‘Köttelperen?’ Eva weet niet hoe ze het heeft. ’Daar heb ik nog nooit van gehoord’. Een voorbijganger in het Openluchtmuseum in Ootmarsum draait zich om. ‘Wet ie niet wat köttelpeern bunt?’ Ik komme uut Köttelpeerndarp… uut Denekamp en hier Ootmarsum heet et ok wel Siepelstad’. Dat zal denk ik vooral in Carnavalstijd een rol spelen.
We hebben er al een halve dag op zitten. We waren al met Robin en Eva bij de Molen van Bels in Vasse, de plek waar we in 1977 ons 12,5 jarig feestje vierden. Eigenlijk waren we dat niet van plan… een feest, maar schoonzus Anneke meldde: ’Iele könt ‘r wel niks an doone maor wie-j komt toch!’
Ik zei toen dat ze zich er dan maar op moest kleden omdat er spelletjes in de tuin gedaan zouden worden en inderdaad verschenen de schoonzussen in spijkerbroek. Maar we hadden intussen een speurtocht op touw gezet die eindigde bij deze molen van Bels, een restaurant en theeschenkerij bij Vasse, dicht bij de Duitse grens.
Robin en Eva vonden alles prachtig, het landschap, de huizen en ook de binnenkant van de in oude stijl gebleven restaurant bij de Watermolen die binnenkort haar 50e jaar volmaakt.
Eenmaal in Ootmarsum wilden we ze het Museum van Ton Schulte laten zien. Zelf waren we allebei indertijd geraakt door het licht en de heldere kleuren in zijn werk. Maar jammer, het Museum is morgen pas open en daar door verdiepten we ons eerst maar eens in de leuke winkeltjes. Dat moest niet te lang duren volgens de mannen. Omdat ’s middags wel de Galerie van Ton Schulte open zou gaan gingen we het Openluchtmuseum maar eens in. Ook dat vonden de twee een prima keus bleek achteraf.