1958, twee jaar na het overlijden van vader
Gerard. Ik heb uit die tijd twee verhalen onthouden. Een van de eerste
zomers werden ze uitgenodigd door een broer van moeder die in Borculo les gaf
aan de Mulo. Op de fiets gingen ze er heen. Vlak voor Borculo viel moeder zo
ongelukkig dat ze van onder tot boven onder de schaafwonden zat. Het grind zat
er in. Voor haar werd het een weekje van broodnodige rust daar bij broer Gerard
en schoonzus Riek. De jongens is vooral bijgebleven dat op een keer oom Gerard
lollig wou zijn en bij iedereen een stokje op het bord had gelegd. Toen konden
ze op een houtje bijten. De jongens konden het niet waarderen. Er was die
eerste twee jaar nog geen weduwenpensioen en dat was geweldig aanpakken voor
moeder èn haar jongens. Ze verzorgden eens een weekend lang een soort kerkelijke
cursus of vergadering. Iedereen hielp mee. Zelfs Henry die in die tijd door zijn
neven Kees werd genoemd vanwege zijn witte bos haar, ging de mensen langs met
rollen pepermunt en ander lekkers en omdat hij een van die dagen jarig was,
mocht hij met de pet rond. Als iemand er over begon, zo onder het eten, gingen
ze allemaal enthousiast mee vertellen. Het was een hele klus geweest maar ze
hadden héél goed verdiend. Verder kregen ze vaak kleren van vrienden die
geschikt waren. Zo heeft Wim jarenlang de plus four, ook een drollenvanger
genoemd, van dokter van Haeringen gedragen. Hij fungeerde bij hen ook wel als
oppas, nee niet voor de kinderen maar voor spoedgevallen die belden of aan de
deur kwamen. Ondanks de moeilijke tijd bleef moeder opgewekt doorgaan en de band
met haar jongens was dan ook bijzonder hecht.
Reacties op bericht (1)
08-01-2012
dit
dit Hetty , doet me zo aan het levensverhaal van mijn eigen moeder denken , ... een beetje gelijkaardig , maar ze was nog veel jonger .... 't waren harde tijden , geen inkomen maar hard werken en zingen ( deed ze veel )
