Dan gaat de reis beginnen. Het is niet te vergelijken met Nederland.
Overal mais zover je kunt kijken. Harold brengt ons naar Zuid Dakota naar de
plek waar vader Herman ooit begon in Volga. We worden hartelijk ontangen door vrienden
van Herman en Nettie die ook met de familie Levenkamp bevriend waren. Adriana
Kleinjan ontvangt ons hartelijk met haar jongere zuster Wilma en we praten over
de tijd dat Herman en Nettie hier kwamen. Wat een mooi begin.
Berdena en Harold praten met Adriana Kleinjan, ooit een vriendin van hun ouders
Ze heeft er nog een aandenken aan want dit eerste kerkje bestaat allang niet
meer. Dit is de plek waar Herman en Nettie elkaar hebben ontmoet.
De wegen hier zijn lang, oneindig lang. Denk niet dat je zomaar in de
Black Hills bent. We halen herinneringen op aan vader Hein en mama die op zo'n
tocht in 1975 gezegd moet hebben:'As wie-j bie-j ons zo wied mossen riejen waren
wie-j al in Rusland ewes'.
Het schijnt hier mode te zijn om sterversieringen aan te brengen. Niemand weet waarom... gewoon een rage....
Harold rijdt ons met vaste hand verder. We rijden comfortabel in een soort
'van'zoals ze die noemen. Drie keer twee ruime zitplaatsen achter elkaar. De
bedoeling is dat we telkens van plaats wisselen, maar Wim heeft het voorrecht
van de guest om voorin op de bijrijdersplaats te zitten en fungeert als butler
voor de chaffeur. We gaan nu richting Mitchell waar een cornpalace te vinden is.
Een belangrijk gebouw waar de gemeente kantoor houdt en waar een grote hal is
waar rodeo's en basketbalwedstrijden werden gehouden. De buitenkant was geheel
versierd met mais in allerlei kleuren en ieder jaar met een ander thema. Erg
mooi!
De buitenkant van het Cornpalace is nog niet helemaal klaar dit jaar. Hier
wordt nog de laatste hand aan dit onderdeel gelegd.
De grote zaal middenin dit cornpalace is nu in gebruik als basketbal
zaal.De jongelui zijn er al klaar voor om te beginnen.Ook hier zijn de
versieringen gemaakt van mais.
|