Hier ben ik weer... Ja hoor… ik heb het gered. Met een klein aanloopje en een flinke afzet ga ik over de rand van het nest. ‘Zie den klein’n toch is’, hoor ik de moeder zeggen. ’t Wodt tied dat et spul naor de schure geet. As ’t visite kump rök et hele huus nog naor schaop’. We mochten vandaag toch weer even maar buiten op het terras. De moeder ging er bij zitten en af en toe hoorde ik: ’Ho ho…. En dan zaten die beide druktemakers tussen de struiken’. Het was wel lachen.
Toen kwamen er heel veel kinderen en die mochten meehelpen de melk klaar te maken voor mijn fles en toen kregen we die lekkere warme melk van hen. Ik hoorde ze roepen: ‘Daan, goed vasthouden hè’. Maar ook Tim en Sanne en Frank waren er bij. En we werden allemaal geknuffeld. Wat hebben we geslapen toen we weer in ons nest waren.

Ken je dat… verhuizen? Dat deden we ook nog. Nu hebben we een heel groot nest met hooi in een hoek, maar ik hoor niks meer… geen gepraat, geen tv. We zijn hier gewoon met z’n drieën en we moeten het maar gezellig maken hier. Gelukkig komt onze melk wel op tijd en gaat de moeder er op haar gemakje bij zitten. De man is er nu ook steeds bij en die geeft mij m’n melk, want anders is die dikke me altijd voor…. Een vechtersbaas is dat hoor!. Nee dan die andere, die is heel wat aardiger. ‘Da’s een tutje’, wordt er gezegd. Wat dat nu weer is?