|
Wat is dat nou weer…? Wim maakt allerlei vreemde gebaren. Ik sta op het
punt om naar mijn schilderochtend bij Ellen te gaan en Wim heeft alvast de auto
klaar gezet en het hek open gedaan. Mijn tas met verf en kwasten heb ik al
achterin. En nu dit weer. Hij wijst eerst op de auto, daarna doet hij net of hij
het stuur van iets vasthoudt en begint daarna naar buiten het hek te
wijzen.
Ik schud maar eens niet begrijpend het hoofd en haal mijn schouders
op. Wim is goed in dit soort toneeltjes, maar zelfs na 50 jaar snap ik dit soort
doventaal niet altijd. Hij begint wat geïrriteerd te raken en doet nogmaals een
poging: wijst op de auto, houdt weer zoiets als een stuur vast en wijst opnieuw
naar iets buiten het hek. Ik laat het raam even zakken en vraag naar de uitleg
van deze actie. “Nah… snap ie dat niet? Toch dudelijk zat. …Gewoon… as ie straks
weerkomt… laot dan de auto maor buten et hekke staon, want ik mot dan papier
wegbrengen…’ Dat doet hij elke eerste dinsdag van de maand voor zijn Mannenkoor
Valerius, alle papier uit de buurt brengt hij naar de container die voor dat
doel in de Bargeres staat.
Ik kan me nog steeds verbazen over dit soort
gebarentaal. Hij trakteert me er vaker op en nog steeds kan ik het lang niet
altijd vertalen.
Bij de koffie voor we beginnen te schilderen doe ik het mijn
medecursisten voor: wijs op de auto, doe of ik autorijdt en wijs naar de straat.
Nee hoor, niemand…! Toen ik vertelde wat het te betekenen had kwamen ze niet
weer bij.
‘Ach…’, beweert Wim altijd, ‘dat he’k nog aover e-hollen van het
varen. In de machinekamer was ’t altied zon gruwelijk lawaai dan mos ie wel met
gebaren praoten.’
|
