Een klasseavond aan het Schoolpad kon ook niet zonder een vuurtje.

'Zouden ze niet jaloers worden als ze ons zo vuurtje zien stoken’, pleegt Wim regelmatig te zeggen als we bij ons kampvuurtje bij de wei zitten. Alle afvalhout wordt zo verbrand en wij mogen daar graag zitten aan het eind van de dag. Ik mis alleen de gitaar nog en country liedjes, Wim zingt graag maar blijkbaar niet bij zijn kampvuur. We zetten onze stoelen zo dat we meteen de lammeren kunnen zien rennen, want ’s avonds hebben die altijd een speeluurtje. Buurman Jans heeft een of ander soort kachel op de kop getikt voor buiten. Wim heeft al gezegd dat wanneer Jans niet weet wat hij er mee moet… hij dat wel weet. Dat vuurtje stoken zit er bij hem goed in net als bij onze jongens. Rick herinnert hem er regelmatig aan dat Fred ooit zei toen Wim in Canada bij het vuurtje zat:’Kijk… die Indiaan is ook weer bezig’. Ik zie Wim met de jongens nog zo de laatste vracht bij de verhuizing naar de Kuifmees in brand steken. Die kon er daar niet meer in en een Kringloop had je toen nog niet. Ze hadden de dag van hun leven, zo leek het. Mark is degene die nog steeds graag vuurtjes stookt. Hij heeft ook twee houtkachels in Sleen en regelmatig vraagt hij of er niet een paar bomen weg moeten op ons erf.
We hebben pas het mooie nieuwe appartement van Klaas en Boukje gezien in het centrum van Emmen. Wim was er helemaal weg van. Het is ook een mooi huis en een plek met uitzicht. ‘Hier zou ik ook wel willen wonen’, sprak hij. Toen ik hem er vanavond bij dat vuurtje naar vroeg zei hij: ’Maar nu nog niet….’