+/_ 1989

'Nee… ik winne nooit wat. Toe pak ie de telefoon maor es’, zegt Wim wel eens als je een bepaald nummer kunt bellen tijdens Miljoenenjacht of… is het nou bij één tegen honderd. Daar kun je dan 10.000 euro mee winnen. Hij denkt altijd dat ik een gelukkiger hand heb. Maar het enige dat ik ooit gewonnen heb is de poedelprijs bij het kegelen toen we nog in Hengelo woonden en we met de Kwaliteitsdienst van Stork een avondje uit waren. Hij overdrijft trouwens wel want ooit in de maand februari tijdens een schrikkeljaar kocht hij een nieuwe fiets en op de 29e werd er een uur van de dag getrokken door een notaris. Alle mensen die tijdens dat uur iets gekocht hadden, konden het geld terugkrijgen. Ik weet nog dat het even voor 12 uur was en de verkoper vroeg of hij hem voor 12 uur zou aanslaan of net na 12 uur. Maar Wim vond dat het op dit moment moest, twee minuten voor 12. De week erop stond in het weekblad de Zuidoosthoeker welk uur er getrokken zou zijn op de 29e fefruari. Toen de krant in de bus was, keek ik toch maar even, voor alle zekerheid. Je weet maar nooit. Ik las het wel drie keer, maar er stond echt: tussen 11 en 12 uur. De volgende dag togen wij al naar de Wielerdealer. De man had het meteen al door. We werden met egards ontvangen, er werd een foto gemaakt voor de krant en de volledige som van de nieuwe fiets werd uitbetaald.
Die fiets was Wim heilig. Door de nachtelijke ritjes van de jongens in het weekeinde waren er al een paar fietsen gejat of vernield. De jongens was het streng verboden om Wim z’n nieuwe fiets te lenen. Die zomer tijdens de eerste de beste vakantie zonder jongens was het al mis. Tja… wat doe je als je een lekke band hebt en je weet het geheime plekje van de fietssleutel van je vader. Daar kraait toch geen haan naar. Je zet hem gewoon weer terug. Maar ja… hij had op de terugweg in het donker die grote steen vlak naast het fietspad niet gezien en dook er vol op. De reparatie zou heel wat kosten en de fietsenmaker vond dat hij eerst maar moest wachten tot zijn vader weer thuis was.
Het was in de buurt opvallend rustig toen we van vakantie terugkwamen. Na een paar uurtjes kwam buurvrouw Lies even vragen of ze nu alles verteld hadden, want behalve de fiets hadden ze de zolder opgeruimd en met de in hun ogen overbodige spullen met de hark de trappen afgeharkt. Lies zag het gebeuren en op haar verzoek hadden ze de in hun ogen overtollige spullen toch maar in vier zakken bij de fietsen neergezet. Zo kon ik toch Wim z’n nette broek en nog wat spullen redden voor het de container in ging. Onze tijd aan de Kuifmees was zeer bijzonder, in vele opzichten.