Ons woonplekje dat geen woonplekje is ligt bij het kruisje.

Het is zover. Morgenmiddag zijn we uitgenodigd om op het gemeentehuis te komen voor een gesprek met een jurist van de gemeente Emmen. Hij heeft de opdracht van de wethouder gekregen om er met ons uit te komen wat betreft de verwikkelingen omtrent de plannen die er liggen maar waarvan ze nog niet weten wanneer en òf die uitgevoerd zullen gaan worden. En dan bedoelen we de verdubbeling van de weg die vlak naast ons ligt en waar al een jaar of 5 plannen voor zijn. Er zal een adviseur bij zijn om ons te ondersteunen bij dat gesprek en op aanraden van Mark hebben we onze ‘hulp in bange dagen’ uit het verleden ook om advies gevraagd. En dat kregen we. Als afzender gaf hij de bijnaam die wij hem gaven nadat hij ons bij het akkevietje dat we met de Belastingdienst hadden zo goed geholpen heeft: Het teckels- en bloedhondenleger Nederland. Hij was in die tijd een echte teckel die niet ophield als alles tegen leek te zitten. Uiteindelijk wonnen we en trok de Belastingdienst bakzeil. Op de terugweg vanuit Leeuwarden, waar we eerst samen in het café op de hoek bij het Gerechtshof een glaasje op de goede afloop dronken, vierden Wim en ik de overwinning in Donkerbroek waar je zo lekker gebakken lever kunt eten.
Laten we hopen dat we dit keer geen rechtszaak nodig hebben.