Gerhard, hier 1,5 jaar, op de Zundapp van Henk.

Vandaag is Gerhard jarig, de oudste van onze drie jongens. Hij wordt 43, niet te geloven, maar het is zo. Aan m’n lijf en energie is natuurlijk wel te merken dat ik geen 22 meer ben net als toen, maar toch… Je eerste kind is het grootste wonder dat je overkomen kan. Bij de volgende is het net zo mooi, maar de verwondering van zo’n eerste keer is éénmalig!
Het gebrek aan nachtrust, de zorg van… krijgt hij wel genoeg…ik hoor niets, hij zal toch niet…, hij huilt, wat zou hij hebben… komt daarna pas. We kunnen gerust stellen dat Gerhard ons proefkonijn was. Alles moest ik nog leren. Hij was watervlug, greep Wims sigaren van de schoorsteenmantel en stak er één in z’n mond, rolde van de trap, moest hem eens uit vensterbank voor het open  raam wegplukken, beet een stuk van de thermometer, stak de aambeienzalf in de mond, probeerde de pil, reed met z’n step tegen de garagedeur en kreeg een bult op z’n hoofd zo groot als een kippeëi Hij kreeg als eerste alle kinderziektes die er bestaan en heeft dat, en nog meer, dankzij een geweldige huisarts Busschers in Hengelo overleefd.
Bij de andere twee was dit soort zorgen compleet verdwenen. Ik wist alles al. Heerlijk! Nou ja die hadden wel weer wat anders om je druk over te maken. Rick kostte vooral veel tijd aan therapie. En Mark? Daarbij ging alles in de eerste 12 jaar van een leien dakje, maar daarna….? Ook dat hebben we overleefd! 

11-12-2008 om 19:58 geschreven door ani