Nee.. Valentijnsdag kenden we niet. Het is intussen overgewaaid vanuit Engeland en de USA. Wanneer wij iemand erg aardig vonden als kind al dan bracht je een dropje of snoepje voor hem of haar mee, gewoon om te laten merken dat je op hem viel. Pas toen er zo’n 20 jaar geleden na de fusie met het KDC meer meisjes op onze school kwamen werd Valentijnsdag een item. De leerlingenraad bemoeide zich er zelfs mee en zorgde voor een gulden en later voor een euro dat er een rode roos bij een geliefde in de klas gebracht werd. Het gevolg was dat er in iedere klas een paar meisjes waren met een handvol rozen en de meesten met niets. Er waren ook meisjes die elkaar een roos lieten brengen omdat ze dat anders zo kaal vonden staan. De hele dag werd dat bosje meegesleept door de gangen naar een nieuwe les.
Gistermorgen werd na het aqua joggen bij ons gezamenlijke kopje koffie in het restaurant van het zwembad Valentijn natuurlijk ook besproken. ‘Moet je horen’, zei Nel. ‘Ik heb een vriendin die een bos bloemen kreeg van iemand toen ze al 5 jaar getrouwd was. Het was niet van haar man en die heeft hemel en aarde bewogen om er achter te komen van wie die bos bloemen toch was. Hij was stik jaloers.’ Geen handige zet dus.
Maar toen we allemaal na ons kopje koffie zomaar een lekker glaasje Baileys met een dot softijs erop kregen van onze vaste koffiejuf daar, zei ze: ‘Da’s voor Valentijn’. Toch leuk!
Bij ons thuis vroeger was er alleen moeder- en vaderdag. Pa deed er niet aan mee. ‘Da’s allemaole veur de winkeliers’, was zijn mening. Toch zag je dat hij het zelf leuk vond wanneer hij een kleinigheid van ons kreeg. Het zit hem natuurlijk ook niet in de grote dingen, maar een zelf in elkaar gefabriekt knutselwerkje doet het altijd goed. Ik heb nog ergens een hoofdletter G, door Gerhard keurig uitgezaagd bij de handenarbeid les. In Wim z’n zondagse psalmboek ligt nog altijd de bladwijzer die Mark 30 jaar geleden maakte en zelfs met franje versierde. Pas ruimde ik wat dozen op met foto’s en ik vond nog zo’n wit doekje met een paar verfhandjes er op, ik denk van Rick, ook iets van een moederdag. Maar Valentijn? Nee wanneer je er niet mee opgegroeid bent, zegt het je niets. ‘Allemaole goed veur de bloemenwinkels’, zegt mijn Wim.
Maar... toen ik hem gisteravonds eens diep in de ogen keek en vroeg: 'Wil jij wel mijn Valentijn wel zijn?', kwam er iets van een ondeugende grijns tevoorschijn.

15-02-2013 om 11:39 geschreven door ani