Ons groepje dat altijd even samen koffie blijft drinken na de inspanningen van het zwemmen.

Donderdagmorgen is mijn morgen. Daar moet niemand mij aankomen. Daar moet je al een heel goede reden voor hebben. Het is mijn zwemochtend. D.w.z. om half 9 op de fiets zitten en van 9 tot half 10 lekker aquajoggen en nog even uitzwemmen. Dan is het koffiedrinken en bijpraten. Het geeft een band wanneer je dit al jaren doet… ja ook dat kopje koffie en het delen van lief en leed naderhand. Sinds een aantal jaren gaan we ook eens per jaar uit eten, meestal wordt dat de Wok in het centrum van Emmen. Jannie van het Aquarenacafé verwent ons af en toe. Soms mogen we een nieuw soort ijs uitproberen. En op tafel staat de grote pot met een nieuw soort drop om uit te proberen. Gisteren had ze weer wat nieuws. We kregen allemaal een soort crème op de hand om onze handen te verzachten. Het rook ook nog lekker. En wij maar raden wat er in zat. Het rook wat naar fruit, maar wat. Toen kwam de aap uit de mouw. Het was gewoon Marokkaanse olijfolie, gemengd met vaseline. Het zou een weldaad voor je huid zijn. En het is zo, vanmorgen zijn mijn handen nog steeds zo zacht als wat!
En na operatie zwembad ga ik richting het Goed voor het bijna wekelijkse rondje Kringloop met vriendin Susan met koffie en een tosti na. Onze laatste week wordt besproken en ook de huisdieren komen aan de orde. Haar nog enige kip, Wendy ooit gered uit een legbatterij in Haaksbergen met nog twee anderen, leeft nog steeds. De door haar geredde houtduif Georgie komt nog iedere dag en ze leeft mee met onze belevenissen omtrent onze nieuwe pup Storm die binnenkort zijn intrede zal doen. En zo ziet een gewone donderdagmorgen er uit.